Zo’n dag waarvoor woorden tekort schieten... toch een poging.

De dag begon met het prachtige cadeau van Corinne (alsnog) voor mijn 40e verjaardag: een helikoptervlucht van een half uur boven het duingebied van Sesriem, genaamd Sossusvlei.

Het is een weer een ander, mooi, indrukwekkend en soms bizar gezicht van Namibië. Gigantische rode zandduinen, tot wel 400 meter hoog. Er loopt een weg doorheen tot 60km diep het duingebied in (wat daarna nog zeker 50km doorgaat tot aan zee). Er stroomde ooit een rivier, die echter geblokt werd door de duinen. Halverwege de weg ligt de beroemde ‘Duin 45’, waar je via de kam van de gigantische duin omhoog kan klimmen. Aan het einde van de weg ligt Deadvlei. Een plek waar witte klei keihard is geworden en samen met de rode duinen en de hardblauwe lucht een kleurenspel geeft waar je stil van wordt. Eens in de ca vijf jaar regent het zodanig hard (voor een kort moment) dat de vallei onderstroomt, waarna allerlei leven ontspruit op een plek die op het oog geen leven meer herbergt. Zwartgeblakerde ‘skeletten’ van bomen van ca 900 jaar oud, geven het geheel een bijna abstract, onwerkelijk gevoel. Het walhalla voor fotofanaten.

Maar goed, voor het eerst in mijn leven in een helicopter, wat een ervaring! De hoogte, de snelheid, de wendbaarheid... wat een kick!!! En dan aan 1 kant zonder deuren om goede foto’s te kunnen maken. Tour of duty is er niks bij ;-) We vlogen een rondje over de duinen en bogen toen af naar rechts. Onze piloot zocht naar dieren in de duinen en boven de grote grasvlakte daarnaast. Een witgrijze oryx precies op de kam van een roodbruine duin, een aantal zebra’s met drie gnoes in de buurt, een groep oryxen, en een groep springbokken op de grote vlakte... Als de helicopter dichterbij komt, sprinten ze eerst weg (wauw!), houden in, en kijken je na... om stil van te worden. Maar we riepen vooral heel veel superlatieven in de microfoons van onze headsets ;-) Een half uur is dan ‘zo’ voorbij. Wat een ervaring, om nooit te vergeten...

Aan het einde van de dag reden we naar Sossusvlei. Heel veel mensen willen graag zonsopgang of zonsondergang meemaken in de duinen. ‘s Ochtends om half zeven staat er een heuse file voor de slagbomen van het park om naar binnen te mogen rijden. Maar alleen voor mensen die binnen het park logeren (zoals wij) gaat het park een uur eerder open en een uur later dicht, waardoor je dat ook écht kan meemaken. We reden eerst helemaal naar Deadvlei. De asfaltweg houdt een paar kilometer voor Deadvlei op, bij een parkeerplaats. Vanaf dat punt mogen alleen auto’s met vierwielaandrijving verder. Voor alle anderen gaat er een shuttle bus naar de vallei. Dat dat geen loze geboden zijn, bleek wel uit een auto die zich tientallen meters na het begin van de zandweg tot aan de bumper had ingegraven met zijn voorwielaandrijving. Ach ja, fourwheel of voorwiel... tis bijna hetzelfde.

Toen wij aankwamen was officieel de laatste ‘taxi’ echter al geweest. Toen ik de man met drie tanden vroeg of we nog een laatste ritje konden maken, zei hij met een glimlach: ‘we are officially closed, but I have to pick up one last group from Deadvlei. Put your vehicle in 4by4 mode and follow me. If you get stuck, I will pull you out.’ Met die laatste verzekering op zak durfde ik het ook wel aan. En toen, gassen, ploegen en glijden door het zand, whaaaaaaa!! Het blije jongetje in mij komt vandaag ruimschoots aan zijn trekken 😃

Aangekomen in Deadvlei lieten we ieder voor zich alles eens goed tot ons doordringen. Lucca en ik klikten ons wezenloos met de fototoestellen, en Milan en Corinne begonnen heldhaftig aan het beklimmen van een omringende megaduin. Milan eindigde het hoogst, als een zwart stipje op een roodbruin canvas bezien door ons beneden. Een uur voor zonsondergang reden we uiteindelijk terug naar Duin 45. Corinne besloot dat 1 duin genoeg was voor vandaag, terwijl de jongens en ik samen de kam attakeerden. Als drie onervaren wielrenners die de Mont Ventoux even denken te bedwingen, stoven we al kletsend in rap tempo omhoog, er als snel achterkomend dat we op deze manier niet eens de eerste ravitalleringspost zouden gaan halen: wat vergis je je snel in de hoogte! In een verstandig tempootje lager schuifelde opa verder omhoog, elke meter genietend van het uitzicht op mijn jongens voor me (die wèl nog steeds doorkletsten) en de gigantische wijdsheid om ons heen. Wij klommen hoger, terwijl de zon steeds lager kwam te staan en het zand daardoor steeds roder kleurde... wauw wauw wauw... Uiteindelijk zaten we met 8 anderen op de top tegelijkertijd naar zonsondergang te kijken, terwijl we de schoonheid op ons lieten inwerken.

Na zonsondergang besloten we het erop te wagen: rechtstreeks langs de stijle kant met reuzensprongen naar beneden!! Dan voel je je om twee redenen dus even op de maan! Wel frustrerend hoe snel je dan weer beneden bent ;-) [noot van de redactie: in het vliegtuig op weg maar huis na afloop van de vakantie, hoorden we van een kerel die diezelfde tour had uitgehaald alleen met een gebroken been als resultaat, en dus een vroegtijdig einde van zijn vakantie tot gevolg. Oeps.]

In het donker als laatste terugrijdend lieten we de indrukken van deze onwaarschijnlijk mooie dag op grote hoogte nog eens rustig op ons inwerken, met een smile van oor tot oor. We kwamen uiteindelijk precies tien minuten voor sluitingstijd bij de poort! Just in time...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen