Ik fiets dus ik ben.

Ik heb overnacht bij de b&b Les Laurentides. Het heeft de afgelopen nacht gestormd. Ik heb er niets van gemerkt, omdat ik overal doorheen slaap. De eigenaresse, Sandrine, heeft er veel lol in om het de gasten zo goed mogelijk naar de zin te maken. Zo kon ik gisteravond bijvoorbeeld hun auto meekrijgen om te gaan eten in Auxonne, vier kilometer verderop. Ik ben wel op de fiets geweest, overigens. 😀
Sandrine had van alles zelf gemaakt en vruchtjes uit haar tuin geplukt. Ze heeft Clafoutis gemaakt: een heerlijke taart met vruchten: frambozen en griottes. En ook eigen gemaakte yoghurt. Zij komt bij mij aan tafel zitten en we komen aan de praat. Zij is twee jaar geleden met de b&b begonnen. Daarvoor was ze medewerker hrm. Op 48 jarige leeftijd was ze klaar met haar werk, haar kinderen gingen uit huis en is ze op zoek gegaan naar iets anders. Iets wat veel meer bij haar past. Dat is dus de b&b geworden. Het contact met mensen heeft ze kunnen behouden. Zij heeft een grote tuin en gebruikt geen bestrijdingsmiddelen. Ze heeft een antenne voor de inrichting van haar b&b. Zij heeft haar hart gevolgd. Uit alles spreekt haar passie. En ik ben er even deelgenoot van.
Ik vertrek later dan gebruikelijk.

De route van vandaag is door Google Maps uitgezet met met de vermelding dat het om een een beta-versie gaat. Ik durf het experiment wel aan. De plaatsnamen heb ik op een papiertje geschreven en dat bevestig ik op de stuurtas. De teasi gebruik ik daarnaast om te oriënteren. En om als ik het niet weet de route naar de volgende plaats te laten bepalen. Echter ik kan soms mijn eigen handschrift niet (precies) ontcijferen. Het gevolg is dat de teasi de plaatsnaam dan niet kent (of het ligt aan het register van de teasi). Dus vraag ik meerdere keren de weg. Dat ging allemaal goed. Het was bovendien een echt mooie autoluwe route. Zo vraag ik aan een tegemoet komende medefietser in mijn beste Frans of hij de weg naar Oschamps kent. De man verexcuseert zich omdat hij geen Frans spreekt, wel Engels. Geen probleem. Hij rijdt de Eurovelo 6, een grote uitgezette fietsroute dwars door Europa. Hij laat mij zijn kaart zien en dat helpt mij. Ik zit op de goede route. Hij verbaast zich erover dat ik alleen “ouderwets” de route volg met een handgeschreven route.
Ik neem een foto en vraag zijn bestemming en herkomst. Vertrokken uit Karlsruhe en op weg naar Santiago de Compostela. Het is Georg (61) en dus praten we verder in het Duits. Hij geeft nog mee dat het alleen fietsen voor hem “ganz meditatief” is. Hij kent ongetwijfeld Herman Finkers niet, laat staan het gedichtje “op ne fietse”.
Ik denk niet teveel en ga verdan en ik ben zeer blij dat ik op de goede route zit en dat dus Google Maps ook slim gebruik maakt van bestaande fietsroutes.
Het valt me ook op dat de streek, Cotes d’Or, welvarend oogt “netjes verzorgd”. Het is, ondanks de donkere luchten, droog.

Het verloop goed. In Arc-et-Senans zie ik een geopend terras. Koffie dus. Ik neem de tijd, immers het verloopt vandaag tot nu toe soepel.

Voor Salin-les-Bains vraag ik aan twee wielrenners voor de zekerheid de weg. Ik zit goed. Ik vertel mijn reisdoel en ze geven geen goed weerbericht mee voor de komende dagen. Jammer dan.
Verderop ligt er een grote (levende) slang dwars op het warme fietspad. De kop opgericht. Ik blijf op gepaste afstand en dat is voor mij toch tien meter. Ik heb respect voor deze koudbloedige dieren. Hoe kan ik erlangs? Aan de kant van de kop van de slang (de kopse kant) loop ik, denk ik, risico een aanval en aan de andere kant is er weinig ruimte. Ik wacht nog even en overdenk de situatie (ondertussen vergeet ik een foto te maken). De slang neemt het zekere voor het onzekere, durft toch niet de strijd aan te gaan en verdwijnt in het gras. Ik fiets door. Geen idee wat voor slang en of deze gevaarlijk is.

Na Salin-les-Bains zie ik een afslag Thésy, een plaats op mijn lijstje en neem deze afslag. Het is een aanduiding op een houten bordje.
Ik fiets stijl omhoog. Ik fiets, merk ik, steeds makkelijker bergopwaarts. Ik fiets door en bereik snel hoogte. Het blijft evenwel klimmen en met meer stukken boven de tien procent dan beneden de tien procent. Ik zie teksten van “allez” en “go go go” gevolgd door allerlei Franse namen, behalve de naam John. Ik stop om bij te komen. Er kwam een associatie op van de Keuterberg in het kwadraat. Ik eet een banaan en drink wat coca cola. Ik loop een stukje en dat blijkt op het steile stuk lastig genoeg te zijn. Ik heb later op de avond op een site voor klimgeiten het profiel van deze klim opgezocht en ingevoegd. Het is de bevestiging, voor wat het waard is, dat het een pittige is.
Ik fiets door en kom over allerlei kleine boerenweggetjes. Een verharde weg wordt onverhard bij een boerderij. Drie boeren staan meewarig te kijken. Soms is het alleen alleen steenslag, soms iets beter geasfalteerd. Vaak door lange stukken bos. Het begint te onweren en het trekt volledig dicht. Het is donker en het dondert aan een stuk door. Het hoost. De automatische fietsverlichting schijnt bij. Het regent zo hard dat het op de weg blijft staan. En op delen lijkt het dat ik stroomopwaarts fiets. Al met al een bijzondere en ook wel beangstigende ervaring.
Ik schuil even onder een spoorwegtunnel. Het heeft geen zin om te schuilen. De wind en de regen gieren door de tunnel en ik moet in de remmen knijpen om niet te worden weggeblazen. Ik heb het gevoel dat ik de strijd met de elementen aan het aangaan ben. Ik ben zeiknat. En de opmerking “ganz meditatief” borrelde op. Ik heb maar één doel: mijn eindbestemming halen. Ik kwam even na zessen binnen in Metabief een wintersportplaatsje. Ik fiets dus ik ben, als variant op “ik denk dus ik ben”.

Geschreven door Johns.travels