S,ochtends redelijk vroeg op en de tropische hitte overvalt ons reeds. Wij gaan richting charleston en gaan voor de zoveelste keer deze reis iets nieuws proberen qua ontbijt. Wij rijden naar een waffle house en van buiten lijkt het alsof er binnen net een tropisch onweder voorbij getrokken is. De damp staat op de ruiten en in amerika wil dit zeggen: pak maar een trui mee naar binnen. En dat bij 28 ° buiten. Binnen was het om te vriezen maar de gezellige familiale local sfeer warmde ons hartje direct op. Het was een komen en gaan van de donkeren onder onze medemensen. Gezellige praatjes over familieleden die al lang niet meer gezien zijn wegens niet zo vrijwillige verblijf onder uncle sams hoede vergezellen mijn ontbijt met verrassend veel smaak en heel lekkere waffles. We waren er al veel voorbijgereden maar de waffle houses staan in de toekomst in mijn ochtendradar geprogrammeerd. Dan op naar charleston, eenleuke oude stad met zuiderlijke touch. Hier vind je franse engelse en zelf nederlandse wijken. In de haven zwommen de dolfijnen te spelen en de tweebenige landdieren zochten verkoeling in de fontijnen. Na twee uur rondslenteren pakten wij ons op richting een plantage. Daar aangekomen was het al redelijk laat en de inkom was te duur om maar een uurtje rond te lopen. We besloten dan maar terug te rijden en voor het alternatief te gaan. Dat was hunting island. Een klein eilndje net na het eiland waar wij verbleven. Dit is een klein nationaal parkje en totaal onbekend bij het grote publiek. Er is ook geen enkele bebouwing en het strand ligt in een tropisch bos. We kwamen aan toen juist iedereen vertrok en op het klassieke haaienuurtje. Wij speelden dus de onschuldige toerist en doken meteen in het water. Het water dat volgens de locals ok maar wat koud was. Voor ons betekend dit warmer dan de gemiddelde douche. Heel warm dus. Zalig zwemmen dus met een panorama uit de brochures incusief de overvliegende zwermen pelikanen en nesten van schilpadden op het lege strand. Nadad de zon zijn weg achter de horizon verderzette begon onze zoektocht om de leegggezwommen magen te vullen. Eerste stop was vruchteloos maar daar kregen we de gouden tip over johson creeck tavern. We waten er een km of zo geleden voorbijgereden maar het leek ons meer een rumoerig lokaal waterhole dan een restaurant met leuke locale sfeer, vriendelijke bediening, pittige voorgerechten en mege krabbepoten. Echter het was het laatste. Komt bij de eerste twee maagvullers van deze reis. Een super dag dus volop in local southern us style die afgesloten werd met een een staarmoment op de widows lookout van ons huisje op het moeraseiland st helene. Een widows loockout is een dakterras bovenop het huis waarop je een 360° uitzicht hebt boven de bomen. Hier zaten de vrouwen van de vissers te wachten ,en soms vruchteloos tot hun kroost van zee terugkeerde.
Slaapwel. En nu kan het nachtelijke dierenleven het moeras weer overnemen.

Geschreven door Hofmanreizen