Precies vandaag drie weken geleden ' s ochtends om zeven uur vertrokken. Waar blijft de tijd. Gebleken is dat je in die tijd ruim 2000 kilometer op de fiets kunt overbruggen. Dat is niet uniek. Een eeuw geleden gingen er ook fietsers vanuit Twente naar Rome. En met minder versnellingen...
Vandaag ben ik in Assisi en rond twee uur schrijf ik alvast een stukje. Veel eerder dan gebruikelijk. En geen fietsverhaal.

Het is zonnig weer. Af en toe een wolkje voor de zon. Voor de rest prima. Ik eet op het kleine balkon van het hotel. Er is van alles fruit, yoghurt, brood en gebak. Kruimeltaart met abrikozen.
Assisi vind ik om te zien veel mooier dan Florence. Het is allemaal goed onderhouden en goed verzorgd. De stad Assisi heeft een verhaal. Een verhaal over en van Franciscus en ook van Clara. Dat van Clara is minder bekend. De stad Assisi doet me denken aan Lourdes. Geloof en commercie. En de soms excessieve rijkdom van de kerk. Bijzonder om het mee te maken. Ik heb er zelf niet zoveel mee. Ik voel me niet verbonden. Dat geeft een dubbel gevoel als ik hier ben. Ik bezoek wel een pelgrimsoord, terwijl ik geen pelgrim ben.
Jaarlijks komen er vijf miljoen mensen de stad bezoeken. Na Rome de tweede bedevaartsplek van Italië.
En het is vandaag rustig, dus geen lange wachtrijen. Wel controle door militairen.
Ik geniet van de architectuur, het stadje, de schoonheid en de uitzichten. Als fotograaf kun je je hart zeker ophalen.
De bekendste plaatsen heb ik bezocht: de basilica di San Fransico (boven en onderkerk), Piazza del Commune en de romaanse Duome San Rufino. Deze Duome heeft nog resten uit de derde eeuw.

Toen ik met de fietstocht begon had ik grofweg ingeschat 2300 kilometer te fietsen. Met ongeveer 100 kilometer gemiddeld per dag zou dat drieënhalve week zijn. Ik denk dat ik daar qua tijd op uit ga komen. Ik mag nog 180 kilometer fietsen om Rome te bereiken en dat zijn twee fietsdagen. Ik ga kijken hoe en wanneer ik naar Nederland kan terugkomen. Het einde is inzicht. En ik merk dat het goed is. Het gevoel van: ik heb nu genoeg gefietst, gezien en meegemaakt. Ik ben tevreden en ik heb zin om thuis te komen. Ik hoop dat de komende twee dagen nog mooie fietsdagen worden als afsluiting. Elke dag is tot nu verrassend verlopen. Dus deze dagen hebben vast wat in petto.
Ik merk dat ik bezig ben, voorzover dat nu al kan, te overdenken wat me deze fietstocht heeft gebracht. Of kan dat pas veel later?

Op deze dag in Assisi wil ik graag nog zeker twee dingen beschrijven en dat is persoonlijk:
1) de zondag voordat ik vertrok werden we gebeld door Els Jonge Poerink, de moeder van Paul. Zij is inmiddels 96 jaar en woont alleen en is nog zelfstandig. Een krasse dame. Ik ken haar vanaf de lagere school en zij is voor mij altijd mevrouw Jonge Poerink gebleven. We hebben feitelijk nauwelijks contact met elkaar. En zij belde spontaan ons op (Mieke nam aan) en wenste mij heel veel succes met de reis naar Rome. Dat vind ik bijzonder.
2) mijn schoonmoeder is 86 jaar en zij verzorgt haar man. Dat is voor haar niet gemakkelijk; het is gewoon een zeer moeilijke opgave. De dinsdagavond voor mijn vertrek, kwam ik nog even bij mijn schoonouders. Ik wilde weggaan en toen zei mijn schoonmoeder: ik weet niet of het wat voor je is; het is meer voor vrouwen dan voor mannen; en ik weet niet of je er waarde of geloof aan hecht. Ze had voor mij namelijk een kleine medaillon van Christoffel ter grootte van een dubbeltje (van vroeger). Of ik dat misschien mee wilde hebben? Christoffel is de beschermheilige van reizigers. Natuurlijk heeft het waarde: het gebaar alleen al. Ik heb aan de medaillon een touwtje gedaan en aan de reservebril vastgeknoopt. Anders zou ik de medaillon gegarandeerd kwijt raken. En om het verhaal af te maken. De eerste dag van de fietstocht kwam ik in Groesbeek en bestelde ik vlaai (dichtbij Limburg). We hadden bij dit restaurant al eens appelvlaai besteld, toen Mieke en ik een stuk van het Pieterpad liepen. Ik vroeg aan de dames van de bediening wat volgens hen de lekkerste vlaai is. En je raadt het al: ik kreeg christoffelvlaai.

De rest van deze donderdag gerelaxt. Terrasje, biertje. En begonnen met het laatste boek van Nicci French "als het zaterdag wordt"..........

(dan verwacht ik in Rome te arriveren😀)

Geschreven door Johns.travels