Iedereen weer vanzelf vroeg op en weer rustig ons ontbijt genomen. Zoals eigenlijk elke dag want de planning was zo opgested dat we nooit tijdsdruk hadden. Leuk en ontspannen voor iedereen en je kan aan allemaal zien dat ze ontspannen zijn en totaal kunnen ontspannen. Missie dus al voor een groot deel geslaagd.

Dan anker gelicht en nog een klein uurtje gevaren tot aan de basis van sunsail. Nu dus met claudia aan het stuur. Dan kwam voor yet einde het bootje van sunsail ons tegemoet waar een reliefkapitein opstapte die ons eerst een nauw haventje binnenloodste waar het tankstastion stond om alles vol te tanken.
In dat haventje passeerden we een sunsailboot die op oand stond met 1 boeg die volledig aan flarden lag. Klaar voor de scvhroothoop en een goeie herrinnering voor iedereen dat dit niet asllemaal licht op te ne,men is. Bleek een paar weken geleden gebeurd te zijn toen een iets te zelfzekere groep dacht dat een bijanker leggen niet echt nodig was. Het hoofdanker faalde en de boot besloot zichzelf uit de eeuwige vaartbte halen door een nachtje tegen een rif te geuken. Gelukkig vind niet iedereen dat ik overdrijf met voorzichtigheid.

Na getankt te hebben stoote friedl zijn teen even onzacht tegen een kikker als voorheenvermelde yacht tegen het rif. Leek gebroken maar is waarscheinlijk gewoon serieus blauw en gekneusd. Zien morgen wel verder of het hem lukt de grotexpeditie mee te doen. Kikker is een uit de kluiten gewassen haak waar je de boot mee aan wal vastmaakt.

Dan teruggevaren naar de basis en aangemeerd. Aangezien we nog genoeg tijd hadden tot george de chaufeur van pooks hill waar we de volgende dagen zullen verblijven, zal toekomen konden we aan boord nog onze laatste lunch maken.

Dan met de mannen vañ sunsail nog een afsluitende briefing hoe alles verlopen was en een check van de boot of alles nog goed werkt. Zoals altijd hebben we alles in de boot goed uitgestest en was er een redelijke lijst met opmerkingen. Het is wel zo dat het een schitterende boot was volop luxe en in heel goede staat.

Bij de opmerking 'komt u hier ooit nog terug en gaat u ooit nog met sunsail zeilen het ik 'vanzelfsprekend' ingevuld.

En toen kwam george toe. Perfect een half uur voor het afgesproken uur. Na al de garifunas nu kennismaking met de tweede subsoort van belizianen. Dit is de mengeling van spanjaard met maya. Heel ander type en ook andere mentaliteit. Heel berustend rustig en wijs overkomend. Helemaal wat je je van een maya kan voorstellen. De rit is 3 h lang over de highway. Stel je by highway nu niet voor dat er verschillende vakken per richting zijn afgeschermd door een middenberm met tropische planten en om de 20 km een tankstation met parking en picknicktafels of bijhorende burger king. We zitten hier niet in duitsland.
Het is een modale tweevaksweg, 1 op en 1terug zonder middenberm maar wel met fietsers, mannen te paard karren en andere verkeersvertragers. Wat onmiddelijk opvalt is dat george heel veel zorg draagt voor zijn busje en evenveel zorg draagt voor het verkeer en onze veiligheid. Geen sri-lankaanse toestanden dus.

Mooie weg trouwens. Mooie naam ook: de hummingbird highway. Door plantages door mooie heuvel omringd door tropisch oerwoud.

Dan komen we aan bij de laatste 10 km waar we volledig wegrijden van de bewoonde wereld over een enorm ruw grindpad tot aan de lodge.
Pooks-hills lodge is een 300 hektaren groot terein in boogvorm gerlegen voor een gigantisch natuurgebied genaamd het tapir gebergte. Dit was lang geleden allemaal van 1engelse adelijke dame die naar het einde van haar leven een booggebied vooraan haar terrein verkocht aan een suid afrikaan met de schriftelijke gelofte dat hij er een lodge ging op bouwen die klein bleef, ecologisch gerund moest worden en dat het oerwoud eromheen als oorsprongkelijk oerwoud moest blijven bestaan. Hierdoor was er voor niemand doorkomen aan naar het oerwoud erachter waardoor dit niet cernield of omgezet naar plantages kon worden. Het gerbied erachter schonk ze bij haar dood aan de overheid met dezelfde voorwaarden.

Hierdoor kunnen wij verblijven in een kleine lokatie volledig geboywd naar oude mayastijl bovenop een oude mayaruine. Heel uniek met zijn strooien hutten met wel comfort maar met alle gekende beperkingen van geen airco, geen al te grote bescherming tegen kleine kruipdieren en het zwembad is gewoon de rivier voor de deur.

Geweldige ontvangst met hummingbirds (kolibris) ronds ons hoofd, een drankje een een gastheer die heel vlot en natuurlijk sympatiek overkomt. De omgeving is ongerept en nog veel mooier dan de fotos kunnen weergeven. De wifin is zo slecht dat ik mijn rapport enkel maar mjet tekst kan doorsturen want voor fotos is het te traag en te onstabiel. Het is al een kunststuk om internet zover afgelegen erdoor tre krijgen.

Om 6 h versgemaakte taco chips met salsa vers klaargemaakt door "the ladies". Daarna dinner om 7 uur buffet stijl. Al dit gebeurt in het hoofdgebouw dat een grote strooien hut met twee verdiepen is die op een helling ligt rn uitkijkt over het ongerepte oerwoud. Bovenaan de bar met zithoek en ligzetels vanwaar je de kolibries voor je neus ziet vliegen en waar de apen hun kunsten op de volgende boom ongestoord verderdoen. Ook nog twee hangmatten die gretig afname vinden. Ziet er echt als een hut in het amazonas uit.
Het verdfiep eronder is de keuken en de eettafel dus terwijl je boven zit te relaxen ruik je wat ze onder jouw voor goeds aan het kllaarmaken zijn.

Dan zegt adrien de host, dat we helemaal alleen zijn en eigenlijk al toe waren want het is laagseizoen en de meeste rieten daken van de huiisjes zijn aan vervanging toe na 14 jaar er daar gingen ze al aan beginnen. Even mee gewacvht dus omdat de berlgische, oostenrijkse, amerikaanse expeditie nog even langskwam.

Ieder kreeg zijn hutjes toegewezen en die zijn schattig opgebouwd en iedereen zit twee per twee en de kinderen in 1 hut met twee aparte slaapkamers.kon veel slechter zou ik zo denken.

Na het lekkere avondeten nog een begeleide avondwandeling gedaan met george door een deel van het terrein met heel wat spinnen waaronder tarrantulas en een kikatcou of zoiets. Een katachtige boombewoner en veel blad-snij-mieren aan het werk gezien. Leuke afsluiter dus van een lange dag.

Nu gaan slapen en de volgende 7 dagen steeds in de schoenen kijken voor je ze aandoet en ook het toilet grondig inspecteren voor je erop zit want er kruip hier heel wat rond en die kleine monsters zijn hier de baas. Jij bent maar een bezoeker en zij zullen anders wel laten weten dat je je moet gedragen. Tijdens de nachtwandeling hebben de vuurmieren mij en eline al duidelijk gemaakt dat je niet op hun huis moet gaan staan om een foto van een tarantula te maken.
Zal ons geen tweede keer overkomen.

Nu dus gaan slapen en aangezien er geen boot of onweer meer is heb ik geen nachtelijke taken meer en heb ik dus een welverdiende nacht zonder opschudding in het vooruitzicht.

Slaapwel, het licht gaat uit.

Geschreven door Hofmanreizen