De Ardennen: klimmen en dalen.

Ik heb overnacht in het hotel Aquatel in Dinant. Een soort sporthotel, uitvalsbasis voor watersportactiviteiten. Het is er nog rustig, hoewel booking.com anders doet vermoeden. Dat is marketing. Er zijn twintig kamers. Er waren drie overnachtingen geboekt in drie kamers naast elkaar. Jammer want het was gehorig.
Toen ik de kamer binnen kwam was er een aangename geur. Mijn associatie: er is goed schoongemaakt. Ik kwam er achter dat er een airwick refresher aanstond. Naast een verschrikkelijk geluid op gezette tijden vernevelt het apparaat een aangenaam luchtje en ik heb het donkerbruine vermoeden dat het nodig is om iets anders te maskeren. Ik heb het uitgezet en de deur naar het balkon opengezet.
Vandaag staat Dinant naar Bertrix op het programma.

Tot nu is de tocht van vandaag tegelijkertijd de mooiste en blijkt ook de zwaarste de nu toe te zijn. Ik heb vandaag uiteindelijk 80 pittige kilometers gefietst en daarbij ongeveer 1700 hoogtemeters gemaakt. Ter vergelijk in Limburgs Mooiste afgelopen zaterdag, hebben we 150 kilometer gefietst met circa 2000 hoogtemeters. En dat was al op de racefiets zwaar.

Ik ben rond negen uur vertrokken. Afgelopen nacht had het geregend, de temperatuur voelt goed aan en het groen oogt fris. Licht bewolkt en ideaal fietsweer.
Al binnen vier kilometer na vertrek zit ik op de eerste venijnige klim. Hellingspercentage tikt maximaal 16,5% aan. Ik rij licht bergop. Het is stil en ik rij door een prachtig bos. De weg is nog nat van de regen. Het blad aan de bomen oogt fris. Super om te fietsen en om van zo’n landschap te genieten. Ik kom langs het vijftiende eeuwse kasteel van Veves en rij door Celles. Het wordt omschreven als een van de mooiste Waalse dorpen in de Ardennen. Af en toe fiets ik op een grotere weg. Er is weinig verkeer, dus je hebt er geen last van. Na Celles volgt een super afdaling naar Houyet op een brede weg. In Houyet zie ik honderden kano’s liggen aan de Lesse. Een grote groep jongeren krijgt kano instructies. Ik kijk even; een aantal is afgeleid en de instructeur verhief zijn stem om weer volledig aandacht te verkrijgen. Ik vertrek snel. Iets verder op zie ik een ooievaar tegen een muurgevel. Ik keer om om te kijken. Het is duidelijk dat in dit huis de ooievaar geen baby is komen brengen. Wat dan wel de symboliek is? Of is het gewoon Belgische humor?

Vanuit Houyet volg en een stuk voormalig spoorlijn. Weer een gedeelte van het RAVeL netwerk. Na enige kilometers, rond 11.30 uur zie ik bij een afslag een bord “taveerne 300 meter” en ik besluit koffie te nemen. Eigenlijk is de taveerne gesloten i.v.m. een huwelijk wat daar plaats gaat vinden. Voor een kop koffie wordt desalniettemin graag een uitzondering gemaakt. Ik kom met de eigenaar Dirk de Voicht aan de praat. Hij heeft 10 jaar geleden een grote fietstocht gemaakt naar Aosta in Italië over de Sint Bernhardpas. Dat was ook in de periode eind mei / begin juni. Toen was de pas gesloten i.v.m. sneeuwval. Met de bus zijn ze door de tunnel gegaan. Zijn droom is om nog een keer zo’n lange fietstocht te maken en over de Alpen te fietsen. Dirk en Carla heb ik op de foto gezet. De jongedame is de bediening. Zij hebben de taveerne op een mooie locatie.
Het voordeel van het RAVeL fietspad is dat het weinig klimt en helaas was het van veel te korte duur. Ik schat een kilometer of vijf in. Daarna was de route voortdurend pittig klimmen en dalen. De reisgids van Paul Benjaminse spreekt van de “zachtste doorsteek van de Ardennen”. Ik heb er een ander gevoel bij.

Ik probeer telefonisch een overnachting te regelen. Het lukt niet om contact te krijgen en dus ga ik per dorp kijken wat de mogelijkheden zijn. In Fays les Veneurs vind ik een goede en betaalbare overnachting met maaltijd. Ik kom er om half vier aan. Voor vandaag genoeg gefietst en ik voel me vermoeid. De knollen zijn op...
Ik ga in de tuin zitten, biertje en ik maak het verslag van de dag. Verdiep me in de komende rit. En om zeven uur schuif ik voor het eten aan bij de familie. De conversatie verloopt moeizaam. Mijn Frans is (te zeer) beperkt en de familie, inclusief de zoon, kent geen andere talen. Ik had liever alleen gezeten en voelde me best opgelaten. Ik vermoed dat dit wederzijds is. Wat is meekreeg is dat het hard werken is voor het gezin. Ze hebben een b&b, een restaurant en de heer des huizes heeft een baan elders. Ik begreep niet wat hij voor werk hij doet. Het werd me wel duidelijk dat hij oppast om daar niet te moe van te worden.
Na het eten loop ik door het dorpje. Een kerk en een handjevol huizen. Het geeft een armetierige indruk.

Voor morgen zijn de eerste 20 kilometer net zoals vandaag pittig glooiend en daarna vlakt het af. Ik fiets dan in Frankrijk.




————————

Een gedachte / vraag.
Tijdens het fietsen denk je over van alles en nog wat na. Het thema consumptiemaatschappij blijft nagalmen. Ik heb een beeld van een bakker om de hoek een traditionele kleine bakker. Iemand zie zijn klanten kent. En nu wordt het vervangen door een automaat. Het is on-tegenzeggelijk efficiënter en de keuze is reuze en van goede kwaliteit. Het persoonlijk contact is er niet. Hij hoeft geen klanten te woord te staan en hun eventuele verhalen aan te horen. Zeer doelmatig.
Wat levert deze ontwikkeling ons als maatschappij op? Wie of wat wordt door deze ontwikkeling er beter van?

Geschreven door Johns.travels