Laat ik het een bijzondere ervaring noemen: een nacht slapen in een klooster.
Ik werd gisteravond vriendelijk door een dame van de receptie ontvangen. Gruss Gott. We brachten samen de fiets naar de stalling. Gewoontegetrouw zette ik de fiets op slot. Zelfs binnen de kloostermuur? Ze liet me de kamer zien. Het zijn de vroegere cellen van de kloosterlingen. Hartstikke netjes. Ten opzichte van het verleden is er zelfs een keurig modern badgedeelte aan de kamer toegevoegd. De dame liet me wel weten dat het geen hotel is. De tv bijvoorbeeld ontbreekt. En er is geen internet. Na aankomst en na gedoucht te hebben, heb ik bij de tegenoverliggende Italiaan een pizza gegeten. Met de kamer sleutel kon ik in het klooster. Het was er rustig. Dat hoort, denk ik, zo te zijn. Ik heb die avond verder niemand gezien of gesproken. Af en toe hoorde ik iemand op de ietwat krakende gang lopen.

Het ontbijt was om acht uur. Ik was er voor achten. Ik moest wachten tot (punktlich) acht uur. Het buffet was keurig opgemaakt. Op een schaaltje lag fruit uit de kloostertuin. Het was als een kunststuk zo mooi opgemaakt. En het voelde haast als zonde om er iets vanaf te pakken en daarmede de harmonie van de opmaak te verstoren. In stilte werd het ontbijt genuttigd. Elke gast aan een afzonderlijk tafeltje. Mijn naam was op een bordje geschreven en daarmede was je plaats bepaald. Ik zat achteraan. De tafel was netjes gedekt met een mooi bloemstukje en een brandend kaarsje. De gasten zaten achter elkaar met het gezicht allemaal naar dezelfde kant. Ook non-verbaal geen contact. Ik heb met meer dan gebruikelijke aandacht mijn ontbijt gegeten.
Het is de bedoeling dat je je spullen zelf opruimt. Dat was mij (herkenbaar natuurlijk) ontgaan. Ik kreeg de wind van voren van een knorrige oude dame, ook een gast, die wel wist hoe het hoort.

Ik ben blij om deze ervaring te hebben meegemaakt. Ik heb er op de fiets best nog wel over nagedacht. Het past ook wel bij een fietstocht naar Rome. Ik besef dat een klooster een "andere" wereld is.
Broeder Johannes? Mieke je hoeft je geen zorgen te maken. 😀


Om kwart voor negen zat ik op fiets. Het was een stralend blauwe dag. Relatief weinig wind. Prima fietsweer.
Ik smeer me voor het eerst tijdens deze fietstocht naar Rome in met zonnebrandcrème. Het blijkt dat kleine vliegjes er mooi op blijven kleven.
De route gaat door het eerst door het Kochertal. En echt lieflijke / idyllische route. Eigenlijk alleen maar autovrije fietswegen. Er waren veel fietsers op dit gedeelte. En wie/ wat kwam ik tegen: een mooie muurschildering van Sint Joris. Zie foto.
Hoewel de omstandigheden, zeker 's ochtends ideaal waren, vlotte het niet zo. Lome benen. Rond twaalf uur heb ik 45 km gefietst. De afgelopen dagen had er rond het middaguur er meer opzitten. Door het felle zonlicht is het schermpje van de fietscomputer moeilijk te lezen. Vaak verkeerd gereden. Hoort erbij. Er leiden meerdere (om-)wegen naar Rome.
De route maakt gebruik van een voormalig treinspoor. Het fietspad loopt bijvoorbeeld over een spoorbrug.
Ik kom onder de Kochertalbrücke door; op indrukwekkende hoogte ligt deze brug. Vrachtwagens zie je boven je hoofd op "dinkey toy" formaat over de brug rijden. Ik lees dat deze brug de hoogste brug in Duitsland is met 185 meter. De brug voert de A6 (Heilbronn - Nürnberg) over de Kocher.
Tussen de middag zie ik een mobiele bakkerskraam en ik besluit daar te pauzeren. Ik neem naast koffie extra een fles frisdrank om zoveel mogelijk met het warme weer te drinken. Überhaupt drink ik heel veel water. Veel meer dan ik in Nederland gebruik.
De middagroute laat het riviertje de Kocher los; het dal wordt verlaten. Ik mag genieten van het klimwerk. 900 meter van 9%, 800 meter van 5%, kleine stukjes oplopend tot 14%. Reitsma geeft aan dat dit het zwaarste stukje is van het traject tot Garmisch Partenkirchen ( is deel I). Het is een mooie opmaat en training voor straks in de Alpen. Ik zie er naar uit. Zeker als het weer blijft, zoals het vandaag is.
' s Middags kom ik niet zoveel fietsers meer tegen. De fietswegen zijn gewone secundaire wegen. Op sommige stukken kom je zelfs niemand tegen. Ook geen auto's. Moederziel alleen. Dat hoort bij de tocht. Je weet dat dat ook weer veranderd.

Wat verder, met name de gehele dag, opviel is dat je als fietser vaak moest afstappen. Fahrrader abstiegen. Net als dat ik borden tegenkwam met de tekst dat de weg is geblokkeerd.... Aan omleidingen had ik niet zo'n trek. Als fietser kun je echt wel langs veel obstakels. Ook in Duitsland.
Ik heb me vandaag één keer aan het gebod gehouden om af te stappen. Een stukje fietsweg was net geasfalteerd. Ik wilde niet het risico lopen om met zware bepakking een spoor in het nieuwe asfalt achter te laten.

Op het einde van de dag kwam ik twee Duitse mannen tegen, die op weg waren naar Ellwangen. Ze kwamen uit Frankfurt en hadden in twee dagen 200 kilometer op hun mountainbikes afgelegd. Ze klaagden over zadelpijn met hun te smalle zadels..... Ik had er afgelopen zondag ook enigszins last van. Ik heb de positie van het zadel veranderd en sinds die tijd heb ik (gelukkig) er nauwelijks meer van.

In Ellwangen kom ik rond vijf uur aan. Best wel moe. Ik vond het een zware dag. Bij een koffiebar blijkt internet aanwezig te zijn en ik boek een hotel (low budget). Het is hotel Schönenberg. Het is een Tagungshaus ("meer, weniger, anders"). Een soort vormingscentrum, behorend bij de kerk. Het hotel ligt op slechts drie kilometer. Wat mij niet was opgevallen is dat het hotel op een hoge berg ligt, waar ik nog wel effe tegenop moest fietsen. Een kilometer 9% als uitsmijter van de dag. De beloning is er naar. Een heel bijzondere locatie met een mooie kerk, de Wallfahrtskirche. Ik werd gastvrij ontvangen en wegwijs in het hotel gemaakt. De fiets werd in een garagebox gezet. Kon nog mee-eten met een eenvoudige maar zeer lekkere maaltijd. Helemaal oké.
Het bergopwaarts fietsen, kostte me behoorlijk wat inspanning. Ik schrijf toch al niet netjes en in combinatie met het transpiratievocht, zag het incheck-formulier er echt niet meer uit. Overigens ben ik in Duitsland nergens tegengekomen dat je bij je inschrijving een legitimatiebewijs moest laten zien, zoals in Nederland blijkbaar wel moet.

Na het eten wandel ik op het terrein van het hotel. Zittend voor de Wallfahrtskirche op de Schönenberg, kon ik mooi van het uitzicht op Ellwangen genieten. Ik schrijf mijn verslagje. Life is beautiful. Toch 127 kilometer vandaag weggetrapt.

Geschreven door Johns.travels