Ik ontbijt om acht uur. Eventueel had ik ook vroeger kunnen ontbijten, dat had voor de Frühstück Frau niets uitgemaakt. Vandaag is een dag dat ik wel zie hoe het loopt. Zoveel mogelijk loslaten. Ik heb niets geboekt en kijk wel waar ik terecht kan. Ik heb de indruk dat de drukte wel voorbij is. Zowel qua locatie als ook periode (de vakantiepiek is voorbij)
Eerst nog genieten van een goed ontbijt van de Frühstück Frau. Ik maak haar een compliment voor haar werk. En ik weet nu wat een verse vijg is. Ik dacht eerst met een groter soort kruisbes van doen te hebben. Elke dag leer je wat. Een dag niet geleerd is een dag niet geleefd.


Ik ga vandaag weer een deel rijden van de sportieve variant. En dat begint met de Gampenpass. Ik zorg bij de plaatselijke super voor voldoende proviand en stap op de fiets. De fiets was op zijn rustdag in goed gezelschap: er hing naast mijn fiets een mooie Pinarello aan de haak. Ik heb nog geprobeerd een deal te sluiten (ruilen)...... Helaas.

Ik daal af van Völlan naar de weg naar de Gampenpass. Op dat moment realiseer ik me hoe sterk het laatste deel van de zaterdag nog steeg... Dat was van Lana naar Völlan. Geen wonder dat de pruimen (Twents) op waren.
De beklimming van de Gampenpass is anders dan het Timmelsjoch. Er is veel minder verkeer en je hoeft daardoor minder op te letten. En hoewel pittig, valt het stijgingspercentage mee. Minder KIP's. Circa 1000 hoogtemeters over 16 kilometer. Vanaf het begin draai ik een voor mij goede cadans. Ik merk ook het verschil met het sturen. Bij het Timmelsjoch ging ik zo langzaam, dat ik voortdurend met het stuur moest corrigeren. Wielrenners zullen dit herkennen. Af en toe verdwijnt er schichtig een hagedisje tussen de stenen. Voor de rest easy going. En af een toe pak ik een foto rustmoment.
De regel van drie (van Marcel) komt ook vandaag weer uit. Er komt een tegenligger en achter hoor ik een bus vaart minderen. De bus van de firma Brookhuis uit Oldenzaal, wacht keurig en haalt me netjes in.
Het weer is goed. De zo'n schijnt volop en daarom waardeer ik het dat ik af en toe in de schaduw kan rijden.
Ik zie dat de bus van Brookhuis bij een terras is gestopt. Veel ouderen (en dan ook nog voornamelijk dames, is mijn inschatting) zitten op terras. Ik kan niet nalaten om luid "goedemorgen allemaal" te roepen. "Ie komt toch ook uut Nederland?" Er werd van alles teruggeroepen. Van respect tot E-bike. Totdat ze met zijn allen spontaan applaudisseerden en sommigen gingen staan. Dat deed me wel wat..... Toch wel bijzonder dat je applaus krijgt voor iets wat je doet leuk vindt?.....mijn gedachten dwaalden verder af. Stel dat ik vandaag ook mijn Vechtstromen kleding aan had gehad. Had dan er dan nog iemand geroepen dat zijn zoon of dochter bij het waterschap werkt? Misschien niet ondenkbeeldig. De wereld is klein, en zeker omdat Brookhuis uit de buurt, uit Oldenzaal komt.
En dan nog een linkje met Oldenzaal: collega Harry Rietman is met zijn gezin recentelijk in deze omgeving geweest. En Harry heeft de Gampenpass beklommen. Dus ik zie nu in gedachten onderweg steeds Harry rijden in achtervolging op zijn zoon Hidde, die natuurlijk (😀) veel eerder op de top is. Ik denk dat Harry lachend boven is gekomen met de volgende gedachte "ook deze heb ik mooi in de pocket".
En datzelfde gevoel heb ik ook als ik boven ben. En zo'n moment op een pas laat je vastleggen op 1500 meter.
Vanaf de top was het een prachtige afdaling. Soms bijzondere uitzichten bij bruggen. Lastig fotografisch vast te leggen. Mooi om te zien. Indrukwekkende bergkloven. Mooie rotspartijen.

Ik gebruik niet de routeaanwijzing van Reitsma. Van dit gedeelte is er alleen een gpx beschikbaar. Ik rij een paar keer mis. Zeker in dorpjes met veel weggetjes doordat ik wat minder oplet en de gpx last heeft van atmosferische verstoringen. Zo zie en klim ik meer dan de bedoeling is.

's Middags begin het te regenen. Ik zag al een tijdje de bui hangen. Het wordt gelijk frisser en ook minder stoffig.
De laatste veertien kilometer loopt langs een riviertje, waar aan wildwaterkanovaren wordt gedaan. Het fietspad is erg glooiend. Soms hele steile stukjes. Dus het is voortdurend schakelen tussen een heel licht en een zwaar verzet.

Om drie uur besluit ik te stoppen in Dimaro bij een leuk hotelletje met de originele naam Albergo Dimaro.
Ik kan hier mijn racekleding laten wassen. Het wordt het hoog tijd om dit professioneel te laten doen.
Vandaag 73 kilometer gereden met veel hoogtemeters in de Dolomieten. Ik had dit deel niet willen missen.

's Avonds maak ik gebruik van het buffet in het hotel. Ik zit aan een tafel van vier met naast mij een vader en dochter. Ze fietsen van Riva del Garda naar München, waar zij woont. Ongeveer 400 kilometer. Haar vader woont in Dortmund. Ze rijden op racefietsen met de bagage in een rugzak. Het is de tweede keer dat ze dit doen en ze beleven er veel plezier aan. Onze voertaal is een mengeling van Engels, Duits en Nederlands. Heet dat niet koeterwaals? We begrijpen elkaar perfect.

Geschreven door Johns.travels