Aangekomen in ons nieuwe onderkomen voor vanavond (even weer een B&B om af te stoffen en op te laden), bedenk ik me: wat is er over vandaag te vertellen? Niet veel, of eigenlijk van alles!

Niet veel in de zin van: het was een typische reisdag op weg van het diepe zuiden van Namibië naar de duin- en kuststreek in het westen. Dus weinig spectakel. Behalve dat je nou niet echt op je provenciale weggetje naar Almere rijdt.

En toch is er zo veel te vertellen. De vele beelden van vandaag zijn net zo divers als de vele barstjes in mijn lippen, die als een drooggevallen en doorgebakken rivierbedding meer craquelé vertonen dan de Mona Lisa vóór de grote restauratie.

Eerst even het ontbijt: geserveerd vanuit de motorkap van een oude bolide. Zie foto’s. Of het herentoilet met een halfnaakte vrouw met een doosje op de plaats van ‘de doos’ met de woorden ‘Pandora’s box’ erop. En als je die vervolgens uit pure nieuwsgierigheid toch openmaakt, gaat er in de grote ruimte van de bar en de dinerzaal rinkelend een luide bel af! 😂 Dus iedereen kijkt je aan als je daarna weer terugkeert in de dinerzaal, bestraffend of grinnikend.

Daarna (na dik een uur gravelroads weer terug naar de bewoonde wereld) moesten we eerst even terug naar het oosten, naar Keetmanshoop. Dat bleek toch de beste plek om de dubbele dieseltank van onze Toyota weer vol te gooien en onze weekvoorraad proviand weer tijdig aan te vullen (én een extra warme trui te kopen). De plek waar we dat deden was een beetje aan de rand van dit kleine stadje, waar wij net zo’n bezienswaardigheid voor de lokale bevolking waren als andersom. Het duurde dan ook wel een behoorlijke tijd voordat ik me op mijn gemak voelde, eerlijk is eerlijk. Het helpt me dan om Milan te zien rondlopen alsof hij bij winkelcentrum Soest Zuid zijn boodschapjes doet. We hebben weer hartelijk gelachen met de enthousiaste bediende van het pompstation die onze auto weer volgooide (geen zelfbediening). Wat een levensvreugde! En ook de blijdschap van de wegwerker, die in zijn eentje in de brandende zon de spaarzame auto’s de goede kant op stuurde en die we spontaan een fles koude cola aanboden, was onbetaalbaar. Geluk zit in kleine dingen.

Met de mobiele telefoon inmiddels verbonden aan de audio van de auto, brachten we de twee uur daarna samen zingend door, waarbij het landschap van ultra dor en stoffig via heuvel en bergen, overging in een iets ‘groener’ landschap. Er staan in elk geval weer bomen, sommige zelfs hoger dan een paar meter ;-)

Helmeringhausen is niet meer dan een straat met wat huizen en 1 grote farm, waar wij dus overnachten. En met de zelfverklaard beste apfelstrudel van Namibië! Het beste wat de Duitsers hebben achtergelaten hier. Maar in combinatie met de openhaard die aanging tijdens het diner, nou precies wat ik op voorhand NIET had gedacht aan te treffen in een Afrikaans land. Maar dat ligt dan vooral aan mijn eigen vooroordelen en/of onwetendheid...

Morgen vervolgt de doorreis naar Sesriem, (waar we twee nachten gaan kamperen), de plaats die zo is genoemd omdat men destijds 6 riemen aan elkaar moest knopen om uit de plaatselijke waterput het benodigde vocht te halen. Logisch. Maar Sesriem staat nu vooral bekend om zijn soms honderden meters hoge rode zandduinen. Maar dat is dan weer vooral voor overmorgen...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen