Voor het wellness hotel Alpenblick, is het de gewoonte om een spreuk van de dag te hebben. Voor vandaag is deze:
Ein Augenblick der Seelenruhe ist besser als alles, was du sonst erstrebenmagst.

Lijkt me goed om in dit in gedachten te houden bij de fietstocht van vandaag. De ochtend ging voortvarend. Gisteren was het heiig, vandaag een heldere helblauwe lucht. Toen ik vertrok was de temperatuur aangenaam. De Alpen komen steeds dichter bij. En dat is een bijzondere ervaring dat je daar al fietsend (op eigen kracht) naar toe gaat. De omgeving wordt steeds mooier. Ik neem voor het eerst de azuurblauwe of turquoise kleur van de bergbeekjes waar. Ik ervaar dat als een bijzonder moment.
Ik vertrok op ongeveer 650 meter hoogte en fiets naar Garmisch Partenkirchen. Dat deel van de route is vlak, ergo in het begin daalde ik vanuit het hotel. Grappig is dat je steeds meer vertrouwd met je fiets raakt. De fietstassen gaan er 's ochtends probleemloos op. Ik hoorde een raar geluidje bij elke omwenteling en ik kon het zo gauw niet plaatsen. Nu hebben de fietstassen aan de achterkant een extra vakje. Ik heb er bijv mijn regenjasje inzitten. Wat blijkt ik had de fietstassen er verkeerd opgezet. Links en rechts verwisseld. Dus de extra vakken zaten nu aan de voorkant en daar trapte ik met mijn hak tegenaan..dus het euvel was gemakkelijk te verhelpen.
In Garmisch of beter Partenkirchen kom ik een mooie fontein tegen, die ik op de foto zet. Grappig want er staan veel Chinezen die nu opeens ook de fontein ontdekken. En beginnen ook foto' s te nemen. Eigenlijk had je dit schouwspel op video (vlog) vast moeten leggen.

Ik fiets al klimmend Garmisch Partenkirchen uit. En uiteraard neem ik een foto van de wereldberoemde skischans. In de zomer leukt zo'n schans de omgeving in ieder geval niet op.
Het klimmen gaat goed. Gewoon in je eigen tempo en dat is goed te doen.

Ik kom Ronald en Christine uit Veghel achterop. Christine herkenbaar aan een shirt van de Zevenheuvelen loop. Leuke mensen en op weg naar Rome. Ze zijn vier dagen eerder vertrokken. Beiden pensionado's. We wisselden wat gegevens. Ronald maakt met een selfiestick een foto van ons drieën. Leuk al die onverwachtse ontmoetingen. Overigens vertelde Christine dat ze veel jaren bij Mars heeft gewerkt. Na mijn studie heb ik ooit een sollicitatiegesprek bij Mars gehad. Dat is niks geworden. Ik weet ook niet of ik me thuis zou hebben gevoeld bij een Amerikaans bedrijf. Nu zeker niet meer. 😀

De route volgt meestal fietspaden. Soms eindigt een fietspad abrupt. Vandaag kwam ik een dergelijk situatie tegen. Het fietspad eindigt en ik kijk aan de overkant of het fietspad daar verder loopt. Dat is niet het geval. Het blijkt een secundaire toegangspoort van de Edelweiss Kazerne te zijn. Normaliter wil ik dit soort komische situaties wel op de foto vastleggen. In deze tijd ben ik wat voorzichtiger met het fotograferen van militaire objecten. Ik rij vervolgens op de hoofdweg, waarbij ik twijfel of dat de bedoeling is.
In het dorpje Mittenwald pauzeer ik. Prachtige muurschilderingen. Ik rij er doorheen. Heel toeristisch en druk.
Vervolgens is het verder klimmen. Ik verbaas me er steeds weer over hoe snel je op hoogte bent. Ik passeer de Duits Oostenrijkse grens en klim verder.
Ik klim door richting de Buchener Höhe. De eerste pas. Ik merk dat ik trek krijg. Toch onvoldoende gegeten? Ik pauzeer en ik bestel een stevige Käseplatte en een salade. Ik bereik de Buchener Höhe zonder al te veel problemen. Er volgde een spectaculaire afdaling. Goed asfalt. Een relatief lang traject (7 kilometer) en een behoorlijk dalingspercentage van 7 tot 8%. Zonder bij te trappen, rij je vijftig km/uur. Harder durf ik niet aan. Met verstand remmen.
Ik bereikte Telfs.. En in het dal merkte ik hoe drukkend warm en zwoel het was... En dat ik waarschijnlijk te laat met eten ben begonnen. En/of onvoldoende gedronken? Hoe dan ook: ik had het gevoel als een dweil te rijden. Tsja en is fietsen op zo'n moment dan leuk??? Op dat moment niet. Ja, er wel wat leukers te bedenken met dat warme weer. Zwemmen?

Ik had geboekt: in Ötz. Ötz ligt niet op de standaard Reitsma route. Ik wil namelijk graag zaterdag de sportieve variant van de tocht van Reitsma gaan rijden over het Timmelsjoch. En dat begint in het Ötztal. Ik vind mezelf geen berggeit. Toch heeft het bergopwaarts gaan een bepaalde charme, waar ik van kan genieten. En ik weet dat het niet gemakkelijk wordt. Zeker niet met een trekkingfiets met bepakking. Ik neem me voor de tijd te nemen en ga het ervaren. Morgen begin ik in ieder geval op tijd met eten en drinken.

Ik had geboekt in Merano...uiteindelijk kom ik iets verder terecht namelijk in Lana. Hopelijk is het geen hotel dat te hoog ligt. De reservering verliep niet lekker. Het is uiteindelijk wel opgelost.

Voel ik later op de avond een moment van Seelenruhe als ik op een terras in Ötz zit en geniet van een warme nazomeravond de dag beschouw?
Kun je een fietstocht naar Rome soms zien als metafoor van het leven? Misschien niet helemaal. De fietstocht kent tot nu toe heel veel kleine, mooie momenten. Momenten, die als je er niet bij stil staat, zo weer zijn vervlogen.

Vandaag 108 kilometer afgelegd.

Geschreven door Johns.travels