Opgestaan na een onrustige nacht door de deining maar s'ochtends liggen toch redelijk rustig voor ons ontbijt. Iedereen wel weer goed geslapen en vroeg wakker.
Daarna de kaarten overlopen met friedl en een alternatieve route uitgestippeld naar placencia. Er waren twee standaardoptie en wij kozen voor de lange maar na heel at berekeningen en samen overlegd te hebben beslisten we voor de langere zuidelijke route te gaan. Daar gingen we we wel wat van afwijken en voorzichtig proberen door twee ondieptes te manouvreren om wat extra tijd te winnen om bij onze middag ankerplaats wat meer tijd over te hebben om nog wat te snorkelen.

Eerst duide de kapitein nog een vrijwiliger aan om de motoren en de generator te controler op olie koelwater en of er vuil in de filters zat. Tim dus de ondanbare taak op zich genomen om in de nwuwe ruimte te kruipen in een warme boot die constant bewoog. Hert leven vasn een tiener.

En dus gingen we onderweg op motor maar al snel ging het grootzeil erbij en liepen we tegen 6 knopen richting zuiden door een doolhof van riffen en ondieptes.
De spotters vooraan moesten dus weer aan de bak. An was weer als eerste paraat en tim nam een groot deel van het sturen voor zijn rekening. Daar we volledig tegen de buitenkant van het rif vaarden zagen we aan de andere zijkant opeen de vulkanen van hondura opduiken. Indrukwekkend zich. Na een mooie en veilige passage dior de riffen kwamen we een half uur voor schema aan colson kay waar we zachtjes over het rif slopen tot we er middenin
Voor anker gingen liggen voor een welverdiende middagpauze. Eerst nog een allegaartje aan etensoverschoten als middag eten genomen met een fantastisch uitzicht van een mooi palmeiland gedropt in een azuurblauwe zee. Na de combo van spaghetti, hotdogs en fruit de dinghy genomen en bovenop de buitenwzijde van het rif te varen, dan ons klein ankertje uit de dinghy gegooid en dan nog een uurtje gesnorkeld. Mooi rif en dar zijn we tot aan de buitenzijde van het rif gegaan waar het van anderhalve meter overgaat naar 50 meter. Dat is altijd een fenomenaal gevoel om naar die donkerblauwe diepte te staren en je af te vragen wat daar allemaal naar jou zit te kijken. Ik ben ongelooflijk blij dat ik dit aan de anderen kunnen tonen heb.

Na het laatste snorkelavontuur trok de perfecte crew het anker op en was het nog een klein uurtje varen tot onze laatste ankerplaats voor het plaatsje placentie. Perfecte crew want niettegenstaande uitdagende omgeving voor te manouvreren hebben we op 5 dagen niet een maal een mooringboei gemist en telkens we ankerden zat het anker van de eerst maal goed en nooit moeten herbeginnen. Heel opmerkelijk.

Ook weer mooi om 4 h aangekomen op onze ankerplaats in placentia en vlotjes anker uitgelaten. Voor alle zekerheid een tweede anker bijgelegd zoals we altijd deden en dan wouden we aan land gaan.

Hoe zeg je over de marifoon op een kanaal waar iedereen kan meeluisteren aan de sunsail basis dat je met de dinghyn aan land zult gaan voor een tweetal uurtjes aan dok nr1 en dat je geen slot hebt om de dinghy mee vast te maken.

Zelde als je auto met open deuren in molenbeek parkeren en luidop roepen dat je twee uur weg bent.
Na eerst geprobeerd te hebben met de basis in 'code' zoals, we gaan aan land en we ontbreken dat ding dat jullie willen dat we steeds vastmaken aan de dinghy etc, lukte ons enkel om heel idioot over te komen bij de basis, uiteindelijk besklisten we hun per telefoon te bellen en het euvel ongestoord door te geven. De basismanager vertelde ons dat ze een uur later op de public dock zou staan met een slot om onze dinghy mee te nemen.

Aangezien we officieel maar met 6 in de dinghy mogen en er loerende ogen van een havenkapitein aan land kunnen staan is het dus twee keer over en weer met het bootje. Dus kon ik toen ik alleen terugvaarde het bootje een de volle pond geven . een kort maar voldaan miami vice momentje. De locale garifunas die slow en relaxed aan het chillen waren krabten eens diep in hun rastas bij het zien van zoveel voorspoed. Maar gingen dan weer onmiddelijk verder me wat ze aan het doen waren namelijk................niets, een babeltje doen met een koele pint half in het water staande , leunend op hun vissersboot, gevolgd door nog meer niets doen.

In placentia is er eigenlijk maar een straatje met hele rustieke leuke restaurants en wat bars afgewisseld met supermarktjes van stupid chinees guys.

Zijn gaan eten in de rumfish, niet in wendys, niet de fast food wendys maar de placencia vetsie en niet de perfect chinees restaurant.

Lekkere lokale gerechten geprobeerd na lekker ontspannen een coctail gelleegd te hebben met een leuk gesprekje met de eigenaar.

Dan rustig met volle maag teruggewaggeld naar onze dinghy tussen de locals die lekker verder deden met hun locale avondbezigheden. Leuke sfeer want in dit deel van belize zijn het overwegend gevluchte slaven die vollop de rasta cultuur volgen en dus alles lekker sloooooow uitvoeren.

In de haven was er in de verste verte geen havenmeester of officieel uitziende rasta te zien dus snel op het bootje met 8 en afgesproken dat als iemand naar ons wuift er maar 6 terugwuiven.

Zonderr probleem overgestoken naar onze boot die aan de overzijde in de luwte van een eilandje voor anker lag.

Iedereen moe dus weer vroeg in bed, tot morgen

Geschreven door Hofmanreizen