Vandaag moesten we helaas Etosha verlaten! Met pijn in het hart en in de wetenschap dat hiermee ook echt het laatste deel van ons avontuur ingaat...

Het was grotendeels een echte reisdag waarin we weer aardig wat kilometers aflegden, de tank weer volgooiden en ons proviand aanvulden met boodschappen voor de komende dagen.

Onderweg kwamen we een bordje tegen met ‘pas op voor zwijnen’ (zie foto’s). Dat gaat over het plaatselijke knobbelzwijn (ook wel wrattenzwijn genoemd), je doodeigen Pumba (of was het nou Timo?). Hoe dan ook, dat bordje bleek niet voor niets te zijn neergezet om de zoveel kilometer. Als je in Nederland een bordje ‘kijk uit voor overstekende herten’ ziet staan, weet je dat daar herten voorkomen, maar de kans dat je ook echt een keer (overdag) een hert ziet oversteken, is toch wel gering. Hier telden we echter in de amper 45 minuten die volgden maar liefst 87 (!!) zwijnen bij of vlak langs de kant van de weg. Asterix en Obelix komen nog een keer met een aflevering in Namibië, bij Toutatis! (of iets dergelijks, toch pa?)

Daarnaast zagen we ook vandaag weer veel vee langs de kant van de weg, vaak begeleidt door een herder. Niet de ideale plek voor loslopende koeien en paarden, zou je zeggen. Mijn persoonlijke theorie is dat dat echter een van de meest veilige plekken voor de dieren is, omdat vrijwel alle wegen in het hele land voorzien zijn van hekwerk (paaltjes met meerdere draden ertussen van ca 1,5-2 meter hoog) op misschien 5 tot 10 meter van de al dan niet geasfalteerde weg. Daardoor blijven de meeste wilde dieren buiten het hekwerk en komen ze niet op de weg. Maar dat schept dus ook een soort safe zone tussen de weg en het hekwerk, waar de boeren graag gebruik van maken. Want veel vee wordt toch nog steeds opgevroten door roofdieren zoals cheetah’s. We lazen dat de boeren daarnaast andere manieren krijgen aangeleerd door de Foundation die cheetahs beschermd, zoals de grazende kudde laten begeleiden door ezelinnen. Die staan er om bekend dat ze aardig van zich afbijten en -schoppen als een cheetah zich laat zien. Een andere methode is werken met afgerichte bavianen, die ook andere indringers op afstand houden. Als je weet dat een groep bavianen ook een luipaard kan doden, lijkt me dat ook een prima manier. Uitsmijters, maar dan anders.

Aangekomen op onze werderom prachtige nieuwe locatie, uitkijkend op het Waterberg plateau, heeft Lucca de tenten opgezet en hebben Milan en ik een paar potjes tric trac gespeeld. Geeft wel een nieuwe dimensie om dat spel eens zonder een blowtje te spelen. Blijkt ook zonder wiet een prima spel te zijn!

Dan nog wat losse anekdotes:

1. Het eerder beschreven probleem met de gasfles (flinke steekvlam omdat het gas via de luchttoevoer naar buiten komt als de nozzle geblokkeerd is door het stof) had zich nog een keer voorgedaan, dus bij aankomst in Namuntoni vroegen we bij de receptie of ze ons misschien konden helpen. Ze stuurden een mannetje van de maintenance naar ons toe. In een afgeragde oude Toyota kwam de man aanzetten en bekeek geïnteresseerd onze fles met opzetstuk. Hij wilde iets losdraaien, maar zijn (naar later bleek enige) schroevendraaier was net te groot en dus te dik voor de schroef. Bij gebrek aan een andere schroevendraaier van de juiste maat, koos hij voor een andere praktische aanpak. Hij pakte uit zijn bedompelde kofferbak even zijn slijptol, plugde die in op onze electra en begon vrolijk zijn eigen schroevendraaier wat af te slijpen! Ben benieuwd hoe hij het gaat doen als hij weer een grotere schroef tegenkomt. Aangezien ik hem geen schroevendraaier kon geven, hebben we hem voor zijn zeer vriendelijke hulp gecompenseerd met een pak koekjes en een paar dollar (wellicht voor een nieuwe schroevendraaier). Hij was duidelijk blijer met de koekjes...

2. Niet alleen onze onderhoudsman rijdt in een Toyota, zo’n beetje alle toeristen in Namibië rijden in een - witte - Toyota. Volgens mij is dat enerzijds handig voor de reserveonderdelen (we kwamen zelfs in de meest afgelegen dorpjes handgeschreven bordjes tegen met ‘tyre repair centre’ of ‘full service garage’, dus dan is het wel prettig als je maar 1 merk op voorraad hoeft te hebben), en anderzijds handig zodat de plaatselijke bevolking meteen ziet wie er gewend is aan links rijden en andere verkeersregels van Namibië, en wie je beter wat extra ruimte kan geven.

3. Over verkeersregels gesproken: ze hebben hier uiteraard verkeerslichten bij de kruispunten in de grotere ‘steden’. Maar er zijn ook heel veel gelijke kruisingen waar alle vier de straten een stopteken hebben staan op de weg. Kortom, iedereen moet stoppen. Maar wie mag er dan als eerste rijden?!? Tja, dat is gewoon de eerste die bij het kruispunt is aangekomen. Ik vroeg me met mijn westerse mentaliteit werkelijk af of dat wel werkte. Maar verdomd, ik de praktijk werkt het echt hier! Het is een beetje als bij de bakker: als je binnenkomt vraag je eerst even wie de laatste vóór jou was, dan hoef je alleen die persoon in de gaten te houden om te weten wanneer je aan de beurt bent. Hier kijk je dus naar de auto’s die op de andere drie straten staan, en die drie hou je in de gaten. Daarna ben jij. In Nederland zou dat leiden tot complete chaos omdat iedereen haast heeft en er dus gewoon even stiekem tussendoor wil glippen, maar hier werkt dat systeem als een zonnetje. No spang, geen haast, iedereen heeft dezelfde rechten.

3. Observatie: de kassa’s in de supermarkten hier hebben geen lopende band. Je legt je boodschappen vanaf je karretje direct 1 voor 1 bij de caissière. Waarom hebben ze geen lopende band, vraag je je dan af. Wellicht omdat de mensen hier niet zoveel boodschappen doen? Of is dat te makkelijk? Voor ons (met de vrij grote aanvulling van het kampeerproviand eens in de 3 a 4 dagen) was dat in elk geval uiterst onpraktisch. Of in elk geval ook weer een aardige oefening in het onthaasten.

4. In het begin van de vakantie was het ‘frisjes’ met temperaturen rond de 20 a 22 graden overdag (en rond het vriespunt ‘s nachts). In het midden van de drie weken werd dat ruimschoots gecompenseerd met maxima overdag van 38 graden. Inmiddels zitten we weer meer rond het seizoensgemiddelde van 27 graden. Ongeacht deze schommelingen blijven het voor ons hele fijne zomertemperaturen met de zekerheid van nul neerslag. Maar wat de temperatuur overdag ook precies mag zijn, alle dagen hebben we locals zien rondlopen met lange broeken, jassen en vaak zelfs warme mutsen op! Tja, het is tenslotte winter voor hen. Wellicht is er nog ruimte in de markt voor snert en warme kruiken...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen