De laatste dag van de huttentocht. Een dag vol mixed feelings. Moe van alle inspanning, de korte nachten, de enorme indrukken. Volledig ontspannen van binnen van alle uren klimmen, klauteren en wandelen. Overstromend van trots en liefde voor de jongens (om maar even sentimenteel te worden), dankbaar dat het zo goed is gegaan, dat het weer zo mooi was, en ongelooflijk verlangend naar een douche, een bad en een echt bed. Het is goed dat dit het was, maar je weet ook dat je het vanaf morgen direct alweer gaat missen. Die mixed feelings dus.

Vanmorgen begonnen we met een werkelijk betoverende zonsopgang. Vlak na 7 uur piepte de zon over de bergen in de verte, terwijl de wolken nog in het dal hingen en flarden mist over het meer dansten. Daartussen staken de punten van de bergen er donker tussenuit. Een soort Lord of the Rings scene, mount Doom, dat soort dingen. En daar zit je dan met zijn drietjes naar te kijken. Nou kun je mij als snel wegdragen met een beetje zonsop- of ondergang, maar dit was echt extatisch. De jongens waren er ook even stil van (misschien ook nog te slaperig, of uit respect voor die dwaze vader, who knows - ik hou het er maar op dat we samen aan het genieten waren).

Dan de laatste keer ontbijten in de hut, laatste keer tas inpakken (terwijl je er net een beetje bedreven in raakt), waterflessen vullen aan de bron met extra koud water, nog eenmaal de start van de route inspecteren en samen nog 1x in stilte vertrekken…

Het was een mooie dag met een avontuurlijke route, over een hoog plateau en een stuk langs de Spaanse grens. We keken uit over diverse dalen waar wolken als watten zich uitspreidde over bossen, over steile flanken waar toch nog koeien tegen aan graasden en over weiden waar prachtige paarden en veulentjes rondliepen. We liepen zelf steeds boven de wolken, heerlijk in de zon. Bij een tussenstop spotten we dan eindelijk het dier dat nog op ons wensenlijstje stond! Een dier dat we al zo vaak hard hadden horen fluiten over de velden als er roofvogels aan de hemel verschenen of er ander gevaar dreigde, maar nog niet hadden kunnen waarnemen: de marmot. Op misschien 20 meter van ons vandaan, rende hij de heuvel op, prachtig. Voelt dan toch een beetje alsof je WNF plakplaatjes-album vol is.

Na een lange afdaling kwamen we aan bij het hotel. Na alle ‘laatste keren’ van deze dag, waren alle ‘eerste keren’ ook weer zalig: een bad, een echt bed, goede koffie…

Moe maar voldaan, en ook een beetje trots op mezelf als papa in de bush (of bergen in dit geval), sluiten we deze dagen af. Nu nog bijna twee weken bijkomen ergens anders in Frankrijk!

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen