De dag begon met het gebruikelijke ritueel: olie checken, koelvloeistof checken en auto zo snel mogelijk volgooien. Dat was in dit geval makkelijk omdat op het omheinde terrein van de lodge ook een tankstationnetje is gemaakt. Tja zo’n truck is een dorstig beestje. Je kunt met de dubbele tank echt een flinke afstand afleggen (ca 1.200km) maar de tankstations zijn buiten de ‘steden’ niet heel wijd verspreid en heel soms hebben ze tijdelijk geen diesel. Dus is het devies: bij elk tankstation volgooien. Thuis zouden we dan een uur nodig hebben om Soest fatsoenlijk uit te komen...

Bij vertrek vroeg Corinne aan een lokale gids bij welke waterhole we het meeste kans hadden op wild. Op weg daar naartoe zagen we een aantal gevlekte hyena’s en wat jakhalzen ruzie maken om de resten van een kleine kill. Onze eerste gevlekte hyena!

Daarna kwamen we bij de waterhole aan en aan het aantal auto’s te zien, was er iets bijzonders gaande. Tussen de auto’s door zagen we wat het was: er waren leeuwen! Toen we eenmaal een goed zicht hadden, bleek het om een groep van maar liefst 9 leeuwen te gaan: 6 leeuwinnen en 3 welpjes. Allemaal loom van de warmte (en wie weet de maagjes vol, als de kill van hen was). Twee van de welpjes hadden zich lekker pal naast het kleine waterpunt genesteld, waardoor in de wijde omtrek file aan het ontstaan was van groepen grazers die hun portie vocht en verfrissing kwamen halen. Vooral heel veel springbokken waren aan het overwegen welke prikkel het sterkst was: dorst of de angst om opgegeten te worden. Ze stonden op tientallen meters afstand steeds naar het water en dan naar de leeuwen te kijken. De tussendoor scharrelende jakhals kreeg nauwelijks aandacht. Steeds kwamen ze wat stapjes dichterbij mede door de druk van de wachtende menigte en steeds deinsden ze weer meters terug als de leeuwtjes alleen al hun hoofd optilden. Op een gegeven moment drentelden de welpjes terug naar hun moeders, nagekeken door honderden paar dankbare ogen van de spichtige springbokken.

De leeuwen waren fantastisch om te zien! Wel merken we dat het zuiden van Etosha veel drukker is en mensen aantrekt die naar Etosha komen om ‘even’ wat dieren te scoren. In het westen, waar we net vandaan komen, waren vooral natuurliefhebbers en fanatieke fotografen met telelenzen zo groot als mijn arm. Hoe dan ook mensen die zich gedragen alsof ze bij de dieren te gast zijn. Hier in het midden (ook dicht bij één van de entrees) komen daarnaast mensen die hun plakboek vol willen hebben, vooral selfies met de wilde dieren willen maken en vinden dat ze - omdat ze entree hebben betaald - het ‘recht’ hebben op hun portie wilde dieren. Die zitten dan ook gewoon luid pratend in hun auto bij zo’n waterpunt, vooral klagend over het grote aantal auto’s die hun ‘perfecte plaatje’ verpesten. Alsof ze een kroket uit de muur trekken. Zoals een stel Fransen pal naast ons bij de leeuwen, waarover Corinne zich zo opwond dat ze er niet al te subtiel iets van zei (en dan moet je ver gaan bij Coco). Maar ze kreeg een weinig begripvolle ‘Je fais ce que je veux moi!’ terug toegebeten. Ook een echte Française dus ;-) We verlangen wel weer naar iets minder drukte en scoringsdrang.

Alle leeuwenfoto’s zijn met de goede camera’s genomen dus niet hier te zien helaas. Over scoringsdrang gesproken.. Ik vrees wel dat als we van deze reis een fotoboek maken (Suriname 2016 wacht echter ook nog op verwerking) dan zullen we waarschijnlijk twee boeken maken: ‘De rest van Namibie’ en ‘Etosha’. Niet normaal hoeveel foto’s je op zo’n dag maakt. De wilde dieren en de natuur zijn hier zó mooi!

De rest van de dag reden we van waterpunt naar waterpunt. Plassen kan alleen in speciaal daarvoor aangewezen plekken die volledig zijn afgeschermd met hekken. Want je mag voor de rest écht niet even uit je auto. Ik weet niet zeker of die hekken wel nodig zijn, want de wc’s op deze plekken hebben geen stromend water en stinken dus werkelijk verschrikkelijk!! Je kent die filmpjes van kokhalzende vaders als ze de spuitpoepluier van hun baby moeten vervangen? Nou dat dus, maar dat in een omtrek van 20 meter. En factoortje 10.

Onze jongens komen de vele kilometers tijdens de reisdagen goed door. In Etosha zijn er natuurlijk de wilde dieren om ze bezig te houden, alhoewel er een zekere inflatie optreedt na een paar dagen. ‘Springbokken? Nee maak me alleen nog maar wakker voor 3 of meer giraffen of voor leeuwen’. Kortom, als ze het zat zijn doen ze een dutje, lezen ze op de e-reader (Lucca vooral) of spelen op de iPad (Milan vooral).

Aan het einde van de dag reden we langs de enorme zoutvlakte die een groot deel van het park beslaat (en zelfs goed te zien is vanuit de ruimte). We naderde onze eindbestemming Namutoni in het oosten van het park, toen we vlak langs de weg een groep olifanten zagen. We stopten en langzaam kwam de groep dichter en dichterbij. De meesten liepen in een rechte lijn, zo’n 15 meter van onze auto af, langs ons heen om verder achter ons de weg over te steken. Alleen de grote bull kwam op een gegeven moment even poolshoogte nemen en knabbelde pal naast onze auto aan een struikje. Dan besef je dat hoe groot je auto ook is, het echt een speelgoedje is voor zo’n reus. Ik en de jongens vonden het nogal een hachelijk moment. Corinne was het liefst even uitgestapt om de kolos te knuffelen...

Op Namutoni aangekomen hebben we niet veel meer gedaan behalve het gebruikelijke avondritueel: tentjes op het dak uitklappen, vuurtje aanmaken, hapje eten (wentelteefjes deze keer! we hadden vanmiddag al groente gehad ;-)) en ons klaarmaken voor de nacht. Morgen een rustdag, dus even een keertje niet om 7 uur opstaan...

Vlak na het slapengaan hoorden we een lange indrukwekkende brul, de schreeuw van de leeuw. Brrrr, dat gaat écht door merg en been. Check, we zitten nog steeds in Afrika.

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen