De avond voor vertrek wil ik afrekenen. Dat kan alleen contant. Dat is geen probleem voor mij want dan pak ik nog even de fiets. Lijkt wel een verslaving. Ik fiets nog wat in de buurt. Een keurige buurt, lijkt me. Mooie bomen. Palmbomen. Veel groen in de tuinen. De huizen zijn in de rood-bruine pasteltinten. Dat beeld ga ik missen.
's Avonds pak ik een buurtpizzeria. Lijkt wel een cafetaria. Een giga pizza voor € 6. Een biertje in een plastic bekertje en espresso na. "Vriendelijke lui". Ik loop met een beetje gevoel van weemoed naar de b&b.

Ik sta vandaag (maandag) vroeg op. Vanaf 7.30 uur kan ik mijn bagage bij het vliegveld Ciampino aanleveren. De b&b is slechts op vijf kilometer van Ciampino. Om en nabij de twintig minuten fietsen. Ik sta om zes uur op. Eet nog wat, plaats de bagage op de fiets en fiets relax naar de drukke autoweg. Nog een keer begeef ik mij tussen het razende verkeer. Vlak voor het vliegveld kan ik kiezen of linksaf of rechtdoor. Ik gok linksaf. Ik kom langs een parkeerplaats voor langparkeren. En ik kom aan de achterkant van het vliegveld. Ik vraag aan een militair hoe ik bij de vertrekhal kan komen. Terug. Richting Albano. "the way is very dangerous". Ik antwoord: "I've no choice". En met een hoge snelheid fiets ik terug naar de autoweg. De tijd loopt. Als enige fietser manoeuvreer ik tussen rijbanen; duidelijk richting aangevend. Ik merk dat de auto's achter mij rekening houden en langzamer rijden. Het gaat allemaal goed en ik kom vijf voor half acht aan bij het vliegveld. Op tijd.
Een vliegveld is ingesteld voor passagiers en het wegbrengen ervan. Ciampino is niet ingesteld op fietsende passagiers. Ik heb veel gevraagd waar ik moest zijn. De eerste hindernis was dat ik een trap op moest om naar de vertrekhal te gaan. De fiets, begreep ik, kon ik bij afleverpunt 14 aanleveren. Daar aangekomen begin ik mijn fiets vliegklaar te maken. Ik draai mijn vlinderstruik negentig graden. Haal de trappers van de fiets en ik ga aan de slag om de fietspyama om mijn fiets te bevestigen. De fietspyama past net niet helemaal. Een deel van de wielen steekt er onderuit. Met het bijgeleverde touw maak ik het zo goed mogelijk vast. Vanuit de lange wachtrij hoor ik "met die fiets dat moet wel een Nederlander zijn". Ik zorg dat ik twee fietstassen in ga leveren. Dus nog even handig inpakken om van drie naar twee fietstassen te komen. En ik sluit aan bij de wachtrij. Ik merk dat ik tot rust kom. Stressen om bij het vliegveld te komen en de fiets verzendklaar te maken.
Ik kom aan de beurt. Mijn incheck-formulier is klam, had ik in een van de broekzakken gedaan. Ik overhandig het incheck formulier en paspoort. Ik geef aan dat ik een fiets heb in te leveren. Overleg tussen de baliemedewerkers "zo kan de fiets niet mee". De lucht moet uit de banden en de fiets dient beter te worden ingepakt. Of ik geen doos heb???? Ik hoor dat ik de fiets kan laten sealen. Ik vraag of ik voldoende tijd heb. En dat heb ik.

Ik laat de lucht uit de banden en loop vervolgens naar de medewerker van de foliemachine. De fiets kan worden ingepakt. Hij vraagt zich wel af of het nodig is. Hebben de baliemedewerkers dat gezegd? De fiets zit toch in een fietspyama. Ik ga geen discussie opstarten. Ik zie een bedrag voor sealen staan van € 10. Ik denk meteen doen. Je moet er niet aan denken dat je de fiets niet mee kunt nemen..... De medewerker zegt €10 is voor gewone bagage. Een fiets inpakken kost € 20. Doen.
Na veel omwikkelingen is de fiets klaar. Ik moest nog even wachten, want er worden grote stickers opgeplakt. "Gecertificeerd ingepakt". Een mooi label.

Ik ga weer in de wachtrij staan.... Ik hoef nu alleen de twee stuks bagage in te leveren en te hopen dat ik geen gedoe krijg of een (te) klam incheckformulier (boardingdocument).
Ik lever paspoort en incheckformulier in. Wijs op op gesealde fiets. Ik heb de twee stuks bagage op de band gelegd. Twee stuks? U mag een stuks bagage meenemen...... Ik begin niet een discussie dat gisteren had gelezen dat ik twee stuks mocht meenemen. Enige aarzeling en beide tassen worden ingenomen en van sticker voorzien. De baliemedewerker loopt vervolgens met me mee om de ingepakte fiets van stickers te voorzien. Vervolgens moet ik me melden bij de security-officer om de fiets te laten checken. De meneer loopt wel in de hal. De security-officer herkent me; ik had hem gevraagd hoe het inchecken ging.... De volgende stap: ik diende me in de beveiligde ruimte bij een witte deur te melden. Is zeul met de mooi ingepakte fiets van twintig kilogram naar de opgegeven deur. Gesloten. Ik kijk om me heen en dezelfde security-officer komt naar me toe, omdat er niemand is. Hij gaat mij helpen.

De fiets wordt op een band gelegd. Het past allemaal net en gaat door een scanner. Ik wijs op de nu al vervormde wielen en het ontbreken van een elektrische aandrijving. Ik vraag of ik nog even een foto mag maken als bewijs... Natuurlijk. En vervolgens start de band en verdwijnt de fiets helemaal uit zicht.

Ik ga zelf nog door de security en heb nog twintig minuten voor een kop koffie. En dat lukt in de drukke vertrekhal.

De rest in niet meer spannend. Instappen, een voorspoedige vlucht en twee uur later landen op vliegveld Weeze.
De fiets komt als laatste op de transportband te liggen. Ik regel een transportkarretje en loop naar buiten. De fiets heeft de vlucht vrijwel onbeschadigd overleefd. En ik monteer alles en pomp de banden op met een minipompje.
Niet veel later komt de taxi uit Almelo voorrijden...... Mieke en Wout halen mij op. Wat ging het snel voorbij.......

Geschreven door Johns.travels