Vol verwachting klopt ons hart. Zo begonnen we aan dag 1.

Het begin van het pad leidde ons direct over Spaans grondgebied, door een zee van Irissen (wist ik wel pa, was even om jou te testen uiteraard😇). Milan liep vrolijk kletsend voorop, Lucca en ik daar rustig achteraan. Dit was direct al met grote teugen genieten voor ondergetekende. Want daar liep ik toch maar mooi, met mijn Zoons, met een echte Rugtas op, in de Bergen.

Terug op Frans grondgebied liepen we langs een groot karkas van een koe, met verspreid erom heen diverse enorme botten en iets verderop de losgetrokken en inmiddels hard geworden huid als stille getuige van wat zich had voltrokken. De gieren hadden hun poetswerk aardig gedaan.

Verderop kwamen we langs een hutje van een herder met een prachtige zwart-witte herdershond. ‘Il est beau, votre chien’ zei ik tegen de man. ‘Beau oui, mais pas bon pour le travaille!’. Oke, een Meiland onder de herdershonden dus, ze bestaan.

Daarna begonnen we aan een lange afdeling terug naar het dal, terug naar één van de vele riviertjes. Daar werd duidelijk dat afdalen niet echt Milans ding is. Uiteraard werd hij na enige observatie ongevraagd overladen met allerlei technische tips van zijn vader (wat een fijne vent is dat toch). Licht protesterend begon Milan zijn manier van lopen wat aan te passen. Met als gevolg dat hij vanaf dat moment werkelijk lichtvoetig naar beneden dartelde… moest het vervolg van deze zin zijn, in mijn ideale wereld. De werkelijkheid was echter dat hij vlak daarna over zijn voeten struikelde en vol op zijn plaat ging. Huilend krabbelde hij overeind en uiteraard wilde hij niet getroost worden door de aanstichter van al deze ellende. Na vijf minuten waren de tranen gelukkig alweer weg en keken we samen vol verbazing naar een opstijgende vale gier. Beauty!

Beneden in het dal liepen we een tijdje in de buurt van een riviertje, dat we daarna mochten oversteken. Milan vroeg op een toon van Het-zal-wel-weer-niet-mogen ‘Mag ik in het water pap?’. Die ongelovige, blije smile op zijn gezicht toen ik zei dat hij wel een duik mocht nemen; goud waard! Hij rende naar het water, gooide zijn rugzak af en begon meteen te spelen. Daarna trokken we schoenen, shirt en klimbroek uit en doken in het water. Afijn, ‘lieten ons met beleid in het water zakken’, want het was F&CKING koud. ‘Zo koud’ zouden een stel Belgen later zeggen, duim en wijsvinger een paar centimeter van elkaar af houdend. Maar met de kou & ademtraining van Coco in gedachte, lieten we ons niet gek maken en genoten we van het klaterende bergwater. Helaas moet je daarna gewoon weer door he, en dat was nog een stukkie…

Een paar kilometer verderop hadden we het laagste punt van de dag bereikt en lieten we het dal en het riviertje rechts van ons liggen, terwijl we zelf links door het bos de berg op klauterden. Dat begon meteen stevig! Milan was niet te houden en (ondanks de - wederom - wijze woorden van vaders over krachten verdelen en hoe lang de reis nog duurde), sprintte hij omhoog. Al licht hijgend en flink zwetend voelde ik mij eventjes als een goedbedoelde ouder die tijdens de Avondvierdaagse tussen de scholieren loopt (die heen en weer rennend misschien wel de dubbele afstand afleggen, maar nog altijd minder moe aan de finish komen). Uiteindelijk bleek Milan toch die sprinter die op het vals plat enkele meters vóór de finish volledig stilvalt. Eerst ging de frequentie van zijn aanvragen voor een drinkpauze, een moment om even te rekken & strekken, of nog eens zijn veters vast te maken al langzaam omhoog. Toen begonnen de klachten over een pijnlijke voet. En uiteindelijk was zijn batterijtje echt op, vlak onder de top. Achteraf gezien letterlijk 200m van de hut (maar die konden we toen nét nog niet zien), ging hij er bij zitten en barstte in tranen uit. ‘Ik mis mamaaaaa!’, kwam er als enige nog uit. Toen ging ik er ook maar even bij zitten, mijn zonden als vader overdenkend (had ik teveel hooi op de vork genomen?) en Milan even in mijn armen troostend met weinig impactvolle woorden als ‘we zijn er nu echt bijna’… Je doet ook maar wat.

Lucca had al enige tijd daarvoor mijn rugzak overgenomen en ik liep met die van Lucca en die van Milan. Lucca was op dit punt vooruit gelopen en zag de hut als eerste. Land in zicht! Hij riep ons, liet mijn tas boven liggen en kwam terug klauteren om nog een tas van mij over te nemen. Samen legden we de laatste meters af. ‘Moe maar voldaan’ had zelden zo oprecht gevoeld. Het uitzicht vanaf Refuge de Pombie was adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Daar doe je het dus voor…

En wat is de sfeer in zo’n hut dan ook fijn, iedereen hetzelfde, iedereen helpt elkaar, er wordt gelachen en niks is belangrijk. S Avonds was er eerlijk eten, een spelletje Uno samen en daarna naar de zonsondergang kijken (dat deed ik in alle eerlijkheid dan wel weer alleen: Lucca liep langs het meertje naast de hut op zoek naar dat ene plekje waar heel soms wèl even 4G was en Milan was met een stel Belgen aan het babbelen op de slaapzaal).

We vouwden ons in een stapelbed met 14 anderen op de slaapzaal (waarom je dan toch nog een mondmasker moest dragen in de rest van de hut is mij een raadsel)… en vielen als een blok in slaap! Dat was de bedoeling tenminste. De warmte van 17 zondoorstoofde, dampende lijven in combinatie met een inieminie zolderraampje veranderde de ruimte als snel in een sauna. Er waren godzijdank geen grote snurkers maar toch heb ik waarschijnlijk elk uur wel even gezien. Hoe gaat dat morgen worden, met de wandeling vandaag in de benen, met veel zon op komst en met misschien een paar uur slaap achter de kiezen…??? Het hield me nog lang bezig.

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen