Ik heb ooit oordoppen op maat laten maken. Stukje duurder dan standaard oordoppen, maar omdat ze precies zijn gemaakt in de vorm van jouw oor, houden ze ook veel meer geluid tegen. Twee verschillende kleuren oorfrommels (door hun gekke vorm mogen ze de naam ‘doppen’ niet meer hebben, vind ik), zorgen ervoor dat je ook in de moeilijkste omstandigheden links en rechts snel uit elkaar kan halen. Kortom, knappe jongen die mij met een beetje gesnurk uit de slaap houdt.

Nou, die knappe jongen hebben ze hier in de Pyreneeen gevonden!! Kijk, snurkers komen in alle soorten en maten: van zacht gepraat of gemijmer, tot gesmak of gepuf (al dan niet ritmisch), of soms wat wang-geflabber - of voor de gevorderden een combinatie van deze technische elementen. Maar dit is uiteraard de vedergewicht categorie onder de snurkers. Het middensegment produceert al beduidend meer decibel, vaak vanuit hoog in de neus of wat dieper achter in de keel. Meestal brengt het verleggen van de ligpositie deze snurker als snel uit evenwicht. De pro’s onder de snurkers zijn echter niet voor dit ene gat te vangen en zagen, gorgelen en stoempen gewoon door, al knijp je ze een blauwe plek of draai je ze een arm uit. Maar ook zij zouden niet kunnen produceren wat deze beste man vannacht produceerde. Een werkelijk oorverdovend hard geratel, een tot leven gekomen drilboor op steroïden. Het schijnt dat hij voor diverse oorlogsfilms de achtergrondgeluiden heeft geproduceerd.

En tegen dat geluid waren mijn oordoppen dus niet bestand! Mijn hemel, arme kerel. Of beter gezegd: arme vrouw! Misschien was het wel een veeg teken dat zij er niet bij was; als zij überhaupt bestaat in zijn leven, met zo’n zaagmachine. De man leek zijn eigen neus wel naar binnen te willen zuigen! Steeds was er eerst een apneu-stilte van enkele seconden, om vervolgens met het intern opgebouwde vacuüm des te harder tóch door diezelfde dichtgeklapte neusgaten de lucht naar binnen te zuigen, een complete fanfare tot leven wekkend in de neusholten daarachter, versterkt in klankkast van zijn longen tot slot. Allemaal leuk een aardig, je gaat ook niet staan te applaudisseren midden in de nacht in zo’n hut. Maar ga je dan zelf aan zijn arm lopen rukken en sjorren? Mijn fantasieën gingen in alle eerlijkheid meer over het plan om met een kussen op zijn kop het geluid te doen smoren… Ik had wat uren om over diverse pijnlijke methoden en wraakzuchtige scenario’s na te denken… Uiteindelijk won ergens in de nacht de slaap het toch van de repeterende aardverschuiving en viel ik in slaap.

Gelukkig had ik vantevoren deze dag als rustdag ingepland, dus ik wist dat er ergens op de dag nog wel ruimte zou zijn voor een ‘oude lullen slaapje’, of (meer modieus en ego besparend gezegd:) voor een power nap.

Na een vroege maar rustige start, besloten de jongens en ik een colletje in de buurt te pakken, om toch maar wat te doen te hebben en de omgeving wat te verkennen. Al lopend naar boven kwamen we langs een van de vele schapenkudden die hier rondlopen (tot soms vlak onder de top). En daar was ie dan! Bijna in dezelfde kleur als de schapen, kwam vervaarlijk blaffend een groot kolos op ons afgerend van bovenaan de helling. Een golden retriever op een pokon-dieet zeg maar, formaat schaap alleen dan met tanden, kortom een Enorme Hond.

Gelukkig hadden we gelezen over deze Pyreneese Berghond (een van de oudste hondenrassen op de wereld en vooral bedoeld om de kudde te beschermen tegen wolven en bruine beren). Ik moest denken aan Corinne die dit ‘lieve beestje’ normaal gesproken waarschijnlijk lekker was gaan knuffelen (al dan niet met succes). Maar ik ben niet zo’n held met honden, zeker niet sinds ik ooit tijdens het lopen van mijn krantenwijk een herdershond aan mijn enkel had hangen. Een leuke leasehond voor op het strand, die lekker achter een bal aan rent en hem nog terug komt brengen ook, is tot daar aan toe. Maar dit was van een andere orde.

De gebruiksaanwijzing op de borden had gezegd: rustig blijven, bij elkaar blijven, feitelijk compleet negeren. ‘Patou’, zoals deze hond liefkozend lokaal wordt genoemd, wil vooral inspecteren of er gevaar dreigt voor zijn schaapjes. Laat hem rustig aan je snuffelen (en dat deed dit exemplaar ook, zowel bij Milan als bij mij - nee hoor, deed me niks! 🥴), dan zal zijn interesse al snel afnemen. En zo geschiedde; zeker toen er van bovenaf een man in een fluoriserend strak pakje de berg af kwam rennen. Hahaha, nog nooit zo snel iemand tot stilstand zien komen op een helling. Trek dan ook iets normaals aan…

Voor de rest: er waren harde rukwinden bovenop de coll, waardoor het heimelijke plan van vaders om tóch nog even dat topje te pakken in de koelkast verdween, en er werd heerlijk gebadderd (en gedommeld) aan het meer, later op de dag.

O ja, voor de idioten die net als ik een horloge aan de pols hebben die stappen telt, hartslag meet en ook het aantal verdiepingen bijhoudt wat je op een dag beloopt - en je uiteraard op alle mogelijke manieren van blije feedback voorziet als je ‘je doel’ (?!) op een dag ook haalt: gisteren heb ik mijn record aantal verdiepingen gehaald. Waar ik op een normal dag misschien 10 of 15 verdiepingen aantik, haalde ik er gisteren 243 omhoog en 262 naar beneden 😂

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen