Immense rijstvelden

Vandaag in een hete dag van rond de dertig graden circa 130 kilometer gefietst. Een vlakke etappe.

De dag begon heel bijzonder. Ik sta rond kwart voor zeven op en net voor half acht wil ik me melden voor het ontbijt. De deur naar het restaurant is op slot. De deur naar buiten is de nooduitgang en is beveiligd, maar het lukt me zonder dat het alarm afgaat, de deur te openen. Ik kan naar buiten. Er is niemand te zien. Ik had om half acht voor het ontbijt afgesproken.
Ik loop naar de hoofdingang. Dicht en open vanaf negen uur staat er vermeld. Op het telefoonnummer van het hotel wordt niet opgenomen. Ik loop om het gebouw en zie daar een vrouw een sigaret roken. Zij maakt in het hotel schoon, neem ik aan, want ze spreekt alleen Italiaans. We begrijpen elkaar niet. Zij weet duidelijk te maken dat het hotel om negen uur open gaat en niet eerder. Ik vraag of zij eventueel aan een beker yoghurt kan komen. Hopeloos dus. Ik hou crisisberaad met mezelf en besluit te vertrekken. Ik had gisteravond al betaald, ben blijkbaar de enige gast in het hotel en mij bekruipt het gevoel dat ze geen zin hebben om eerder te komen. “Een Italiaanse streek”. Ik regel onderweg wel een ontbijt.

Ik zet de fiets klaar en toch komt iemand van het hotel om kwart voor acht. Excuses. Hij (Michael) rent en pakt biscuit en jam en vraagt of ik koffie wil. Gaandeweg wordt het ontbijt uitgebreider. Er komt yoghurt, een fruitschaal en croissants. Dus gewoon een compleet ontbijt. Ondertussen komt de barman, Gianni, ook binnen. Gianni vroeg of ik had gebeld. Hij lag nog te slapen....en heeft de telefoon niet opgenomen.

We komen aan de praat. Ik krijg nog een extra kop espresso. We bekijken nog wat foto’s, die er waren gemaakt, waaronder de foto in het restaurant. Ze weten het meteen dat ik bij de truckers aan tafel zat en Gianni en Michael beginnen te lachen. Mooie combinatie zullen ze gedacht hebben.

Op het moment van weggaan heeft Michael nog een presentje voor mij: een plastic tas met fruit en een croissantje voor onderweg. Een mooi gebaar, terwijl ik mijn vooroordeel over het hotel had. Hoewel ik beter zou moeten weten: Italianen gaan anders om met afspraken.

Rond half negen zit ik op de fiets. Een ervaring rijker.
In de verte zijn de contouren van de besneeuwde bergtoppen te zien. Dat is een prachtig gezicht. Ik rij door onmetelijke rijstvelden. Veel zand- en grindwegen. Ik sta versteld van het irrigatiesysteem, wat is aangelegd. Al in de tijd van de Romeinen. Ik lees later dat Piëmonte de grootste risottorijst producent is van Italië. En heel veel vogels te zien. Op het moment dat ik stop om de vogels op de foto te zetten, zijn de vogels gevlogen.
Ik kom zelden iemand tegen. En toch ervaar ik niet de eenzaamheid. Er is zoveel te zien. En zelfs de vervallen gebouwen zijn op de een of andere wijze mooi.

Ik presteer het om zelfs met gps behoorlijk verkeerd te rijden, door o.a. piepsignalen bewust te negeren. Ik volg de blauw witte stickers in tegengestelde richting en ik heb niet in de gaten dat ik 180 graden ben gedraaid. Het landschap is zo weids en de weggetjes lijken allemaal op elkaar. Zo heb ik een traject van 2,5 kilometer drie keer gefietst.

Ik passeer diverse keren een kleine spoorwegovergang. Een lijntje zoals Almelo Mariënberg. Minuten voordat de trein komt, begint het licht te knipperen en gaan de bomen dicht (de weg wordt dan helemaal afgesloten/ geen Ahob). Dus niks de trein kan na acht tellen komen. Ik wacht relaxed tot de trein passeert. De eerste keer had ik wel iets van dat het toch geen overwegstoring is. Verplicht destressen.

Ik kom door Vercelli een grote plaats met een reusachtige fabriek voor Risotto rijst. Verder plaatsjes als Mortara en Garlasco. In elke plaats wel gelegenheid om in de schaduw te pauzeren. Ik maak er regelmatig gebruik van.

In Pavia heb ik geboekt bij Casa Brambilla via booking.com. De b&b krijgt een hoge score en bevindt zich in de low budget categorie. Ik kom voor het gebouw en zie nergens een ingang. Wel een schuifhek en goed beveiligd. Nergens een bel voor de b&b. Via de creditcard had ik al betaald. Ik bel het nummer van het hotel. De man spreekt alleen Italiaans of Spaans. Ik weet hem duidelijk te maken dat ik voor het hek sta en hij geeft aan er met vijf minuten te zijn. Ja, ja.
Met vijf minuten komt Enrique is zijn Smart aangereden. Afspraak is afspraak..... Hij laat me de kamer zien en ik kan tevens gebruik maken van het keukentje en alsook van de wasmachine. Ook niet verkeerd.
Ik vraag waar een supermarkt is en hij neemt me zelfs mee naar de supermarkt midden in de stad. Enrique komt van oorsprong uit Peru en spreekt daardoor of Spaans of Italiaans.
Het naast Enrique in zijn Smart te zitten is een ervaring. Toeteren op verkeer wat in zijn ogen verkeerd invoegt en dan boos worden en even later in alle rust stoppen als hij verwacht dat drie vrouwen willen oversteken.

Het keukentje van de b&b wordt gedeeld met Paolo, die uit Napels komt. Zijn broer is in Pavia geopereerd en hij verblijft gedurende een week in deze b&b. Ik krijg spontaan pizza van hem. Hij is een houtbewerker en doet veel met laser-techniek om fijn houtsnijwerk te maken. In Italië is er weinig werk en vraagt wat de mogelijkheden in Holland zijn.

Enrique komt later op de avond om croissants voor het ontbijt te brengen. Hij heeft iemand die Frans spreekt meegenomen om het gesprek wat gemakkelijker te laten verlopen. Het gesprek met de drie Italianen verloopt in de praktijk via de vertaal app op de IPad. Best wel vermoeiend.

Morgen wordt wederom een hete dag. Als het kan probeer ik op tijd te vertrekken.

Geschreven door Johns.travels