Ik stond deze morgen vroeg op. Zeven uur. In de kamer, naast die van mij kon ik iemand horen snurken.... Ik had geen behoefte om nog langer te blijven liggen. De gemeenschappelijke douche was nog vrij, dus daar heb ik gebruik van gemaakt.
Het ontbijt begint steeds meer Italiaans te lijken. Geen goede basis I.h.a. om goed fietsend de dag mee door te komen. Gelukkig stond er een paar bekers yoghurt bij, waar ik inmiddels grootverbruiker van ben geworden. En een paar stukjes gebak en ik kan wel een dag fietsen.

Nog even terugkomend op het vinden van hotel Palladia in Fratta Polésine aan de Via G. Tasso. Ik zocht het hotel op "via tasso" en geen computer weet dit adres te vinden. De letter G stond niet vermeld. Fratta is niet zo groot. Ik vraag een meneer en die wijst een bepaalde kant op. Ik zie geen hotel. Dus nogmaals vragen. Ik werd terugverwezen. Enfin halverwege beide adviezen, hangt iemand uit het raam. Forse man, ontbloot bovenlichaam. Ik vraag of hij weet waar hotel Palladia is? En hij wees naar beneden. Het bleek de eigenaar van het hotel te zijn. Het hoofd van de familie. Naast het hotel doet hij aan in- en export van auto's. Van alles; toch vooral BMW, Mercedes, Audi... Volgens mij het juiste type ervoor. De oude baas spoorde zijn zoon diverse keren aan om de gasten beter te bedienen.... Non-verbaal kon je zien dat de zoon dat niet leuk vond.
Dezelfde zoon zorgde voor het ontbijt. Zijn vader was er niet. Hij was losser in de omgang en we hadden een echt leuk gesprek. Ik heb van hem en het hotel nog wat foto's gemaakt.

Nu had ik gelezen dat het dorpje Fratta Polésine bekend is wegens zijn zes Venetiaanse villa's, waarvan de rond 1560 door Palladio ontworpen Villa Badoer de beroemdste is. Ik rij het hotel uit. Het is weer een prachtige zonnige dag en het eerste wat ik zie, is de prachtige villa Badoer. Naast het hotel. En dat is gisteren dus volledig aan mij voorbij gegaan/ niet opgemerkt ....Ik ben gisteren op het einde van de dag alleen gefocust geweest op het vinden van hotel Palladia. Zo werkt dat dus het beperkt kijken of het hebben van een narrow mind.

Hoe dichter ik bij de stad Ferrara kom, des te "vitaler" wordt de omgeving. Er staan mooiere huizen, de grond wordt anders en diverser bewerkt. Ook kom je nog wel boerderijen en huizen in verval tegen. Het lijkt nu meer in de omgeving te passen. Het is mooi overwoekerd. Typisch Italiaans. Of is dat mijn interpretatie en wordt dat gevoed door een tot nu toe goed verlopen ochtend?

Vlak voor Ferrara volg ik even een stukje van de Po om vervolgens deze over te steken.

Het volgende is wel heel bizar: op een deel van het traject van Hans Reitsma vindt snelheidscontrole plaats. Uiteraard viel me het bord op. Tot nu heb ik me keurig aan de snelheid gehouden. Ik kreeg bijvoorbeeld bij een snelheidswaarschuwingsbord altijd een groene, lachende smiley te zien. Echter ik werd nu staande gehouden... Weet u dat u te hard reed? En u houdt zich niet aan de verkeersregels en u draagt geen helm.
Oh. Oh. Wilt u een verklaring afleggen? Nu ja, ik rij op een trekkingfiets en zit recht op en als je dan de wind mee hebt, dan kun je wel tempo rijden. Het klopt dat ik me niet altijd aan de verkeersregels hou ( een rood verkeerslicht valt me weleens niet op, gebeurt me trouwens alleen op de fiets) en dat van die helm dat kan ik niet ontkennen...het is wel warm. Vervolgens diende ik uit te leggen wat mijn beroep is. Het waterschap kreeg ik moeilijk uitgelegd. Het fenomeen is niet in Italië bekend. Toen ik echter vertelde dat een aantal van mijn collega's ook handhavers zijn, ontdooide de stemming. Toen ik ook nog eens vertelde dat ik uit Nederland en zelfs uit Almelo kwam, zagen ze de humor er wel van in en kon ik gerust een paar foto's nemen. Want niemand gelooft dit verhaal. En dat hoeft ook niet. Overigens kreeg ik als advies mee om niet te snel naar Rome te rijden.😀
Zit toch niet in elk verhaal een kern van waarheid?

Ik fietste door. Nog meer relaxed dan voorheen. Ik moest de brug over de Po nemen. Er was een speciaal fietsgedeelte. Dit is behoorlijk smal. Ik heb een vlinderstuur. Ik pas op dat ik mijn ellebogen niet te ver naar buiten draai.
En dan is er nog iets bijzonders aan de brug: in de brug zitten spleten bij de spijlers, kom je daar per ongeluk in terecht dan sta je meteen geparkeerd met de zekerheid dat het wiel minder rond zal zijn. Ik heb er foto's van genomen om het te illustreren. Ik ben ter geruststelling er niet ingereden.

Ik vervolg mijn reis. Eerst nog een stukje over een dijk langs de Po. Er valt altijd wel iets op. Een mooie dijkwoning, bijvoorbeeld. En in mijn gedachten denk ik terug aan de ochtend. Ongemerkt rij ik verkeerd. Ik ben de Po te lang gevolgd. De Teasi navigeert me weer keurig op de route. Ik zie achteraf op de routetrack dat ik best veel kilometers om heb gereden. It doesn't matter.

Ik kom in Ferrara. Een voor fietsers een fietsvriendelijke stad. Speciaal aangelegde fietspaden. Het einde van het tweede deel van de Reitsma trilogie bereik ik. Een bijzonder moment.
Ferrara heeft een mooie stadsmuur. Ik pauzeer in een parkje. Vul de bidons met water, want het is weer goed warm. En ik rij Ferrara binnen. De route leid je door mooie smalle straatjes. Bij een kleine winkel, koop ik nog wat fruit. Een klein winkeltje en door wie het wordt gerund is mij onduidelijk. Er was iemand in de winkel, die alleen Italiaans sprak. Ik vroeg namelijk of er nog yoghurt is. Er wordt iemand van de overkant van de straat gehaald en die helpt mij. Ik koop de gehele winkelvoorraad yoghurt op... Twee kleine bekertjes. Totaal aan yoghurt, bananen en nectarines € 2,60.
Ik ga verder. Eigenlijk geen bijzondere stad, totdat ik bij het kasteel kom. Schitterend om te zien. Ik rij er omheen en bewonder de prachtige staat van dit imposante bouwwerk.

Ik rij Ferrara uit. Althans dat is de bedoeling. Ik kwam voor de derde keer bij het zelfde punt terecht. De Teasi, de Reitsma track in combinatie met mij, kwamen in een oneindige loop terecht. Dan is er maar één oplossing: kies een plaatsje waar je volgens de routekaart naar toe moet, zet deze in de Teasi en je zit weer op het "rechte" pad.
Het einddoel van vandaag is Bologna. Door Bologna te bereiken sluit ik de route door de Povlakte af. In ieder geval Nederlands vlak. Ik heb het wisselend beleefd. De dorpjes zijn karakteristiek, mooie kerken kerktorens, veel agrarisch gebied. Verrassende plaatsen gezien. Verschil in welvaart. En elk dorp heeft wel een bijzondere cimitero (begraafplaats).

Ik check om vier uur in, in hotel Michelino. 120 kilometer gefietst. Een modern hotel aan de buitenrand van Bologna aan de snelweg met een grote parkeerplaats voor auto's. De fiets mag ik in de berging zetten. Wel met dubbel slot. Vriendelijke hotelmedewerkers.

Ik besluit rond half zes het centrum op te zoeken. Het is maar 3,5 kilometer naar het centrum. Ik krijg een plattegrond mee. En de tip om de fiets goed vast te zetten, er worden veel fietsen gestolen. Universiteitsstad wordt me gezegd en of ik dat herken? Ik rij naar de stad en heb dan een rugzakje bij me met bijvoorbeeld het boekje van Reitsma. Kan ik me voorbereiden op tocht van morgen. Ik vergeet de Teasi mee te nemen, als navigatiemiddel. Bologna zit best ingewikkeld, qua wegen-structuur in elkaar. Althans zo ervaar ik dat. Voor fietsers is het helemaal lastig. Soms fietspaden en soms niet. Veel verkeerslichten, waar de meeste mensen rustig wachten tot ze groen licht krijgen. Ik probeer zoveel mogelijk herkenningspunten te onthouden.

Ik kom in het stadscentrum. Tjee wat druk. En de fietsparkeerplaatsen zijn allemaal vol. En ik zie de nodige fietsen waarvan onderdelen vanaf zijn gesloopt of waarvan de voorwielen zijn verbogen. Ik voel me niet erg gerust. Ik vind een plekje voor de fiets. Bewonder het centrum snel en koop een paar broodjes bij Goodies. Ik ga weer terug naar de fiets. Ik fiets het centrum uit en doe bij een Coop wat boodschappen en koop er mijn avond eten in. De fiets kan ik vanuit de winkel in de gaten houden. Ik kom bij de kassa, er is een juffrouw die helpt. Er staat een lange rij. Ik wil af rekenen; ik had de bananen moeten afwegen...de juffrouw roept iemand anders en de bananen worden afgewogen. De lange rij blijft rustig. Geen gemor. Ik voelde me wel erg bezwaard.
Ik ging verder met een zware rugzak en een plastic tas met boodschappen aan het stuur. En zie dan maar eens de weg terug te vinden. Drie keer gevraagd. De laatste man was zo vriendelijk om met me mee te fietsen. Armando, een verpleger, bracht mij een paar honderd meter tot voor het hotel. Het was in zijn beeld namelijk ver: twee tot drie kilometer naar het hotel. We hadden ondertussen wel een leuk gesprek. Bij het afscheid gaven we elkaar een hand. Ik bedankte hem en hij wenste me een veilige reis toe. Hulpvaardige man. Een bijzonder moment en een mooie afsluiting van deze "gedenkwaardige" dag.

Geschreven door Johns.travels