Spannend….

Oké, je hebt een droom: lopen met het gezin in de bergen. Omdat je zelf - ooit - zo’n gave tijd in de Alpen hebt gehad. Ik was toen 16, 17 en het laatste jaar 18. Dat gevoel van hoog in de bergen zijn (wat is een mens nietig), die stilte, dat uitzicht… maar ook de prestatie van een top halen of een berghut. Bezweet, vermoeid, pijnlijke rug, pijnlijke voeten, het gevoel dat je begint te zweven als je eindelijk je rugzak mag afdoen van die kletsnatte rug. En dan dat eerste drankje. Fantastisch!!! Nou, dat wilde ik mijn jongens dus graag meegeven. En dus boekte ik pre-COVID een huttentocht, weliswaar in de Pyreneeën want dat was praktischer, gezien het combineren van een bezoek aan de Franse familie.

Inmiddels heeft Corona huisgehouden in de wereld en heeft Corinne tijdens de aanloop moeten afhaken door heupproblemen. Maar ik heb toch maar doorgezet. Weer een jaar uitstellen kan ook echt afstel betekenen, als Lucca straks misschien liever met vrienden naar Renes of Lloret gaat, dan met zijn ouders naar een plek zonder wifi.

En dus vertrokken we vanmorgen met de auto met de rugtassen ingepakt achterin, vanaf Aire-sur-l’Adour (waar we een tussenstop hadden gemaakt) naar ons hotel in Portalet, pal op de grens met Spanje. Alleen al dat inpakken van die rugtassen was ik 3 weken geleden mee begonnen, voor de zekerheid. Je wilt niet te veel meenemen, want elk grammetje moet ook de bergen over. Maar iets essentieels missen kan in de bergen vrij cruciaal zijn. Dus paklijst ernaast en afvinken maar. Toch wel handig zo’n geheugensteuntje voor zaken als oordoppen (we slapen straks in slaapzalen in de hutten, je weet nooit welke zaagafdeling er naast je ligt), sporttape (brings back memories) en tie raps (voor alles dat ècht vast moet zijn, wellicht handig voor Milan als hij niet stil kan zitten). Alleen ‘maandverband’ en ‘technische BH’ (wtf is dat nou weer - elke BH die ik heb mogen losmaken in mijn leven vond ik vrij technisch) werden niet afgevinkt ✅.

Onderweg van Pau naar Portalet veranderde het landschap. Milan was in slaap gesukkeld en werd wakker toen we tussen de eerste echte bergen reden. Zijn ‘Wooooooow!!!!’ vervulde mijn vaderhart met liefde. Tot dan toe had ik van Lucca en Milan maandenlang vooral gehoord dat het veel te ver was, onnozel zwaar, stom idee. En vooral zinloos om een enorme inspanning te moeten doen en dan na 4 dagen weer uit te komen op het punt van vertrek! Natuurlijk vonden ook zij het spannend, en is het moeilijk voor te stellen wat het is als je het nooit hebt meegemaakt. Dus dat liet ik dan ook maar over mij heen komen, of gooide zelfs nog wat olie op het vuur door te vertellen dat in dit gebied nog steeds bruine beren en wolven voorkomen (nou komen die inmiddels ook in de polder voor, maar qua merk doet de wolf het toch nog steeds best aardig, met dank aan belangenbehartigers Grimm & co).

Vandaag was aankomstdag. We starten direct op 1.800 m hoogte zo’n beetje, dus elke inspanning kost een Laaglander toch stiekem een hoop extra moeite. Alsof je een rugtas van 10kg bij je draagt. O wacht, die hebben we morgen ook nog op ons rug 😱
Het wandelingetje van een klein uurtje was op dit punt een reality check: het wordt pittig, ècht pittig. Ik weet niet wie wie de bergen over gaat slepen, maar ik denk dat we er op gezette tijden alle drie doorheen zullen zitten. Nou maar hopen dat dat niet tegelijkertijd is 😁.
Aan de andere kant was het direct al alles wat je hoopt dat het is. Een waanzinnig mooi landschap, met veel loslopende schapenkudden, van die grote Milka-koeien (met dat constante geklingel van die bellen) en prachtige semi-wilde paarden er tussendoor. Een gier hield ons van verre in de gaten, voor als 1 van ons onverhoopt nu alvast door de hoeven zou zakken. Er waren kronkelende beekjes waar Milan direct al van begon te drinken (buikloop is een ondergewaardeerde zelfreinigingsmethodiek) en prachtige bloemenvelden met paarse… eh, bloemen! (lissen? ik miste jullie als wandelend bloemenbijbeltje papa & mama).

Nu even de beentjes omhoog, een laatste bad in het hotel (voordat we drie dagen gaan stinken als de neten - die beren rennen vast weg als we in de buurt komen; geen paniek) en dan morgenvroeg de bergen in. Hoorde ik daar nou een klap onweer in de verte? Oké, morgen echt op tijd vertrekken dus. Spannend! Zin in!!

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen