Daar ga je dan, op naar Dag 2. Al vroeg op, mee in de ochtendroutine van een berghut. In stilte ontwaken, oordoppen uit, op de tast op zoek naar je hoofdlampje, je brillenkoker en je wandelbroek. Fluisterend overleggen, alvast wat inpakken en dan op weg naar de eetzaal. Waar nog meer slaperige gezichten je binnensmonds begroeten:
“Bsjoer”.

Uiteindelijk stonden we om 8.05 uur ingepakt en wel als een van de laatste met de tas op de rug, klaar om te gaan. Het eerste gedeelte ging over een enorm veld met rotsblokken en keien, aan de voet van de Pic de Midi, die op dit punt even intimiderend als indrukwekkend vrijwel loodrecht omhoog gaat, en zo’n 800 meter boven je uit torend. En die stenen waarover je loopt komen toch ergens vandaan… Gas d’r op!
Een stuk ‘eeuwige sneeuw’ passerend, klauterde Lucca als volleerd bergbeklimmer vooruit, terwijl ik (deze keer met veel meer geduld, nee echt) Milan hielp zijn weg te vinden. Over dit type ondergrond lopen vraagt echt je aandacht, zeker om 8 uur s ochtends.

Uiteindelijk kwamen we na een uur klimmen en klauteren op een kam met aan weerszijde een uitzicht over de valleien. Daar gingen we graag even voor zitten. Milan begon op dat moment alweer te klagen over zijn pijnlijke rechtervoet (ik in mijn hoofd: grmbl, aansteller), trok zijn schoen uit en bestudeerde zijn voet op blaren. ‘Het lijkt wel of deze ene schoen een maat te klein is!’. Pling. Daar schoot door mijn hoofd dat we dezelfde schoenen voor Coco hadden gekocht! Maar dit paar stond bij elkaar in de bijkeuken, toch? En ik had nog gekeken of het inderdaad maat 39 was. Toch? Ja, dat klopt, maar slechts van 1 schoen... Neeeee!!! Kun je dus nog zulke fijne checklists hebben, en twee weken voor vertrek beginnen met inpakken… en dan tòch kun je zo’n blunder begaan. Milan heeft het er uiteindelijk goed vanaf gebracht deze dag en deze week, met 1 schoen maatje 38… Bikkel.

Even verderop was het Lucca die nattigheid voelde. Letterlijk deze keer. Bleek dat zijn waterfles in zijn rugzak was gaan lekken. Wat heet. Bijkans een liter water was door zijn rugzak gelopen, dankbaar opgezogen door zijn tot dan toe heerlijk droge kleding en slaapzak. Natuurlijk kreeg ieder ander de schuld van deze onplezierigheid, behalve hijzelf. Maar ook deze keer verdween het chagrijn vrij snel. Er is ook zoveel te zien steeds! Onderweg zagen we deze keer gemsen hoog boven op de steile stenige hellingen en later herten in het bos. Op driekwart van de route stopten we uitgebreid bij een helder bergmeer en doken dankbaar in onze onderbroeken in het water om de kerntemperatuur weer wat te laten zakken. Ik schrok me eerst de pleuris van een gekriebel en geknabbel aan mijn voeten. Bleek dat kleine visjes aan onze voeten en tenen knabbelden. In Turkije kom je met dergelijke behandelingen van je psoriasis af, en in Thailand betaal je een fortuin voor deze schoonheidsbehandeling. Deze Hollander bleef dus nog even een extra minuutje staan, en inderdaad: mijn voeten waren nog nooit zo schoon geweest (op zijn Belgisch dan hè).

Dag 2 kende qua hoogtemeters een beetje hetzelfde profiel als dag 1: na een kleine klim eerst flink dalen en daarna vervolgens weer volledig omhoog naar de hut.

Met de ervaring van gisteren in het achterhoofd besloot Milan al vanaf de eerste meters ‘met reserve’ te gaan lopen, en dat pakte uiteindelijk echt goed uit. Samen met een betere pauze-indeling, meer rode bloedlichaampjes in de aderen en meer loopmeters in de schaduw, wisten we nog met behoorlijke energie de hut te bereiken aan het begin van de middag.

En wat een waanzinnig mooie plek is het!!! Refuge d’Ayous ligt een tiental meters boven een groot kommeer, tegen een hoge rotshelling aan, en kijkt uit op het meer met daarachter de karakteristieke Pic du Midi d’Ossau (2.884m). In de weiden langs het meer grazen op gepaste tijden paarden, koeien en schapen. Langs de rand van het meer en in de weiden zetten een aantal wandelaars hun tentje op voor de avond: omdat ze verstoken willen blijven van snurkers en andere onhebbelijkheden van een hut, of omdat de hut bij aankomst al vol blijkt te zitten. Toch bleek maar weer eens dat het slapen in zo’n tentje niet zonder gevaar is. Één tentje werd tijdens ons verblijf vakkundig gesloopt door een iets te nieuwsgierig paard. Of de kleur van het tentje stond hem niet aan. Hoe dan ook: het gevolg was dat de eigenaar in kwestie op zoek moest gaan naar een leentent.

In de middag telden we, liggend aan het meer, onze oorlogswonden (de meest pijnlijke plekken na dag 2): bij Milan dus zijn rechtervoet (ai), bij Lucca heup en kuiten (maar niet noemenswaardig) en bij ‘opa’ de knieën en beide billen (van het afdalen), en de schouders (van de 11kg rugzak). Het goede voornemen was dan ook snel gemaakt om nooit 95kg te gaan wegen. Of in dat geval nooit de bergen in te gaan zonder draagstoel.

S avonds na het eten genoten we met een heel publiek van het uitzicht op de Pic de Midi, het pallet waarop de ondergaande zon zijn schildering maakte: van steeds donkerwordend geel, naar oranjeroze, naar een zachte lila, naar een diepe grijstint tot slot. En dat allemaal zonder iets te roken of te slikken. Puur natuur.

Een mooie voorbode voor een heerlijke nacht. Toch?

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen