Emilia - Romagna

Na het ontbijt reken ik zoals gebruikelijk af. De eigenaar vraagt me of ik een pelgrimspaspoort heb om een stempel te zetten. Ik had de kans om er een te bemachtigen op de Sint Bernard pas. Ik heb deze laten schieten omdat ik niks met stempeltjes heb en ik heb überhaupt niet de behoefte aan een pelgrimspaspoort.
De eigenaar doet tevergeefs zijn uiterste best om er een te vinden. De Via Francigena heeft voor velen een religieuze betekenis. Ik zie het als een fietstocht langs plaatsen waarlangs vele eeuwen lang mensen naar Rome trokken. En die inspiratie opleverde en oplevert. Als je het begrip spiritueel ruimer opvat als tegenpool van materieel, dan heeft deze fietstocht voor mij zeker ook een spirituele betekenis.

Na achten vertrek ik. De eerste uren van de dag zijn heel aangenaam om te fietsen. Het eerste deel is net als gisteren nog vlak. Ik besef pas later, dat dat wel heel gemakkelijk fietst.
Er rent een haas voor mij de weg over en dat doet me aan het gesprek denken met Alfred en Hilda van gisteravond. Het was hen opgevallen dat ze in dit gedeelte heel weinig wild zagen. En dat komt ook met mijn ervaring overeen. We kregen het namelijk over het vele gebruik van gif in de landbouw, wat we hier toegepast zagen worden. Oorzaak gevolg?

Ik kom door een plaatsje Fidenze. Ook weer een prachtig gerestaureerd centrum. En rij verder en ik heb weer eens wat klimwerk gevoeld (8%). In het gedeelte tot Fornovo di Taro is het klimmen en gelukkig ook dalen. Tijdens een afdaling zie ik het symbool van de Francigena als graffiti. Ik rij een stukje terug om er een foto van te nemen. Dat vind Ik leuk gedaan. Ik rij over een enorme brug over de rivier de Taro, die bijna droog ligt. Op het einde zie ik een grappig klein beeldje van een sleutelbewaarder.

Dan verandert de omgeving echt. Het is heuvelachtig en de daaropvolgende dertig kilometer is pittig klimmen. Van circa 100 meter naar 900 meter. Soms gewoon stijl.

Ik zie voor mij een man met een fiets de berg oplopen. Als hij mij ziet, fietst hij weer een stukje op zijn veel te kleine fiets. Op een parkeerplaats stopt hij. Ik vraag om verder samen bergop te fietsen. Nee, hij is er bijna en kan rechtsaf slaan. Hij moet namelijk aan het werk. Hij heet Nana en is oorspronkelijk afkomstig uit Ghana en woont inmiddels vijf jaar in Italië. Hij werkt op een veeteelt bedrijf en omdat zijn auto stuk is, moet hij nu de fiets nemen. En dat valt tegen. Hij vertelt dat hij ruim zestien uur per dag met werk bezig is. Dat is andere koek dan van Almelo naar Rome te fietsen. Ik sta er bij stil hoe goed we het hebben en ook waarover we ons soms druk maken.

Ik fiets verder. De klim vraagt best wel de nodige inspanning. Het is de weg naar de Cisapas. Vijf kilometer voor het plaatsje Berceto wordt de route door het bos geleid. Eerst omhoog over een bospad met veel keien met circa 9% stijging. Voor mij onmogelijk om over dit hobbelpad te fietsen. Geleidelijk moet ik langs steeds meer plassen. Ik heb er inmiddels zoveel gehad dat het punt van “no return” was bereikt. Er volgen nog bredere en nog diepere plassen. Tot bijna de as van de wielen zakt de fiets in de modder. Mijn schoen zakt ook in de klei. De fiets, evenals ikzelf, zit gigantisch onder de modder. Wie verzint zoiets? Ik kan me niet voorstellen dat veel fietsers (en trouwens ook wandelaars) dit leuk vinden. Is het om de pashoogte zelf te omzeilen? Ik zie later op de kaart dat je door dit bospad een heel klein stukje afsnijdt........

Om half vier boek ik in het plaatsje Berceto een b&b. Ik ga naar het adres en er is niemand aanwezig. Ik bel op: de kamer is nog niet schoongemaakt. Ik wacht een klein uurtje. Ik ervaar het als "het is zoals het is". De aardige mevrouw van de b&b, Marina, vertelt me dat ik de schoenen in de kelder kan schoonmaken. De fiets kan bij het Rode Kruis worden schoongespoten. Omdat de schoenen hartstikke nat zijn, komt zij met van die witte hotelsloffen aanzetten om naar het Rode Kruis gebouw, op 150 meter, te lopen. Goed bedoeld en gelukkig heb ik gewone slippers bij me. Samen lopen we naar het Rode Kruis gebouw, waar haar zoon werkzaam is (vandaar).


‘s Avonds contact gehad met Mieke. O.a. nog teruggeblikt op de dag van gisteren. Dat bijzondere moment van Milaan San Remo en dat ik op een woonwagenkamp terecht kwam. Ik vertelde dat er wel een aantal honden achter me aankwamen, maar dat ik me totaal niet bedreigd heb gevoeld. En dat is grappig want in het korte gesprek met Alfred en Hilda kwam hetzelfde naar voren: je ervaart hier totaal geen vervelende dreiging o.i.d. de mensen zijn aardig en heel behulpzaam.
Toch een aardig vermoeiende dag al met al. Dus vroeg naar bed.

Geschreven door Johns.travels