Milano Sanremo

Als je op weg bent, heb je geen idee wat je die dag mee gaat maken, of wat je gaat zien of waar je op het eind van de dag terecht komt. Toen ik vanmorgen alleen mijn ontbijt zat op te eten, dacht ik hierover na bij de croissants en de thee. Als aanvulling had ik zelf nog yoghurt uit de supermarkt meegenomen.
Ik zet de fiets buiten het hek van de b&b en zag een groep wielrenners voorbij komen. Ruim honderd schat ik in. Wat een enthousiasme voor het wielrennen. Ik vertrek en op de eerste rotonde zie ik politie, het overige verkeer tegenhouden om nog meer wielrenners voorrang te geven. Ik fiets op het fietspad verder en ik zie een bord Milano Sanremo cicloturistica. Mijn wielerhart begint sneller te kloppen. Ruim dertig jaar geleden heb ik zelf Milan San Remo gereden. Dat was in september. Welk een toeval dat ik nu Milan San Remo op deze zondag kruis. Toeval? Ik voel de adrenaline en ik besluit me op het parcours te begeven en fiets volop mee.... bij de eerst volgende rotonde word ik door een agent al fluitend er uit gehaald “of ik wel meedeed aan Milan San Remo?” Ik gaf eerlijk antwoord, hij zag het ook wel met die bepakking. Hij snapte dat ik geen Italiaan ben, dus “you have to walk on the sidewalk”.
Oké ..na voldoende afstand van de agent, besloot ik te gaan fietsen. Per slot van rekening ben ik op de fiets naar Rome en voor mij is het geen wandeltocht. Fietsend op het trottoir, tot de volgende rotonde met twee agentes. Je raadt het al “ze floten naar mij”...Tactisch zette ik de fiets neer en nam foto’s van de wielrenners. En genoot van al die voorbijsnellende wielrenners. Ze snorden voorbij. Prachtig. Ik vroeg aan de blonde agente of ik ter compensatie, omdat ik uitgefloten was een foto van haar mocht maken. En je houdt het niet voor mogelijk zij poseerde en vergat het verkeer verder te regelen. De auto die stond te wachten, wilde er van door en reed haar bijna aan. Dus die moest eerst weer stil worden gezet en toch poseerde zij als een trotse Italiaanse agente. Ik nam snel een foto, voordat ze van gedachten zou veranderen.

Dat was een super begin van de dag. Soms ontstaat de gelegenheid.

Woowagenkamp:
Ik volgde de route op de gps. Het is lastig om de fietsroute te vinden. Op rivierhoogte (van de Ticino, die later in de Po komt) liep het fietspad. Dat was zoeken. Een niet functionerende verroeste trap hielp ook niet om van boven naar rivierhoogte te komen...enfin ik vind het en volg de route. Ik zie een hekwerk met verboden toegang maar volgens de route moest ik hier naar toe. Prima geasfalteerd dus wat let me... ik zie op een gegeven moment rechts van me caravans en even later ook links van de weg. Zou het een camping zijn of, en daar leek het meer op een autonome woonenclave ofwel een woonwagenkamp? Wie a zegt, zegt ook b en dus vervolg ik stoer de weg. Bovendien gaf de gps nog steeds aan dat ik goed zat. Ik reed nog een paar honderd meter door tot ik niet verder kon. Een vrouw die op het trapje van haar woonwagen zat, zei “finito” en ze maakte met haar handen een omkeren gebaar. Ik vroeg wel of ik ergens tussen door kon, dat ging niet. Ik moest met een grote boog om de enclave heen. Die aanwijzing volgde ik op. Ik moest wel de weg over het kamp terugrijden. Op de heenweg vond ik het rustig; ondertussen waren er meer mensen naar buiten gekomen. Ze hadden snel in de gaten dat een niet alledaagse bezoeker over het terrein reed. Ik had een wielrenshirt aan met o.a. de naam van een advocatenkantoor. Een fietsende deurwaarder? Ik kreeg een paar blaffende en keffende honden achter me aan. Waar ik over het algemeen de neiging heb om een foto als herinnering te maken, heb ik er nu wijs van afgezien.

Bijzondere brug:
Ik vervolgde de weg uit Pavia. Ik zie nog een geitenhoeder en een paar ezels aan de waterkant. Leuk om op de foto te zetten. Als dank bleven ze op het fietspad staan.
Het fietspad keert van de rivier af en gaat door een drassig gebied. Ik moet over een bruggetje waarvan het wegdek is verdwenen (of wellicht heeft er nog nooit opgezeten?). Er liggen vijf circa 6 cm brede liggers. (Zie foto). Je moet wat, dus ik gebruik een ligger en de naastgelegen ligger gebruik ik om de fiets naar de andere kant te brengen. De fiets spoorde goed over de ligger en ik behield mijn evenwicht. Daarna moest ik nog door een niet al te diepe plas. Gratis wasbeurt zal ik maar zeggen.

Milaan San Remo, het woonwagenkamp en de brug als hindernis allemaal in het eerste uur na vertrek. De dag kan niet meer stuk, wat er ook gebeurd.

Het traject van vandaag liep van Pavia (Lombardije) via Piacenza naar Piorenzuola d’Arda (Emilia Romagna). Het landschap (de Po vlakte) is eentonig (veel maiscultuur) en doet af en toe aan Nederland denken. Je rijdt hele stukken op de dijk naast de Po. Ik moest spontaan aan dijkinspecties denken. Liet de gedachte ook heel snel los. Het aandeel onverhard was beduidend minder dan de voorgaande twee dagen. Dus dan kun je lekker opschieten. Het was wel bloedheet. ‘ s Avonds was het nog dertig graden.
Verder hield de weg onverwachts op. En ging een stukje verder weer door. Er was een klein paadje op het steile talud. Ik dacht er gemakkelijk overheen te kunnen. Een lichte vorm van overmoed....De fiets dacht er anders over en gleed met beide wielen een stukje naar beneden. Het ging goed: alleen gras uit de derailleur halen. Verder geen beschadigingen.

Ik zie heb vandaag drie mensen gezien die de Via Francigena lopen. Zij hadden grote rugzakken, wandelstokken en grote hoeden tegen de zon. Onmiskenbaar pellegrino’s. Ik ervaar sommige stukken al als lang en kaarsrecht door het landschap. Als wandelaar lijkt me dat zwaar, zeker als het, zoals vandaag, bloedheet is. Respect voor de wandelaars.

De plaats Piacenza is een plaatje van een Italiaans plaatsje. Ik overnacht buiten het dorp bij een agriculture b&b. Ik eet in het dorpje zelf bij een prima gelegenheid Locanda San Fiorenzo, waar ik “toevallig” wordt aangesproken door Alfred en Hilda. zij hadden mijn fiets al gezien. Een stel uit Almere, die in Zwitserland zijn vertrokken om naar Rome te fietsen. We praten kort over van alles en nog wat bij en wisselen gegevens uit. Zij zijn 1 juni in Zwitserland vertrokken en over de Sint Bernard pas gekomen toen er nog sneeuw boven op de weg lag.

Bij de b&b zit ik nog even buiten op een houten bankje. Het lijkt veel op een bankje waar Mieke en ik vorig voorjaar op zaten op La Palma als we 's ochtends van de zon en de zee genoten en ik denk aan de Liefde. En "als liefde zoveel jaar kan duren....dan moet het wel echte liefde zijn" ...... (Herman van Veen)

Morgen volgen de Apennijnen. Weer iets meer klimmen (en dalen).

Geschreven door Johns.travels