Het Zwitserlevengevoel.

Het dorpje Métabief ligt op 950 meter hoogte. Het ziet er buiten prachtig uit. Het voelt fris aan; de zon schijnt ondanks eerdere berichten dat het zou gaan regenen. Da’s mazzel.

Ik verblijf in het hotel Etoile des Neiges. Het meest opmerkelijke was dat ik nog een deel van de bepakking op kamer had staan en ze waren het beddengoed al aan het verschonen. En dat om acht uur ‘s ochtends. Ik leg van alles overal neer in de kamer, omdat ik tijdens zo’n verblijf redelijk ongeorganiseerd ben. Voor sommigen komt wellicht ietwat chaotisch (en herkenbaar?) over. Dus heb ik de behoefte, voordat ik de kamer verlaat, alles rustig te checken of ik niet iets ben vergeten en dat in ieder geval voor mijn eigen gemoedsrust. Ik kijk nu nog even zelf en laat het verder maar. C’est la vie.

Ik rij naar Martigny op een route, die ik zelf heb uitgezet (in gpx) en dus in de fietscomputer staat. En dat is in vergelijking met gisteren “reuze handig”. Met name als ik verkeerd rij, geeft de Teasi een piepsignaal af. Mijn gehoor is inmiddels goed afgestemd op de frequentie van dit signaal. Bijzonder handig, want verkeerd rijden in de bergen, heeft andere consequenties dan verkeerd rijden in een woonwijk.
Overigens ingeval van twijfel vraag ik en ik merk erg veel behulpzaamheid. Wat een aardige mensen!

Na circa 10 kilometer passeer ik de Frans Zwitserse grens. Het eerste stuk gaat over kleine bergweggetjes. Het rinkelen van de koebellen op de bergweiden: het blijft schitterend om te horen. Soms stukjes klimmen en zeker in het begin vaker dalen. De inspanning van gisteren betaalt zich vandaag uit. Uiteindelijk daal je tot circa 400 meter bij het meer van Genève en kom ik in Lausanne. Voor kamers betaal je via booking.com honderden euro’s. Ik zag bedragen van € 700. Waanzinnig. Ik zorg dat ik niet in de nabije omgeving van Lausanne (en of Montreux) ga overnachten.
Ik fiets zeker wel vijftien kilometer door de bebouwing van Lausanne en haar voorsteden. Het is druk. Soms kunnen fietsers gebruik maken van de bus/taxi baan. Dat is goed geregeld. Ik besef hoe goed het in Nederland voor fietsers in de stad is geregeld (Maaswaalpad bijvoorbeeld). Ik hou me keurig aan de verkeersregels..... er is veel politie en dat werkt, merk ik, preventief. Ik zag vrouwelijke agentes op mountainbikes; het leek me nu niet handig om de aandacht te trekken, dus ik hou me keurig aan de maximum snelheid 😀.

Ik koop in een boutique d’alimentation een flesje drinken en wat te eten. Een heel klein winkeltje (geopend van zeven tot zeven), waar je van alles en nog wat kunt kopen. Ik praat met de eigenaar. Amin is een Iraniër en hij bouwt nu een bestaan op in Lausanne. Hij vertelt over Iran en het moslimfundamentalisme (mulahs). En ook wat voor een benauwde wereld het is. De reden om Iran te ontvluchten. Ik neem een foto en vertel over mijn reis. Hij biedt voor datgene wat ik doe, een ijsje aan. Ik mag kiezen. Een warm gebaar door een koud ijsje. Onze westerse cultuur kan m.i.z. best wat leren van andere culturen.

Ik rij verder door Montreux en bij het verlaten van Montreux zie ik een laagvliegende helikopter de druivenstruiken, naast de weg, besproeien met bestrijdingsmiddel. Het tegemoetkomend gemotoriseerde verkeer wordt tegengehouden door een juffrouw met een “ei”. Ik mocht er langs?????
De wijngaardterrassen hebben in 2007 een plaats gekregen op de Werelderfgoedlijst.

Op weg naar Martigny word ik ingehaald door een Zwitser, Fabio. Van oorsprong een Napolitaan. We fietsen samen op en hebben het over fietsen. Hij maakt een selfie voor zijn vriendin en ik maak een foto van hem met zijn mooie (Mario) Cipollini fiets. Een juweeltje. Italiaans design. Hij is aan het trainen om gewicht kwijt te raken. Ik doe meteen een voorstel om van fiets te ruilen, kan Fabio met extra gewicht zwaarder trainen. Hij begrijpt de humor en aarzelt geen moment om niet op het voorstel in te gaan.

Het laatste stukje fietspad naar Martigny loopt langs een bergbeek. De kleur van het water kan zo mooi variëren. En i.p.v. schapen of koeien zie ik hier dat ezels worden ingezet als modern maaibeheer....

Ik arriveer bij het sporthotel in Martigny wat ik voor een aantrekkelijk prijs heb kunnen boeken. Het eerste wat ik doe is “landen” en het liefst een biertje drinken om het vochtgehalte aan te vullen. Ik kom met Peter (60) en zijn vrouw Cathy uit Nieuw Zeeland aan de praat. Het begon over het gemak van een vlinderstuur. Met Peter drink ik een glas heerlijk helder Heineken. Hij vertelt over hun fietsreis dat in Amsterdam is begonnen. Ze hebben Kinderdijk gezien en via de Rijn, Andermatt en zijn ze in Martigny beland. De uiteindelijke bestemming is Avignon. Circa 100 kilometer per dag. Zij genieten van het fietsen, Europa, de mensen, eigenlijk van alles. Behalve van de wind in Nederland, dat viel tegen. Peter is in Nieuw Zeeland een verwoed fietser. Liefst lange afstanden. We hebben het over het geluksgevoel van het fietsen en het vrijkomende endorfine: “enjoy the life”.

Vandaag heb ik 127 kilometer overbrugd en ik was om half vier in Martigny.

Morgen staat de koninginnenrit op stapel. De grote st. Bernardpas naar 2500 meter hoogte, mits het weer gunstig is. Ik bemerk nu enige vorm van spanning.

Overpeinzing:
n.a.v. de ontmoeting met Amin herinner ik me een gedicht van Ed Hoornink over "hebben" en "zijn". Ervaar je het Zwitserleven gevoel door "hebben" of "zijn"?


Hebben en zijn

Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de and´re schijn.

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.

Geschreven door Johns.travels