De dag begon met een heerlijk ontbijt met majustueus uitzicht over de vallei (zie eerste foto’s). We hadden nog bijna de man van de poolbar een lift gegeven, maar hij moest net iets meer naar het zuiden van Etosha, naar een klein dorpje waar zijn familie woont. Het is een man van het Damarra-volk. Zij praten net als de inlandse volken uit het zuiden van Namibië met een soort ‘klikjes’ en andere keelgeluiden tussendoor. Heel bijzonder zo’n pratende Namibische beatboxer.

Onderweg kwamen we in een dorp dat de laatste mogelijkheid biedt om je tank vol te gooien en boodschapjes te doen. En juist daar trapten we met open ogen in de verkooptrucs van de plaatselijke handelaartjes. Tijdens het tanken (Corinne en ik waren beiden uitgestapt); ‘Hi how are you? my name is Ruben’. Ok beetje chitchat maken, doet iedereen de hele tijd. Dus je antwoord dat het goed gaat, dat het heerlijk is in Namibië, hoe mooi het land is en o ja, dat je Willem heet. ‘And your wife?’ Ja dat is inderdaad mijn vrouw Corinne. ‘And you have two children?’ zegt hij, wijzend op de achterbank. Eh ja, klopt, twee jongens. Ja je weet wel, een boel energie in huis hahaha. Hoe ze heten? Nou ja, Lucca en Milan. ‘Ah nice namens, Lucca and Milan!’. ‘My mothers name is Angela. What’s your mothers name?’. Ok, toen begon ik het toch wat vreemd te vinden, want je vraagt iemand bij de pomp niet zomaar naar zijn moeder. Zelfs al is het de fijnste chitchat met slagroom erop. En toen kwam de aap uit de mouw, want handlanger nr 2 had ondertussen naar de namen geluisterd en achter onze rug vliegensvlug die namen uitgekerfd op een kunstwerkje wat ze maken van de keiharde vruchten van palmbomen. Wel knap werk trouwens. Handlanger nr 3 had echter door mijn open raam inmiddels gevraagd naar de namen van de jongens én de namen van hun beste vriendjes. En aan Corinne had hij ondertussen gevraagd naar de namen van haar moeder, broers en zussen. En toen lagen daar ineens meer dan 10 balletjes. Of we die even wilden afrekenen. Normaal 200 dollar per stuk, maar nu voor 100 dollar, dus 1000 in totaal (heb je het toch over 60 euro, een vermogen in deze streken). Wij wilden best een balletje meenemen en best onszelf een beetje pootje laten lichten om de plaatselijke economie te stimuleren, maar dit ging toch wat te ver. Dus Corinne ging de onderhandeling in en kwam uit op 5 voor 400 of zoiets. Maar daar was handlanger 2 het niet mee eens, want dan was er maar 1 balletje van hem bij. En splitsen van inkomsten deden ze (zogenaamd) niet, want ze waren niet van dezelfde familie. En bovendien moest hij zijn hele gezin eten geven, et cetera. Toen Corinne aangaf dat de onderhandeling toch echt gesloten was en ze de indringende toon nu niet meer leuk vond, kwam de pompbediende tussenbeide, kon Corinne eindelijk de deur dichtdoen en ik het gas erop zetten. Corinne was sneller van het gevoel van irritatie af dan ik. Wel weer een lesje rijker. En willen jullie straks aub enorm blij zijn als je tot de gelukkigen blijkt te behoren die zo’n balletje in ontvangst mag nemen? Ook al staat je naam verkeerd gespeld? Dank alvast.

In de loop van de middag kwamen we aan in Etosha park. Onderweg naar onze slaapplaats (camp site Olifantsrus) stopten we bijna bij elk waterpunt. En wat zagen we daar voor mooi wild!! Drinkende giraffen, groepen springbok, black faced impala, oryx, struisvogels en olifanten. Te veel om allemaal te benoemen, want ook onderweg zagen we diverse groepen wild, soms voor onze auto de weg over springend! Alleen de leeuw, die een auto voor ons nog wel bij een water hole had gezien, konden wij bij aankomst ter plaatse niet meer opsporen - tot grote spijt van Lucca. Die blijft dus nog met stip op nr 1 staan van onze spotting list.

Na de tent te hebben opgezet, zijn we naar het speciale plekje gegaan van deze kleine campsite (slechts 10 plekken met alleen maar kampeerders): hun eigen private water hole. Die kun je bovendien bereiken via een loopbrug vanaf de camping die over het hek van de camping gaat. En dan kom je in een uitkijkpunt met 2 etages, waar je binnen kan zitten (met je koffie, thee of wijntje) terwijl je wacht op wat er buiten gaat komen. Met name het drinken en wassen van de olifanten meemaken vanaf een paar meter afstand, was echt een belevenis!!

Morgen trekken we dwars door het park verder naar de volgende overnachting in Etosha.

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen