Okonjima, place of the baboons. De campsite en lodges van Okonjima, en alle faciliteiten eromheen, zijn schitterend. Het is een pareltje in Namibië voor zowel ‘die hard’ kampeerders als voor de luxe safari-varianten die met alle egards willen worden ontvangen en behandeld.

Het Okonjima Nature Reserve zelf is met 220 km2 groot te noemen. Een gigantisch park dat door de familie Hanssen in eerste instantie is opgericht om cheetahs te redden. Elders in Namibië geredde en gevangengenomen cheetahs werden hier opgevangen en ‘klaargestoomd’ om weer terug te keren in het wild. En met succes. Alleen worden door de boeren in Namibië de cheetahs in grotere aantallen neergeschoten dan dat de Africat Foundation ze kan terugzetten in het wild. (Onder de naam Africat vindt de rehabilitatie plaats; de lodge en campsite zijn naast de donaties in feite de bron van inkomsten om eea te financieren). Daarom heeft men de laatste jaren de strategie gewijzigd en is Africat zich veel meer gaan toeleggen op zoals zij dat noemen ‘environmental education’: het onderwijzen van de lokale bevolking over hoe samen te leven met cheetahs en leeuwen. Want naast cheetahs is met name in het noorden van Namibië de aandacht wat verschoven naar leeuwen, die (tijdelijk) uit Etosha ontsnappen door de matig onderhouden hekken, om het vee van de plaatselijke boeren op te vreten. Een stuk makkelijker dan de wilde grazers in Etosha te pakken krijgen! Ook zijn er inmiddels meer dan 40.000 kinderen onderwezen op het park. Want als de boer zelf niet wil of kan veranderen (‘mijn vader en vaders vader deden dit altijd al zo’) dan kan je wellicht de kinderen van de boeren, en via hen alsnog de huidige generatie boeren, helpen veranderen. Zo is het idee.

In het midden van het park is de ‘safe zone’ (met wat grazers, giraffen en bavianen, maar geen roofdieren) met daarin de campsite en verderop de lodges plus luxe restaurant (overlooking a waterhole, uiteraard), een day centre, education centre en tegenwoordig zelfs een gratis school voor de kinderen van de medewerkers. Daarbuiten worden de cheetahs gehouden die nog niet ver genoeg zijn in hun proces om terug te keren in de natuur en daar weer buiten is een gigantisch gebied waarin het wild vrij rondloopt. Denk aan de grazers, uiteraard bavianen, cheetahs, hyena’s én... luipaarden!

En precies die gingen we in een privat drive proberen op te sporen. Geen gemakkelijke opgave in zo’n groot gebied, zij het dat de afgelopen jaren een aantal luipaarden in het reservaat zijn voorzien van een halsband die kan worden uitgepeild. Goed voor dit soort drives, goed voor het wetenschappelijk onderzoek wat wordt gedaan. Met het instrumentarium kan je tot op een paar honderd meter van het dier komen, daarna is het aan je andere zintuigen. Dus vooral kijken, kijken, kijken. Naar sporen, uitwerpselen, wegvliegende vogels. Maar de gids zelf ruikt en luistert ook heel goed. Want soms zie je het luipaard niet, ook al zit je er met je neus bovenop, zó goed zijn zijn schutkleuren! Dat mochten we aan den lijve ondervinden.

We hadden een fanatieke Deens-Zimbabwese gids genaamd Jordy, die dit drie maanden per jaar doet en de rest van het jaar brandweerman is in Zuid-Afrika. Maar omdat hij sinds zijn vijfde de familie kent en zij hem ooit hebben gered van een leven vol drank, drugs en andere ellende, helpt hij hen nu elk jaar in het hoogseizoen. Hij kon ons ongelooflijk veel vertellen over de dieren, het gebied en het project Africat. Wat een passie en een drive. En voor Corinne ook prima eye candy klaarblijkelijk ;-).

Na een uur in het late middaglicht door de prachtige natuur te hebben gereden, kwamen we langzaam in de buurt. Jordy gaf ons aan ons stemgeluid te verlagen en vooral te blijven zitten als we het luipaard zouden zien. We waren op zoek naar een vrouwtjes luipaard, wat net haar welpen had laten gaan en weer van het vrijgezellen leven aan het genieten was. We gingen van de ‘weg’ af met onze open landcruiser en reden dwars over lage struiken en langs stekelige acasiabomen. Opeens stopte Jordy de wagen en wees naar het dichte struikgewas vlakbij: daar zit ze! Waar?!? Kijken, nog eens kijken. Corinne zag haar (gezien haar opgewonden silent disco bewegingen), maar wij nog niet. Jordy draaide de auto tot op enkele meters naast de struik. En wees nogmaals. Verrek, de vacht van het luipaard was bijna één met de struik en de gevlekte schaduw die dat gaf, de contouren van het luipaard waren nauwelijks zichtbaar! Later gaf Jordy aan dat het vrij uitzonderlijk is dat je zo dicht bij een luipaard kan komen (we zaten echt op een meter of vier!) maar dat het dichte struikgewas haar waarschijnlijk de gevoelsmatige bescherming gaf om te blijven zitten. Plotseling was het kennelijk toch teveel, in een paar sprongen was ze weg. Ik had niet veel meer gezien dan een deel van het lijf en de kop die ons nog heel even aankeek voordat ze wegsprong in het nóg dichtere struikgewas waar wij niet met de auto konden komen. Ons in een cocktail van pure adrenaline en gelukzaligheid achterlatend.

Maar Jordy wilde het er niet bij laten zitten en ging op zoek naar een mannetje in een aangrenzend territorium. Een veel groter dier dat in tegenstelling tot dit vrouwtje bij een ongemakkelijk gevoel niet zou wegspringen maar zeer waarschijnlijk juist de wagen zou ‘aanvallen’ of achterna rennen. Kortom, nog minder onverwachte bewegingen maken en nog stiller zijn. Áls we hem zouden kunnen opsporen en vinden... En dat lukte, en hoe!

Toen we volgens Jordy in de buurt waren, zagen we een paar zebra’s verderop onrustig tussen de lage struiken door bewegen, schichtig en snuivend. ‘Watch out guys, maybe he is hunting!’. En ja hoor, daar kroop het luipaard extreem voorzichtig vlak boven de grond, hoofd laag, terwijl hij zijn poten met de grootste voorzichtigheid neerzette... wat een gezicht! Jordy manoevreerde de auto in de buurt van het luipaard, een meter of 8 van hem. Maar we waren totaal oninteressant voor hem, totaal gefocust op de zebra’s. Sterker nog, wij gaven hem een voordeel. Want door het geluid van onze open wagen, hoorde de dieren hem minder goed en kon hij sneller dichterbij sluipen. Toch gingen de zebra’s er op tijd vandoor. Maar meteen had het luipaard zijn aandacht verlegd naar een stel steenbokken... Heel even dachten we live een kill mee te gaan maken... Maar helaas moest Milan enórm nodig plassen! Van de spanning. Want elke keer als het luipaard even naar ons keek (brrrrr) begon Milan steeds meer te trillen. Onder begeleiding van Jordy (met mes) mocht Milan een stuk verderop even snel uit de auto en zijn ding(etje) doen.

Na een tijd vonden we het luipaard weer terug, rustig lopend in het late licht van de ondergaande zon... Je kon me wegdragen... Toen de zon onder was, stonden wij echter wel ergens midden in de bush, ver weg van de weg waar we vandaan kwamen. In de 4x4 modus reden we nog een eindje door het dikke zand van een drooggevallen riviertje. Na een tijdje stopte Jordy en zei: ‘Sorry guys, I’m not going to play games with you. I am not sure where this leads to and we need to get back to the road before it gets dark. We don’t want to get stuck here or have a punctured tire. Otherwise we are in a big disadvantage!’. Klonk verstandig. Dus we racede de weg terug die we waren gekomen, alleen nu vol gas met verhoogde hartslag. Uiteindelijk vonden we de weg op tijd weer terug en precies toen het echt donker werd, waren we terug bij de gate. Yes!

Het diner in het restaurant buiten bij de lodges smaakte als nooit tevoren...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen