De laatste dag, de laatste nacht... nog even de gelegenheid om het verslag te schrijven van de laatste drie dagen.

Vrijdagochtend hebben we in Okonjima nog een Africat tour gedaan met gids Jordy. Die tour ging uiteraard over de cheetahs en het Africat project. De ochtend begon met een bezoek aan twee cheetahs die in gevangenschap leven en dat ook zullen doen de rest van hun leven. Zij kunnen simpelweg niet meer rehabiliteren omdat zij op bizarre wijze als babietje in Okonjima zijn gekomen en nooit meer hebben geleerd om te jagen. Dat komt omdat hun moeder werd doodgeschoten door een boer, terwijl de mensen van Africat net arriveerden om haar te redden. Wat de boer niet wist, is dat ze zwanger was van een drieling. Toen de mensen van Africat (geshockeerd dat de boer de cheetah een kogel door de kop had geschoten juist op het moment dat zij aankwamen) ontdekten dat ze leven in haar buik had, hebben ze letterlijk ter plekke de buik geopend. Één babietje overleefden het niet, de andere twee zijn nu twee onafscheidelijke broers van veertien jaar oud geworden. Prachtige beesten.

Daarnaast vertelde Jordy met passie en met mooie Afrikaanse woorden doorspekt over missie, de historie en het huidige werk van de Africat Foundation. Te veel om hier allemaal te beschrijven, maar heel goed voor de jongens om te horen. Ach, eigenlijk voor iedereen, want het draait uiteindelijk om de kreet die ergens boven de deur stond: ‘Nature don’t need people, people need nature’.

Daarna namen we afscheid van het schitterende Okonjima, wat mij betreft de mooiste plek waar we mochten verblijven in Namibië, als je dan toch moet kiezen. We reden door naar Erindi nature reserve. Ook een groot privé reservaat met mooie accomodaties. We doen een beetje aan glamping hier: we slapen weliswaar nog steeds op het dak, maar pal naast een huisje met eigen buitenkeukentje, badkamer, en grote braai met mooie zitplek, uitkijkend over het veld.

De dag na aankomst hebben we echt lekker rustig aan gedaan. Bijkomen en verwerken. Gewoon even kamperen alsof je op de camping in Frankrijk staat. Zwembad, voetballen met andere jongens, kletsen met de locals die een weekendje er tussenuit zijn... dat werk. Behalve dan dat je ook hier vanaf de camping kan uitkijken op een door hekken (onder stroom) afgescheiden waterhole waar we vier nijlpaarden, twee krokodillen en veel van het eerdere wild hebben kunnen zien. s Avonds weer braai en daarna lekker fikkie stoken met de jongens.

Vanmorgen zijn we rond 6 uur opgestaan om nog vóór zonsopgang aan onze laatste game drive te beginnen. Wat een genot is dat toch: in de koude, droge, crispy ochtendlucht te rijden door zo’n mooi landschap, terwijl je onderweg zebra’s, gnoes of springboks ziet rennen of grazen in hun eigen omgeving. We zagen springboks ook weer enorme sprongen maken en Erwin, onze gids, vertelde dat zij maar liefst 3 meter hoor en 13(!) meter ver kunnen springen. Erwin is een echte bushman van het Damara-volk. Hij ging op old school-wijze op zoek naar sporen van leeuwen voor ons, omdat we die nog heel graag van dichterbij wilden zien een keer. Hij zei wel: ‘I can’t promise you anything, the animals don’t have a fixed address’. Maar toen hij sporen van twee leeuwen oppikte en zag dat ze vers waren, zag je het enthousiasme in zijn ogen...

Uiteindelijk vielen we echt met onze neus in de boter!!! Of beter gezegd: in een half afgekloven eland-antilope. Een kill van een uur of wat ervoor, waar een mannetjes leeuw met volgevreten buik nog naast lag om de rest van het karkas te beschermen tegen jakhalzen die op de loer lagen en tientallen gieren die in de naastgelegen boom zaten, te wachten op hun kans...

Wat een gezicht (en wat een indringende geur!). Uiteindelijk bleek het te gaan om een groep van drie mannetjesleeuwen en enkele vrouwtjes, waar we er eentje van zagen. Wat een beesten, in-druk-wekkend om ze van zo dichtbij te zien bij zo half afgekloven grazer.

Op de terugweg hoorde Erwin over de radio dat een collega drie cheetah’s had gezien, niet ver van onze locatie. Dus we maakten nog een kleine omweg. Erwin vond de plek maar de sporen leken naar een andere kant te leiden. Hij stapte voorzichtig uit en bestudeerde de grond en omgeving. Hij concludeerde dat de twee sporen die wegleidde een ouder spoor was en besloot een tweede spoor te volgen. En ja hoor, een paar honderd meter verderop: een moeder cheetah met haar twee opgeschoten zonen... In volle overgave mochten we vanaf een meter of tien nog even naar ze kijken. En toen was het klaar. Going out with a bang!

Je zou bijna denken dat je op zondag bent geboren als je zo veel moois achter elkaar mag beleven... In enorme dankbaarheid gaan we de komende dag dan ook afscheid nemen van dit indrukwekkende land. Er heerst enorme armoede, en een bijna catastrofale droogte. Maar de openheid, gastvrijheid, trots en de vriendelijkheid waarmee de mensen leven hier (niet alleen naar ons als geldmakende toeristen), heeft ons geraakt. Tel daarbij de pure, rauwe natuur op, die ons bovendien veel dieren op onze bucket list van heel dichtbij heeft laten zien, de stralende sterrenhemel en de wijdsheid van de diverse landschappen die voorbij zijn getrokken... Dan weer je dat dit een ervaring voor het leven is geworden!

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen