Vanmorgen even na negen uur vertrek ik vanuit Bologna. De rit gaat richting Florence. De afgelopen twee dagen, door de Po-vlakte, waren Nederlands vlak. Vandaag weer een sportieve uitdaging met twee heuse passen.
Ik schat in hoe ik me voel en ik wil rustig rijden...Florence is te ver. San Piero a Sieve, op ongeveer dertig kilometer van Florence, is te halen. Ik vraag bij de receptie van hotel Michelino of zij telefonisch een b&b kunnen regelen. Italianen onder elkaar, dat gaat toch makkelijker. En dat lukt. Behulpzame receptie. Dus vandaag is de eindbestemming San Piero a Sieve.

Ik laat de Teasi de aansluiting op de route bepalen. Met tien kilometer door Bologna arriveer ik dan op de Reitsma route. Het is knap van zo'n fietscomputer dat met gebruik making van veel fietspaden, drukke wegen worden vermeden. Ik kom langs veel woonwijken met woonkazernes en een park. Af en toe een weg, waarvan ik me afvraag of je er wel mag fietsen, omdat het meer een autoweg lijkt. Na een kilometer of zes herken ik nog de omgeving/wijk. Hier was ik gisteravond. Dus toen was ik aardig uit koers.

Op het moment dat ik de Reitsma route bereik doemen de Apennijnen voor mij op. Dat geeft een zelfde gevoel als je de contouren van de Alpen ziet bij de Ammersee.
De weg stijgt geleidelijk. Er zijn veel mensen op de racefiets. Gemiddeld een wat ander type dan bij de Ötztaler Radmarathon. Het is meer de gewone liefhebber en minder de gespierde spijker, die hier fietst. Gewoon genieten van een rondje in de Apennijnen.
Grappig is dat een jong ree vlak voor mij de weg over wil schieten. Ze loopt weer terug en blijft op veilige afstand kijken. Dat beeld kan ik vastleggen.

Reitsma beschrijft dit gedeelte als volgt: het uitzicht wordt steeds fraaier tijdens de eerste klim. U ziet hier ook de voor de Apennijnen zo karakteristieke "calanchi": naakte hellingen vol diepe groeven, veroorzaakt door erosie. En inderdaad het landschap is best bijzonder. Bij elke panorama heb ik de neiging om foto's te willen nemen. Zo mooi.

Onderweg knoop ik een gesprekje aan met Giulio, een oudere fietser op een Bianchi. Trouwens in de kleur geel, je verwacht bij Bianchi meer de traditionele kleur lichtgroen. We zijn bij Barbarolo, een splitsing tussen de voor vele racefietsers gebruikelijke fietsroute en de Reitsma variant. Hij vindt het stoer dat ik de variant ga nemen. Vol in de zon, slecht wegdek en steil. Giulio kent de gehele route en beschrijft voor mij, wat mij allemaal te wachten staat. Hij schat in dat ik er ongeveer vijf uur over ga doen. Giulio rijdt weg en vervolgens komt er een ander stel poolshoogte nemen. Ze vonden het dapper....

In Loiano besluit ik bij de plaatselijke super nog wat in te kopen. Grrrr mijn pasje zit niet in mijn portemonnee. Als ergens van in de stress kan schieten is het dat ik mijn bankpas kwijt ben. Of erger, als mijn pas is geblokkeerd en ik denk terug aan Beesel. Ik merk dat ik tijdens de reis een aantal vaste patronen heb ontwikkeld. Aan het einde van de dag is de structuur door vermoeidheid wat minder. Na een half uur verder fietsen, weet ik wanneer de pas voor het laatst heb gebruikt. En de pas blijkt los in mijn korte broek te zitten. Het gaat nergens over. Toch....wat kun je je dan opgelucht voelen.

Ik heb in de beklimming veel last van vliegen. Eigenlijk wil je wel harder fietsen, dat lukt niet. Vliegen zijn ook berucht tijdens de beklimming van de Mount Ventoux, in het gedeelte bos.

En er rijden heel veel motorrijders. Bovendien, en ik ben dat niet zo vaak tegengekomen, rijden ze erg hard. Ik stel me voor dat het bij de tt in Assen er ook zo aan toe gaat. De motor wordt zo schuin door de bocht getrokken dat de knie het asfalt wel moet voelen.


Rond twee uur bereik ik de eerste pas Passo della Raticosa (968 m). Ik draai de kleine molen. Het lichtste verzet. Een hardloper: groot blauw doek op zijn hoofd, met rugzakje, loopt in het steilste gedeelte sneller dan ik fiets. Ik kijk op de teller 7,5 km per uur. Niet veel later, na twaalf kilometer, bereik ik de tweede pas Passo della Fula. Ik daal vervolgens kilometers af. Met hier en daar weer een kort klimmetje. Eentje van 150 meter met 13%. Met een uiterste krachtsinspanning lukt het me deze fietsend te volbrengen. Ik begrijp ook waarom voor dit gedeelte is gekozen. Je komt langs Bosco ai Frati. Het kerkje is een verscholen kleinood langs de route, gebouwd in renaissancestijl. Één van de priors van dit klooster was St. Bonaventura, een zeer bescheiden man. Toen de pauselijke gezanten hem na zijn verkiezing tot kardinaal de kardinaalshoed kwamen brengen, weigerde hij mee te gaan, voordat hij klaar was met de afwas voor zijn medebroeders, waarmee hij juist bezig was.

Rond vier uur b&b La Pieve in San Piero a Sieve. 92 kilometer gefietst. In het dorpje wijst de thermometer 36 graden aan. Warm kun je stellen. De gastvrouw en heer zijn alleraardigst. Communicatie is lastig, met handen en voeten en toevallige passanten, lukt het ons de noodzakelijke punten uit te wisselen.
De gastheer wil graag cash afgerekend hebben, dus ik moet nog contanten ophalen. De gastheer gaat gewoon (niet uit eigenbelang) mee om de bank te laten zien. Er zijn drie pizzeria's in de buurt en Baffo is de meest geschikte, volgens de gastheer, Franco. Ik heb wel zin in een pizza. Geweldige entourage. Lekker vol en pizza's worden traditioneel gemaakt. Binnen tref ik drie mannen, die ook in de b&b zijn. GuanLuca, Carmelo en George zijn drie vrienden die de camino (pelgrimsroute) lopen van Bologna naar Florence. GuanLuca kan het best Engels, en George (dr ecologie) leest gemakkelijk in het Engels maar spreekt het minder. En Carmelo spreekt alleen Italiaans. Het zijn drie vrienden sedert hun schooltijd en lopen de camino, omdat het een erg mooie route is met veel fantastische panorama's en ze wandelen niet vanwege religieuze redenen. We hebben er een gezellige avond van gemaakt. En getoast op Italiaans Hollandse samenwerking!
We lopen als afsluiting naar de plaatselijke gelateria en ik werd getrakteerd op een Italiaans ijsje met de karakteristieke smaken pistache en mascarpone. Het smaakte super. Op een terrasje opgegeten op een zwoele zaterdagavond met tsjilpende krekels als continu achtergrond geluid. Wie wil hier nu niet zijn?


P.s. De snelheidscontrole van fietsers is fake. Er werd gecontroleerd op 50 kilometer per uur. Dat is met een racefiets al moeilijk te halen, laat staan met een trekkingfiets. Op het moment dat ik voorbij fietste was het rustig en knoopte ik een praatje aan. En ik mocht foto's nemen. Even later werd een automobilist aangehouden, want de plicht roept, en werd een bekeuring uitgeschreven. En ik dacht: ik maak er een verhaal van 😀

Geschreven door Johns.travels