Navaluenga — La Abrada. Afstand 68 km.

Balé, Balé. Jullie je zin. Met al die veren in mijn kont over dat ik zo leuk en onderhoudend schrijf ben ik het zelf bijna gaan geloven. Ik heb me aangemeld bij het NTI voor een cursus “Korte verhalen en romans schrijven. Duur 4 maanden, heb ik de komende maanden iets te doen en ga jullie vervelen met mij gedachten kronkels. Zet je maar schrap. Nu ga ik helemaal los. 😆.

Wederom goed geslapen al werd ik wakker van wat werkverkeer, zo’n kiepkarretje wat grote stukken steen van A naar B versleepte. Die is er vroeg bij dacht ik nog! Maar een blik op mijn telefoon gaf een andere uitleg. Al 8.45 uur🤯 . So, heb ik me even “verslapen”. Was toch nodig, die ene nacht van de klok rond is niet genoeg, moest blijkbaar nog even dunnetjes over. Hier geen buren, geen dorpspomp dus snel weer op pad. Had het gisteren al over een wandeling. Enig overleg met me, myself and I doet me besluiten naar Piedralaves te rijden. Rit van 60 km. 25 km oostwaarts, 10 km zuid en dan weer 25 westelijk. Ben dus net aan de andere kant van de bergrug. Ellert en Brammert hadden gewoon over die drempel heen kunnen stappen zeg maar. Net als ik met mijn rugtas met een broodje, mandarijn, stukkie chocola en een fles ranja de baan op wil spreekt de vrachtwagen chauffeur me aan. Of ik naar de volgende 🅿️ wil gaan, 100 meter verder op. Ze zijn hier aan het werk. Grote stukken steen verplaatsen denk ik. Prima ik verkas. Deze P is zelfs beter en vlakker.

Het eerste deel van de wandeling is een gewone weg die naar boven leid: het stuwmeer, de watervoorziening van de stad. Zelfs hier vind je tekenen van de St. Jacobsroute gezien het putdeksel. Niet alle wegen leiden naar Rome blijkt. Er gaan er ook heel veel naar Santiago. Bij het stuwmeer stopt het plaveisel en gaat de weg over in een semi verharde weg. Kom hier zelfs nog een paar wandelaars tegen. En later nog een verdwaalde local die naar zijn geitenweidje gaat waarschijnlijk. Verder geen mens te zien. Ik loop dus heerlijk zen met mijn overpeinzingen de berg op. Genietend van het uitzicht. De klaterende beekjes en watervalletjes. En niet als laatste die via mijn rug zijn weg naar beneden vind naar mijn “barranco”. Dat is wat minder genieten. Maar moeder natuur voorziet in alles. En net als ik denk aan een camping met een warme douche om dat zweet af te spoelen vind ik een privé badkuip net na een bruggetje. Kijk. Dat laat ik me geen 2 x denken. Even kleertjes uit en ik stap in heerlijk koel water. Niet te lang. ‘t Is best fris. Laat me even nadrogen. Duurt me wat lang dus gebruik mijn t shirt maar als handdoek. Die is toch al klam.

Ik vervolg mijn weg en gezien mijn zen-momenten en overpeinzingen kijk ik te weinig op de route. Oei. Had toch anderhalve kilometer ergens af gemoeten. Doorlopen is geen optie dus terug. Dat is hier geen straf hoor. Dan vind ik toch mijn gemiste afslag. Een onooglijk bospad. Ja. Die zie je gemakkelijk over het hoofd. Zeker als je met dat hoofd bijna in de wolken zit op 1200 meter. Via dat bospad gaat het naar beneden. Vrij steil dus geen overpeinzingen meer maar opletten waar je je voeten plaatst. Dan opeens weer tekenen van menselijke activiteit: een paar picknickbanken, traptreden en een bruggetje. Iets wat op een restaurant moet lijken maar het niet gered heeft. Door de weeks uitgestorven maar in het weekend een trekpleister voor de dorpelingen en waarschijnlijk ook Madrilenen die hier maar op een dik uur vandaan wonen. Klopt zit nog steeds in de omgeving Madrid na 3 dagen. Maar wat een verschil met die drukte. Ik ben in ieder geval de diesel en benzinedampen kwijt uit neus en longen.

En nee, geen oorwurm. Heerlijk het geluid van klaterende beekjes en af en toe een vogel die wat roept. Heerlijk zen.

Geschreven door Duncs.campertravels