Vanmorgen op Italiaanse wijze afscheid van Guido genomen, zoals meer gebruikelijk is in zuidelijke landen. Het voelt als zeer oprecht. En het overkomt me niet dagelijks. Guido wenst mij heel veel zonneschijn in mijn leven toe.

Buiten dienden zich zeer donkere luchten aan. Het is grijs, somber weer. Het is nog wel droog.
Ik zit rond negen uur op de fiets. De accu is opgeladen.
De routebeschrijving is veelbelovend: "de steile en ongelofelijk stille bergweg tussen de dalen van Arno en Tiber is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt: bij helder weer is er een fenomenaal uitzicht. Aan het einde wacht het schilderachtige plaatsje Anghiari."

Ik neem de route langs La Vialla naar de Pont Buriano. Het begint wat te miezeren. Voor Subbiano is er een eerste heuvel te beklimmen. Dat gaat redelijk gemakkelijk. De temperatuur is goed. Na Subbiana steek je de Arno over en begint een klim tot 700 meter. Vanaf Pont Buriano zijn dat 500 hoogtemeters. In Falciano gebruik ik voor het eerst de regenhoes voor de fietstassen, omdat het steeds harder begint te regenen. Ik vind het prima zo'n opvallend rode signaalkleur achterop de fiets. Het lijkt me dat zelfs de meest slaperige Italiaan het opvalt. Of werkt het averechts, als een soort rode lap op een stier?

Op basis van waarschuwingen van o.a. René zet ik consequent, ook in de klim, mijn helm op. Ik zag iemand van de berg afgereden met zijn linkerhand met sigaret uit het raam van de auto en in de rechterhand hield hij een telefoon vast. Het schijnt dat sommigen mensen in staat zijn om met de knieën te sturen. 😡

Het klopt, zoals Hans Reitsma in de gids aangeeft, ik kom bijna niemand tegen, terwijl de weg door loofbossen omhoog slingert. Het voordeel van regen is dat de steekvliegen zich niet laten zien.
Ik rij in de regen en iets verder op probeert de zon er door te komen. Een ontstaat een regenboog. Ik let op de kleuren. Bij alles wat er gebeurt en ziet, sta je bewuster stil.

Bijna boven zie ik dat de witte kleur van de Reitsma gids, die in een plastic hoesje van de stuurtas zit, langzaam vanuit de hoeken grijs wordt. Ai, ik had veronderstelt dat de hoes waterdicht zou zijn. De hoes lekt vanuit de naden. Bovendien zie ik dat het beeld op het Reasi scherm niet meer beweegt. En ik zie een wit condens vlekje in de rechter onderhoek ontstaan. De Teasi zou regenbestendig zijn.... En elektronica in combinatie met vocht?
Op een parkeerplaats maak ik de Teasi met een handdoekje zo goed mogelijk droog en berg deze op in de tas om de schade zoveel mogelijk te beperken.
De vochtige gids heeft al enkele bladzijden, die geheel vochtig zijn. Hoe voorzichtig ik er ook mee omga, de eerste scheuren zitten op deze bladzijden. Het boekje zo goed mogelijk met een handdoekje droog gemaakt en in de fietstas opgeborgen. Ik weet de naam van de plaats waar ik naar toe moet gaan. Anghiari.
Ik maak me geen zorgen. Voor alles is wel een oplossing. Rome kan ik nu ook zonder routebeschrijving en Teasi bereiken.
Ik loop naar de rand van de parkeerplaats om te kijken of ik toch nog iets van het fenomenale uitzicht kan ontdekken. Helaas. Ik kijk tegen heel veel grijs aan. Teruglopend valt mijn oog op een schuilhut wat via een trapje te bereiken valt. Nieuwsgierig kijk ik. Het blijk een kapelletje te zijn. Ik ben/blijf verwonderd over zoveel devotie en de rol van het geloof.

Ik trek mijn regenjasje voor de afdaling aan. Op de fiets zowel een gele als een rode signaalkleur. Beter kun je niet herkenbaar zijn. Ik hoor nog rinkelende koebellen. Een man op een paard is de koeien aan het opdrijven. Het is op grote afstand. Toch valt de rode / gele fotograferende combinatie op, want hij rijdt mijn kant op. Buongiorno. Hij zegt niets terug.

Ik rij naar Anghiari in de afdeling. Ik zie nog twee agentes aan de kant staan. Snelheidscontrole? 😀
Ik ga het niet vragen. Dan zie ik rechts van mij het plaatsje Anghiari. Door de regen en de snelheid van de afdeling bijna te ver doorgereden. Schitterend om te zien. Zo middeleeuws.

Ik kijk in de gids wat de volgende plaatsen zijn. En zonder Teasi en routeboekje in het zicht, verrijd ik mij. San Leo gemist. Het is twaalf uur geweest. Het lijkt wat droger te worden. Ik besluit te pauzeren en ik ben wel toe aan koffie.
De Teasi functioneert nog. De vochtvlek is er nog, maar lijkt al wat kleiner geworden. Mazzel.
Vanaf de plaats Sansepolcro kom ik op de hoofdroute. Ik heb de route naar Rome opgeknipt in deel routes van maximaal 360 kilometer. Zo kon ik de hoofdroute (track) gemakkelijk combineren met de sportieve variant en de route Ferrara - Florence - Assisi. In Sansepolcro bereik ik de laatste track van de hoofdroute. En weet ik ook wat de afstand tot Rome is. Het einde van de tocht komt inzicht.

Het blijft nagenoeg droog. Ik rij verder door het dal van de Tiber. Ik kom langs plaatsjes met mooie kastelen, kerken. Ik kom langs tabaksplantages. Ik rij soms langs wat grotere wegen. De zijkanten van de wegen zijn het slechtst. Daar rijden de fietsers..... Het is zwaar bewolkt en de omgeving kan mij niet zo bekoren. Ook de indruk van vergane glorie (of is dat juist weer de charme?). Ik heb de wind goed achter en de indruk dat ik daal. En ik maak gemakkelijk gemakkelijk kilometers. Het is drie uur en nog veertig kilometer naar Assisi. Ik besluit om naar Assisi te gaan. En de donderdag Assisi te bekijken. Daar wil alle tijd voor nemen. Tien kilometer voor Assisi bel ik naar een adres uitbreiding gids van Reitsma. Het tweede gesprek is raak. Hotel La Fortezza. Ik spreek af voor over een uur. Slechts tien kilometer.

Ik zie Assisi op een heuvel liggen. Goh, wat een prachtig gezicht. Assisi is opgetrokken uit witte en roze natuursteen wat de stad een bijzonder karakter geeft.
Ik programmeer de Teasi met het adres van het hotel. Officieel mag je niet fietsen en op een gegeven moment kun je zelfs niet meer fietsen, zo druk is het. Ik ga ook lopen. Het duurt nog even en na veel vragen vind ik het hotel. Het ligt aan een trap en eigenlijk niet te bereiken met de fiets. Het is zes uur.

Na bijna een overstroming in de douche te hebben veroorzaakt (water loopt moeilijk weg). Zorg ik voor een biertje en een goede maaltijd. Het was een dag anders dan alle andere. 140 kilometer geregistreerd. En nog ongeveer 180 kilometer naar Rome.

Geschreven door Johns.travels