Bij het ontbijt trof ik wederom de Duitse vader met zijn dochter. Jürgen en Tina. Beiden zijn goed gesoigneerd in wieleroutfit. Zij sponseren met hun kleding een goed doel om de spierziekte SMA beter te kunnen behandelen. Het grappige is dat zij het traject Dimaro naar Merano (Lana) fietsen wat ik gisteren had gefietst en omgekeerd ga ik het traject Dimaro Riva del Garda fietsen, wat zij die dag ervoor hadden gefietst.
We wisselden ervaringen uit en ik liet nog wat foto's van onderweg zien. Jürgen is afgelopen mei gepensioneerd. Hij is 64 jaar.

Het ontbijt: ik kon de yoghurt niet vinden, dit bleek in een soort antieke ketel te zitten. Door op een knop bovenop te drukken kwam er echt yoghurt uit. Zie foto. Ik heb een bijzonder "ontbijt"-trekje ontwikkeld: het eten van gebak. Ik probeer in deze dagen zo veel mogelijk 's ochtends energie op te nemen. Voedingstechnisch volledig verkeerd (neem ik aan). Als excuus breng ik in dan maar in dat professionele wielrenners tijdens zware koersen 's ochtends ook veel energierijk eten tot zich nemen. En dus ook gebakjes. En vandaag is weer een extra sportieve dag, dat ik voor mezelf deze ongezonde handelswijze permitteer. Dus cake, apfelstrudel en een soort tompouce met slagroom. Fantastisch. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit voor sommigen alleen al reden kan zijn om een fietstocht naar Rome te beginnen. 😀

Het zou vandaag slecht weer worden. Stormachtig weer met onweer werd voorspeld. Ik heb twee passen over te gaan: Passo Campo Magno (1682) en Passo del Ballino (750). Ik besluit vast een hotel te boeken in Riva del Garda. Ik zag me zelf namelijk al doorweekt, verkleumd in Riva op zoek naar een overnachting. Dus zekerheid voor alles. En ik met internet is dat (normaliter) zo geregeld.

Rond kwart voor negen stap ik op de fiets. Het is zwaar bewolkt. 17 graden. Het is aan de frisse kant. Ik doe geen mouw- of beenstukken aan, omdat ik weet dat ik tijdens de klim het snel genoeg warm krijg. En dat bleek ook zo te zijn. Meteen Dimaro uit begint de route met een flink aantal haarspeldbochten. En dat is gewoon steil. Het lichtste verzet. Ik vind in de klim redelijk snel mijn cadans. Voordeel van een grauwe, sombere dag is dat je niet op zoek hoeft te gaan naar schaduw. Ik ga gestaag omhoog. Jürgen is 64 en dat maakt dat de eerste regel van een liedje van de Beatles "When I'm 64" in mijn hoofd klinkt. Die regel is "When I get older losing my hair, many years from now". Verder hoef ik het liedje ook niet te kennen, want voor mij geldt nog steeds "many years from now"... https://www.youtube.com/watch?v=uHGe09wXwX0
Zo' n liedje blijft hangen.... Gelukkig is het een vrolijk liedje. En niemand hoort me, dus ik laat me gaan.

Links liggen de indrukwekkende kale rotspartijen van de Dolomieten deels in de nevel. Af en toe miezert het. Het wordt er met het omhoog gaan niet warmer op. Een graad kouder per 100 meter. Geen hagedisje gezien.
Ik kijk bewust niet (meer) op de fietscomputer. Dan ga je namelijk rekenen "ik moet nog zo hoog of zo ver ". Dat laat ik los; ik probeer in het moment te fietsen en daar van te genieten. Je bewust te worden van wat er is.
Heroes van David Bowie dient zich aan. We could be Heroes, we could be Heroes me and you. Ik switch tussen de David Bowie versie en die van Peter Gabriel. Ondertussen blijf ik "lekker" omhoog fietsen.
https://www.youtube.com/watch?v=pU9JAvZGaIg


Conditioneel merk ik dat ik de afgelopen dagen heb gewerkt. De Timmelsjoch dreunt na. Normaliter rust je na een dergelijke inspanning, een aantal dagen. Nu heb ik één rustdag. Ik voel vandaag, als ik erop let, echt wel een keer een pijntje. Ik voelde vanmorgen ook even mijn rug (zwakke plek). Dat zette gelukkig niet door.

Ik bereik de top van de Pas Campo Carlo Magno. Ik neem zelf een foto van de pas en rij door. Het is rustig. Onderweg was me al opgevallen dat een grote bus met de tekst Bayer Rad-reizen mij inhaalde. En boven op de top, op een parkeerplaats was het gezelschap druk in de weer om zich met fiets en al startklaar te maken. Het was een gezelschap wat zich enigszins met het gezelschap uit de bus van Brookhuis van gisteren liet vergelijken. Alleen nu met een duidelijker hoger percentage man. Ik kom aanrijden en laat duidelijk Gutemorgen horen. Ik merkte enige geïrriteerde blikken, die mijn kant op keken. Ik verstoorde de instructie-ceremonie. Toch was niet iedereen bij de les en gelukkig wilde wel een oudere man een foto van mij maken. Ik vroeg het liefst met het gezelschap op achtergrond....
Hij nam twee foto's. Hij vertelde dat ze aan radfahren deden. Dat treft, ik ook. En we hebben een bus bij ons. Nu jij, dat is waarschijnlijk het verschil.
Ik trok mij regenjasje aan. Het wonderlijke gezelschap nakijkend. Afdalen ging hun goed af... Hoewel er was bij een fietser al meteen pech. De meegereisde mecanicien verhielp snel het euvel. Ik vervolgde even later mijn weg. Iets later in het dorpje Madonna di Campiglio stond het gezelschap te wachten.... De reisleider, tenminste dat is mijn inschatting, sommeerde mij niet achter te blijven en aan te sluiten.. Een hilarisch moment. Gelukkig hadden anderen in de gaten dat ik niet tot de bus-reizende fietsers behoor. Geeft overigens wel te denken. Dat ik met mijn outfit, geel regenjasje, helm met grijs haar eronder, racebroek niet onderscheidend ben van dit wat oudere Duitse gezelschap.

Ik had het in de afdeling koud. Rillerig koud. Zelfs koude voeten. Het bleef miezeren. Het duurde lang voordat ik weer op een hoogte rijd met een acceptabele temperatuur. Af en toe maak ik een foto van de Dolomiti di Brenta. Met stijve vingers van de kou.


De route van Preore Ragoli naar Stenico is een pareltje. Ik wil dit gedeelte wel vergelijken met de Gorges du Verdon. Een prachtig in de bergen aangelegde weg.

In Stenico lunch ik. Een stel Duitsers op de mountainbike komen voorbij. De afgelopen dagen zijn we elkaar tenminste vijf keer tegengekomen. Zij stoppen, want zij twijfelden over de route naar Riva. Zij rijden van Mittenwald bij Garmisch naar Riva. En hebben de Jauchenpas genomen tijdens de Ötztaler Radmarathon afgelopen zondag. Dat was heel spectaculair: al die wielrenners. Zijn waren mij het eerst tegengekomen op de Gampenpass. Ze vroegen aan mij hoe het is om alleen te fietsen. Ik vertelde dat mij dat reuze meeviel en dat je gemakkelijk contact maakt. Het leek hun niets, maar wel respect. De vrouw had wel de behoefte om verder te praten, de man niet.......Na elkaar "alle Gutes" te hebben gewenst, vertrekken ze.

Van Stenico naar Riva del Garda is slechts 27 kilometer. Met nog maar een pas van 750 meter. De resterende kilometers vanaf de top naar Riva behoort tot de categorie superafdaling. Goede overzichtelijke weg met grandioze uitzichten op eerst het Lago di Tenno en later het Gardameer. Het weer is goed opgeklaard. De weersvoorspelling kwam niet geheel uit. In Riva del Garda is het 32 graden.

En met deze etappe sluit ik de extra sportieve variant af. Nog mooier dan gisteren. 90 kilometer gefietst.
Het volgende traject gaat langs het Gardameer en dan kom ik weer op beschreven hoofdroute van Hans Reitsma. Van het gedeelte langs het Gardameer heeft Hans Reitsma een bijlage opgenomen.

Geschreven door Johns.travels