Het is zondag in Lana of beter gezegd in Völlan bij Lana. In Völlan ligt het hotel Kirchsteiger.

En voor degenen, die een reisverslag verwachten, is het onderstaande (wellicht) niet interessant. Ik ga niet van a naar b. Dus dan kun je beter op voorhand "skippen". Ik ga iets over een rustdag vertellen.... Voorzover je daar iets zinnigs over kunt schrijven.



Ik sta wat later dan gebruikelijk op en ga rustig naar het ontbijt. Er is een assortiment vers fruit, waar ik versteld van ben. Een groot deel, zo vertelde de aardige Frühstück mevrouw komt uit deze fruit-rijke streek. Ik neem hier rijkelijk van, temeer om het gisteren opgelopen vochttekort weer op een zonde manier aan te vullen. Tevens is er een heerlijk klaargemaakte bircher muesli. Geweekte haver, appel, banaan. Super. En tot slot, en dat is zeker niet gebruikelijk voor mij om daar 's ochtends bij het ontbijt mee te beginnen: koffie met apfelstrudel. Een goed begin van een rustdag.

En conditioneel? Zeker stram, na zo'n dag als gister. En voor de rest viel het niet tegen.

Het verslag over het Timmelsjoch schrijf ik 's ochtends.
Ik gebruik het schrijven als geheugensteun. Je doet zoveel indrukken op, dat ik ervan overtuigd ben dat als ik geen foto's en verslag heb, dat ik dan heel veel van de reis vergeet.... Zeker in combinatie met mijn leeftijd. 😀. (Laat ik de grap maar voor zijn.)

Het is vandaag warm, loom weer. Ik los relaxed een puzzeltje uit de Denksport op.

Ik besluit 's middags te gaan wandelen. Ik zoek het hoger gelegen bos op en volg een uitgezette panoramawandeling. Af en toe pauzeer ik op een bankje, en kijk ik over het dal van de Etsch of Adige. Waarom haasten?

Ik neem een paar foto's van tegenkomend laaghangend fruit. Populair bij managers 😀

En onderweg kom ik iets verrassends tegen. Er lag aan een bosrand, een stapel hout. Niets bijzonders. Toch vielen de stronken ernaast opeens op. Zo plompverloren en niets verwachtend. De stronken verbeelden twee mensen innig met elkaar verbonden. De maker heeft er vast een bedoeling mee gehad. "Je gaat het pas zien, als je het door hebt." Aldus Johan Cruijff. En het is blijkbaar niet voor niets dat mijn oog erop valt... Het gaat vast over Liefde. En daarom maak ik een bruggetje.

Ik mocht een aantal jaren lid zijn van het mt van het waterschap Regge&Dinkel. Het thema "dienend leiderschap" stond centraal. We hebben veel aan teambuilding gedaan. Geïnvesteerd in onszelf en in het team. We leerden elkaar goed kennen. Elkaars kwaliteiten en ook elkaars kwetsbaarheid. Een uniek team. Hoogtepunt was de reis naar de Mont Ventoux in 2009. In deze reis viel veel samen. Van de tien leden fietsten er zes. Vier maakten het mogelijk dat zes hun wens, het beklimmen van de Mont Ventoux, konden realiseren. Alle zes hebben de top van de Mont Ventoux bereikt. In een team heb je elkaar allemaal nodig. Zonder ondersteuning kunnen geen prestaties worden neergezet. Het is een illusie dat je dat allemaal alleen kunt doen. Er is een onderlinge afhankelijkheid. "Zonder helpers, geen bikkels". (1)


Dat ik nu in 2016 naar Rome kan fietsen, mijn avontuur beleef en mijn droom volg, kan alleen door en met liefdevolle ondersteuning en begrip. Mieke thanxxxs!




1 uitspraak van Aloys Luttikhuis (in herinnering)

Geschreven door Johns.travels