De overnachting in de b&b La Pieve deed me qua inrichting van de woning denken aan onze familie in Mechelen België. Als jongetje van een jaar of zes gingen we destijds met met de trein naar België. Het zelfde beeld kwam in deze b&b bij me op. Een huis met veel kruisbeelden en beelden/afbeeldingen van allerlei heiligen.

Vanochtend zaten we met zijn vieren (inclusief de drie wandelaars) aan een goed verzorgd ontbijt. We deelden de plannen van vandaag en namen afscheid.
Zoals gebruikelijk zat ik rond negen uur op de fiets. De zon kon je al aardig voelen. Gelukkig was er ook nog iets van ochtendkoelte. Vandaag is het niet zo ver. Veertig kilometer naar Florence schat ik in.
Ik verlaat het dorp en zie links van mij de Apennijnen nog omgeven met ochtend nevelen en rechts volop al in de zon het fraaie glooiende Toscaanse landschap. Wat een mooi contrast.
Er staat vandaag ook nog een klim op het programma. Ik heb niet gekeken van hoeveel. Ik zit in de modus van "laat maar komen". Ik merk dat het langzaam stijgt. Het is zondagmorgen. Ik zie het als een soort verlengde Holterberg. Met af en toe prachtige panorama's, olijfbomen, wijngaarden, cipressen en de geur van naaldhout. Het is rustig en in die rust hoor je vogels fluiten. Het komt overeen met het "ultieme" genot van fietsen. Wie doet me wat....

Ik zie een donkere Afrikaanse jongen aan de linkerkant van de weg lopen. Hij heeft een zware tas mee met de omvang die minimaal de inhoud heeft van al mijn fietstassen. Felgroene kleding en een felgroen tas (met koopwaar?). De jongen loopt moeizaam de berg op. De eerstvolgende plaats is nog ver weg. Zou hij ook genieten van deze berg? Wat zou hij van alle racefietsers denken? En van die fietser uit Holland op weg naar Rome?

Tijdens het fietsen zie ik in de verte een fietser met bagage. Ik ben alert. Ook een Romeganger of anderszins? De man staat stil. Achterop zijn fietstas, zie ik NL. Een Nederlander. Ik spreek hem aan. Naar Rome? Op moment dat ik het vraag, weet ik het antwoord. Op zijn stuurtas, zie ik de Reitsma route liggen. Het is Nico. Hij heeft er vier weken op zitten. Hij heeft het moeilijk in de beklimming. Klimmen is niet zo zijn ding. Het is nog drie kilometer naar de top en we spreken af daar een kop koffie te drinken. Ik moet maar vast mijn eigen tempo fietsen. Nico komt wel. Hij schat zelf in nog drie keer stoppen.

Op de top is een restaurant. Nico heeft een vast recept cappuccino en water met een schijfje citroen. Ik sluit aan. € 1,50 ..
Nico is gepensioneerd. Hij heeft ruime ervaring met de lange afstanden. Santiago de Compostella en Rome heeft hij ook eerder fietsend bereikt. Via de oude Reitsma route. Hij kampeert. Al pratende vertelde hij dat zijn vader ook bij het waterschap heeft gewerkt. Bij de Dommel in Boxmeer. Zijn vader heeft oa nog gerekend aan de Hondsbossche Zeewering bij Petten. We wisselen ervaringen uit.

Na een tweede ronde cappuccino nemen we hartelijk afscheid. We gaan ieders onze eigen weg. En wie weet?

Ik daal af richting Florence en kom o.a. door Fiésole. Dit plaatsje is gesticht door de Etrusken en was tot de twaalfde eeuw belangrijker dan Florence. Van verre zie je de romaanse campinile van de Duomo al boven het stadje uitsteken. En in het stadje heb je een mooie doorkijk op Florence.
Ik besluit even later het adres van de b&b Cittadella te volgen op mijn Teasi. Het is nog maar vijf kilometer.

Gewend aan de rust van de natuur, overweldigt mij de drukte van Florence. De stank, de geur van gebraden vlees (kebab?), het lawaai, de onrust en het gekrioel, spreekt me nu niet aan. Ik rij door het centrum. Ik zie al mooie gebouwen, alleen ik heb er nu geen behoefte aan. Eerst naar de b&b Citadella.
Ik kom in de Via Citadella en bel aan bij nummer 29. De deur wordt geopend en ik mag naar binnen. Eerst de fiets op slot en mijn stuurtas mee. Ik mag met de lift. Eerst een getraliede ijzeren deur openen. Dan de houten klapdeurtjes. Vervolgens alles sluiten en naar twee. Op tweede etage is niemand, dus ik bel aan. Boven mij wordt er gegiebeld. Ik begrijp dat ik in ieder geval naar drie mag. Jawel, daar staat een jonge dame mij op te wachten. In rap Italiaans wordt mij een en ander uitgelegd. Waar de kamer is, waar de gemeenschappelijke douche is, het toilet. Ook verteld ze hoe ik in de stad kan komen en met welke bus en wat dat gaat kosten. Veel info en korte tijd... Ik zit ondertussen op hete kolen. Ik heb mijn bagage nog op de fiets. En de fiets staat wel op slot, maar het lijkt me niet de meest veilige buurt. De aanwezig geparkeerde fietsen hebben hun beste tijd gehad.
Ik vraag waar ik mijn fiets kan stallen. Ze mompelt dat ze daar geen plek voor hebben. In de gang dan, want dan staat de fiets binnen. Nee, dat willen de andere bewoners niet. Ze zegt als ik geen bezwaar heb dan is op zeven minuten loopafstand een garage en daar kan ik mijn fiets kwijt. Oké. Ze schrijft het adres op: Via Della Porte Nuove 45. En ze wijst een bepaalde kant op. Ik zie dat Teasi dit adres niet kent, dus ik vraag waar ik precies moet zijn. Hoe meer ik vraag, des te drukker antwoordt ze. Komt er op neer dat ik buiten maar moet vragen...en als ik er ben, komt er wel iemand.
Op de fiets op stap in de aangewezen richting. Na twee keer vragen kom ik op het juiste adres. En inderdaad een garage met twee deuren. Goed op slot met een hangslot. Een kwartier gewacht. Niemand.
Terug naar het hotel. Beneden gebeld, situatie uitgelegd. De jongedame houdt ruggespraak. Gaat u maar, er moet nu iemand komen. Terug en wederom een kwartier gewacht: niemand. Mijn humeur wordt er niet beter op. Terug gefietst. Ik denk al na over andere oplossingen. Desnoods neem ik mijn fiets mee naar "bed". Ik laat deze niet onbeheerd aan de straat staan.
De derde keer, en ze begint mij vervelend te vinden, zegt ze er moet iemand zijn. Echt....
Terug: niemand te zien. Ik begin de omgeving te verkennen. Aan de achterkant van het gebouw zit een garagebedrijf. Ik bel aan. Bel bijzonder lang aan. Geen reactie. Ik fiets weer naar de voorkant. Even later komt er ietwat gezette jongeman, de garagehouder aanzetten. Ja, hij was gebeld en hij kon mij helpen. Ik zet de fiets tussen andere fietsen in ieder geval op slot in de garage. Morgenochtend is de garage om zeven uur open.....
Ik loop terug naar de b&b. Mijn adrenaline gehalte is weer op het normale peil. Bij de b&b probeer ik uit te leggen dat de garage aan de achterkant van de straat ligt. Tevergeefs, ik kom niet over. Geen contact. Laat maar. Ik gadouchen en kijk wat ik de rest van de dag kan doen.
Toch nog 35 kilometer gefietst met 400 hoogtemeters.



De rest van de middag / avond in Florence geweest. Ik heb La Basilica di San Lorenzo bezocht. De wachtrij viel mee. In het jaar 380 stond op deze plaats al een kerk. De familie de Medici heeft het huidige gebouw gesponsord. Ik ervaar deze kerk als imposant. Bijzondere schilderingen. Soms verrassend uitbundig en ook weer plechtig. Verstillend.
Daarnaast de beroemde dom en de toren van Florence bekeken ( Duomo en de vrijstaande campanile). De Duomo beheerst met zijn geweldige koepel van Brunelleschi het silhouet van Florence. Een treffend woord: groots. De Ponte Vecchio, over de rivier de Arno, natuurlijk bekeken en gefotografeerd in alle drukte, die bij deze stad hoort. In een paar uur proef en geniet je van deze stad. Voor nu, voor mij een voldoende impressie van de hoofdstad van Toscane. Firenze.

Ik loop vanuit de stad terug naar de Via Citadella en ik zie vier jongelui jongleren en over een touw balanceren. Het geeft een mooi silhouet tegen het avondlicht. Ze hebben plezier. Ik maak een foto. En er is contact. We lachen en als ik wil mag ik mijn kunsten ook vertonen.... Gauw zeg ik dat "I'm too old" en loop door. Even later bedenk ik me dat je nooit te oud bent om iets nieuws te leren.... Gemiste kans.

Maandag gaat het richting Arezzo. En om een bezoek te brengen aan La Vialla.

Geschreven door Johns.travels