Bella Italia.

Hotel Mochettaz in Aosta is een hotel annex buurtcafé. Aardige lui en de fiets mag bij de receptie binnen staan. Geen probleem. Ontbijt is super en de prijs is low budget. Tot mijn verrassing is het biertje van gisteravond van de zaak.

Het weer ziet er goed uit, evenals de eerste indruk van de omgeving. Sommige besneeuwde bergen zijn goed te zien. Mooi landschap. Afgelopen najaar heb ik de acht bergen van Paolo Cognetti gelezen. Naast een goed verhaal beschrijft het ook op inspirerende wijze het dal van de Aosta. Ik hoop vandaag van de mooie beschrijving iets mee te krijgen. Tevens begint het traject van de via Francigena nu echt.

De via Francigena loopt vanuit Aosta parallel aan een bergriviertje de Dora Baltea. Super mooi aangelegd. In het algemeen goed geasfalteerd. Niets op aan te merken. Af en toe een stukje grindweg , op zich niet erg. Het is soms wel puzzelen, welke afslag moet je hebben. Iemand die toevallig met mij gelijk op rijdt, heeft in de gaten dat ik wat zit te stuntelen. En gaat me helpen (op afstand coachen😀). Voordat de teasi kan reageren, dat ik verkeerd zit, schreeuwt hij mij al toe. Het is Franco. Hij gaat spontaan tientallen meters voor me rijden en wijst me de weg. Hij geeft bijvoorbeeld aan waar ik water kan krijgen en waar bijzondere punten zijn. Het is een prachtig landschap met mooie dorpjes. Bella Italia. Ik begin al te dromen dat deze route voor iedereen geweldig is. Je laat je op de Sint Bernardpas afzetten en laat je vervolgens kilometers via een mooie route uitbollen.... Hoe mooi kan dat zijn.
Na circa dertig kilometer neemt de vriendelijke Franco afscheid van mij. Ik bied een kop koffie aan, wat hij afslaat. Ik snap wel waarom. De eerstkomende twee kilometer gaat stijl omhoog naar het dorpje Saint Vincent, waar ik op een terras dus alleen mijn koffie drink. De route volgt steeds meer onverharde weggetjes en ik ben blij dat ik een trekking fiets heb met brede banden. Ik rij op smalle paadjes op hoogte; ik twijfel zelfs of dit wel de route voor de fietsers is. De blauw witte stikker Via Francigena bevestigt dat ik goed zit.

Ik rij verder en het weer betrekt. In het oude stadje Hône, rij ik een echtpaar achterop, waarvan de man een rood-wit-blauwe vlag op zijn tas heeft bevestigd. Moeten Nederlanders zijn “Goedenmiddag”. “Hey wat grappig een fietsende Nederlander” . We komen aan de praat en ondertussen begint het te regenen. We besluiten om een gelegenheid op te zoeken om samen iets te eten en tegelijkertijd te schuilen voor de regen. Het zijn Frus (63) en Liesbeth (61) Peeters uit Castricum. Het zijn pellegrinos. Zij wandelen van Maastricht naar Rome en zijn inmiddels zes weken onderweg. We wisselen onze ervaringen uit. Wat valt mee en wat valt op. Zij hebben een pelgrimspaspoort en slapen soms bij mensen thuis. Het naar Rome wandelen is voor hun geen religieuze of spirituele tocht, edoch zij maken toch graag gebruik van de aangeboden faciliteiten, die toegankelijk zijn als je in het bezit van bent van een pelgrimspaspoort.
Zij hebben boven op de Sint Bernard pas in het klooster (Hospice) geslapen. Ik was benieuwd naar hun ervaring. Zij mochten met zijn tweeën op een vierpersoonskamer, omdat er die nacht ruimte genoeg was. Zij hebben het avondeten en het ontbijt (brood met jam) als karig ervaren. Toch moest er wel 150 Zwitserse Frank (ongeveer 150 €) worden afgetikt. Aan de andere kant hebben ze ook heel veel positieve ervaringen bij mensen thuis of bij kleine b&b.
Zij waren vorig jaar met de auto naar Zuid Afrika gereden door veel, in mijn ogen gevaarlijke landen, zoals Syrië, Somalië, Soedan, Mali. Hun ervaring op mijn vraag dat dit toch ontzettend gevaarlijk is: nee hoor, niets van gemerkt; mensen zijn allerhartelijkst en hebben, een enkeling daargelaten, geen kwade bedoelingen. Ik noteer deze ervaring graag.
Op het moment dat we vertrekken is droog. Niet veel later klettert de regen in alle heftigheid op straat.

In Hône staat een prachtige burcht “Forte di Bard”. Ik neem in een grijs grauwe sfeer nog wat foto’s. Het klaart later op de middag gelukkig op en als de zon schijnt is Piedmont, waar ik inmiddels ben, nog mooier. De bergen zijn heuvels geworden.
Ik fiets kilometers lang over een onverhard landbouwweggetje. Omdat het flink had geregend stond het vol met plassen. Het vergt handig manoeuvreren om er door te komen. De fiets zit dik onder de modder.

Ik boek een budget hotel “Piccadilly” wat twee kilometer van de route afligt. Ik kom daar even na vijven. Het is een allemachtig verlaten hotel. Grote lege parkeerplaats en niemand te zien. Het ziet er troosteloos uit. Er hangt een briefje op de deur: inchecken na vijf uur. Ik wacht en wacht en bel rond half zes op. Ik dien nog even 10 te minuten wachten. Tegen zessen komt er iemand aanzetten. Hij helpt overigens prima. In tussentijd de fiets en de schoenen kunnen afspuiten.

Ik ga rond zeven uur in het restaurant eten en het is al druk geworden. Wat een verandering ten opzichte van een uur geleden. Het is een en al bedrijvigheid. De serveersters vragen of ik solo ben en ik word aan een tafel bij vier anderen gezet. Lachen dus. Drie vrachtwagenchauffeurs en een wegwerker. Daniël een chauffeur, rijdt af en toe op Nederland. Hij spreekt wat Frans en we kunnen wat uitwisselen. Het eten is perfect en ik neem risotto met champignons, salade en zalm. Een van de chauffeurs verklaart me voor gek: met zo’n maaltijd kom je niet in Rome. Ik zou het nog hooguit drie dagen het kunnen volhouden. Er wordt in ieder geval hartelijk gelachen. Voor het overige is een ieder met zichzelf (lees telefoon) bezig. En er is een lagere schoolklas, die nu drie maanden vakantie krijgen. En dat wordt gevierd met een etentje. Tsjee wat een herrie in die tent. Bijzonder om het mee te maken. Morgen wat zorgvuldiger de overnachting kiezen.

Het was een mooie fietsdag in Bella Italia. Helemaal top.

Geschreven door Johns.travels