Het is zaterdag en het is de tiende reisdag. Tot nu toe verliep alles vlotjes en goed te doen. Vandaag is het andere koek. De beklimming van het Timmelsjoch. De Alpen Hochstrasse. Ik had een tijdje terug wat opgezocht over deze beklimming, www.cyclingup.en. En in welke categorie (zwaarte) deze beklimming valt. Voor de racefiets wordt gerekend met kip's. Klim Inspannings Punten. Het Timmelsjoch heeft 1269 kip. Ter vergelijk: de Mount Ventoux 1639, de Alpe d'Huez 1179. Dus het Timmelsjoch behoort tot de categorie pittige beklimmingen en zeker met trekkingfiets met bepakking. Ik merkte 's ochtends ook wel enige spanning. En ik stel mezelf de vraag of het wel verstandig is om voor dit extra sportieve gedeelte te kiezen?

Ik vertrek vanaf mijn pension Garni Gerhard. Ik kon om acht uur ontbijten. Eigenlijk had ik vroeger willen vertrekken, gezien de zwaarte en ook de te verwachten mooie en ook hete dag. Al met al was ik om half negen op de fiets.
Tijdens het ontbijt ging het over de Ötztaler Radmarathon, die morgen (zondag) zou worden verreden. De weg, B186, is volgens schema afgesloten voor het overige verkeer. Andere gasten maakten zich zorgen hoe dan die zondag te vertrekken.
De gastvrouw vertelde dat een ander gevolg van de tocht is dat alle hotels / pensions in de buurt zijn volgeboekt. Dus ik had gewoon mazzel met een 1-persoonskamer voor een nacht.

Vanuit het hotel naar de top van het Timmelsjoch is 53 kilometer. De route vandaar naar Merano is ook ongeveer 50 kilometer.

Mijn eerste richtpunt is Sölden. Vanaf Sölden begint ook de beklimming van het Timmelsjoch.
Het was zoeken of ik nu de grote B186 zou moeten volgen of een speciaal Radweg. De aarzeling, die ik heb is de drukte op de B186. Er wordt hard gereden en andere fietsers zie ik (nog) niet. Na wat geklungel met de Radwegen en een keer verrijden, besluit ik gewoon de B186 te gaan volgen. Voor de zekerheid zet ik mijn helm op. Dat doe ik normaal niet in een klim. Dat is nu wel verstandig. Er wordt op deze weg ontiegelijk (..) hard gereden. Motoren en sportwagens, volgens mij geïnspireerd door Max Verstappen of andere coureurs.

Naar Sölden is een kilometer of twintig en er zijn ongeveer 600 hoogtemeters te overbruggen.
Ik ben op weg...de eerste racefietsers halen me in. Ik weet het nog. Een vader en een dochter. Beiden goed gesoigneerd en ze hebben beiden op mooie fietsstijl. Er komen me meer racefietsers voorbij. Ik kijk naar hun fietsen: Storck, Pinarello, Focus, Eddy Merckx, BMC, Ridley....Een speciale in een geel reflecterende kleur. Voor de liefhebber, zoals ik ben, is dat prachtig om te zien. Op een gegeven moment word ik zo vaak ingehaald, dat ik alleen nog op kan merken of het een groep is of een solofietser. Na ongeveer 2 uur bereik ik Sölden. Ik ben super tevreden; ' t ging goed. In Sölden is het erg druk en je merkt aan alles dat morgen hier de start en finish plaats vindt van de Ötztaler Radmarathon. Spandoeken, dranghekken, vlaggen, kraampjes met allerlei spullen voor het fietsen te koop (energiedrank, sportmassage olie enz). En natuurlijk heel veel racefietsers, die aan het inrijden zijn. Ter info en ter vergelijk: de Ötztaler Radmarathon is 235 km lang en overbrugt 5500 hoogtemeters. Dan is de beklimming van het Timmelsjoch toch een makkie.......

De terrasjes zijn overvol. Ik besluit bij een Spar wat halve liters sportdrank in te slaan. Ik zal er later geen spijt van hebben, ondanks het extra gewicht.

Ik rij Sölden uit. De eerste 200 / 300 meter 10%, 12%... De Teasi tikt de 15% aan. Ik raak buiten adem en stop... Het is elf uur en ik begin in mijn hoofd te rekenen. Tot de top is 22 kilometer. Stel dat ik ga lopen, en stel dat ik gemiddeld 4 km/uur haal, dan ben toch nog voor vijf uur op de top. De pas is open van 7 tot 20 uur. Dus geen zorgen. Ik neem een foto van afbeeldingen gemaakt tbv de James Bond film Spectre in Sölden. Ik wil nu later de film nog eens zien.

Ik verzamel moed en stap op. En het lukt. Ik kom in cadans. Gebruik het allerkleinste verzet. En ga gestaag omhoog. Ik word door velen gepasseerd. Heel veel. Een oude "opa'" (met respect). Ook dat is wennen, voortdurend te worden gepasseerd.
Twee reacties van racefietsers: doe je dit voor je plezier of verdien je ermee? En de andere: mensch wat verbruik je een energie. Tsja....ik ga naar Rome en heb voor de extra sportieve variant gekozen.

Ik merk dat ik veel naar het schermpje van de gpx kijk. Wat is de snelheid? Wat is het hellingspercentage? Ik ben er teveel mee bezig. Ik zet de Teasi uit.
De weg is schitterend. Ik neem onderweg wat foto's. Een mooie gelegenheid om te stoppen. Bij een van de stopplaatsen is een groepje Duitsers. Mensen van mijn leeftijd schat ik in met hun kinderen. Spontaan reageren ze dat ze mij hadden zien rijden en dat ze er bewondering voor hebben. Een van hen suggereerde dat ik in de tassen schuim heb zitten. Ik herken onmiddellijk de humor. Ik zou dezelfde grap hebben kunnen maken. Het vervolg een leuk gesprek en de man wil mij wel op de foto zetten.

Het mooie van klimmen is dat je geleidelijk aan het landschap ziet veranderen van een bosrijk naar een kaal berglandschap.

Ik bereik zo rond half een, denk ik, de Mautstelle. Fietsers kunnen gewoon doorrijden. Het viel me best mee tot nu toe. Er volgt een afdaling.... zou ik dan de top al hebben bereikt. Een schijnbaar vlakke pasweg wordt nu gevolgd. Er is een heel stevige tegenwind. Er zijn nu ook minder fietsers. Degenen, die mij inhalen, hebben het over de straffe wind. Ik zie voor mij de racefietsers heel langzaam licht omhoog kruipen. De snit is er uit.
Het blijkt niet alleen de wind te zijn. Het zijn de laatste 4,6 kilometer van de klim met stijgingspercentages rond de 9 tot 10. Logisch dat ik het zwaar heb. Kwart voor twee behaal ik de top. Ook hier het terras super vol. Ik ga op een steen zitten en neem ik beker yoghurt en een energiereep.

Plotseling valt op de top van het Timmelsjoch, op 2500 meter hoogte, mijn oog op het spandoek bestemd voor de Ötztaler Radmarathon (en ook voor mij👍)
Da hast du nun deinen traum
Het is een kippenvel moment.

Intermezzo:
Waarom doe je dit, waarom wil je dit ervaren? Fietsen is afzien, fietsen is lijden. Duursporters herkennen dit ongetwijfeld.
Filosofieprofessor en wielrenner, Marc van de Bossche heeft er een interessant boek over geschreven.
Het gaat Marc van den Bossche tijdens het fietsen om een verdiepte waarneming. "Fietsen lokt een roes uit, die onze gewone ervaringen intenser maakt. Fietsen maakt mijn denken vrij. Denk niet aan denken (zen). En hoe kun je dat doen? Door te fietsen, want het lichaam maakt ons ontvankelijk voor wat op ons afkomt nog voordat wij er op een bewuste manier over hebben kunnen nadenken."


Op de top herken ik nog twee fietsers met bagage. Ik ben niet de enige 😀. Rond twee uur begin ik aan de afdeling.
Ik ga eerst door een lange koude 'druipende' en slecht verlichte tunnel. Gewoon er vanuit gaan dat achterop komend verkeer je ziet. En dat natuurlijk ook de weg goed is.
Ik stop, want ik dacht in een bocht boeddhistische gebedsvlaggetjes te zien. Het bleken wielrenshirtjes te zijn voor de Ötztaler Radmarathon.
Het is een geweldige mooi afdeling. Ik denk wel dertig kilometer. Ik rij met de stroom auto's en racefietsers mee. Ik kan ze moeiteloos bij houden (nu wel). De tunnels zijn goed te doen, ofwel kort ofwel aardig verlicht.
De laatste twintig kilometer daal ik verder af op een onverhard fietspad langs de Passer. Om vier uur ben ik in het centrum van Merano. Een aantal jaren geleden zijn we hier met vakantie geweest en ik herken het centrum.
Nu nog 14 kilometer naar Lana. Ik ben hier terecht gekomen, omdat het mij niet lukte om redelijk betaalbaar een overnachting in Merano te regelen. De Teasi leidt me moeiteloos door Merano naar Lana. Lana ligt zelf, net als Merano, in het dal van de Etsch. Ik vraag naar hotel Kirschsteiger. "Dat ligt ongeveer 6 kilometer verder. Wel op 500 meter hoogte. U dient eerst een stuk van de route van de Gampenpass op te rijden". Ik word er niet blij van....De knollen zijn op. 😏
Ik bereik hotel Kirschsteiger. Een goed hotel en ik regel meteen halfpension. Douchen, bellen, biertje en genieten van het avondeten. Ik heb best trek, na zo'n dag. Er wordt een viergangenmenu geserveerd. Kleine porties. Na afloop heb ik meer dan voldoende opgediend gekregen, want ik dacht dat mijn trek niet te stillen zou zijn. De Italiaanse keuken is perfect. Rond tien uur ga ik naar de kamer. Voor het eerst ga ik direct slapen, zonder met het reisverslag bezig te zijn geweest.

Morgen is het zondag. Ook voor mij een Ruhetag. Ik ga een beetje lummelen.
Zaterdag 120 kilometer gefietst. Een echt hoogtepunt!

Geschreven door Johns.travels