Nog even iets over gisteravond: na zonsondergang, bij het vallen van de duisternis, verscheen langzaam een sterrenhemel zoals ik nog nooit heb gezien. Het liedje met ‘ontelbare sterren’ zoals mama dat vroeger altijd voor en met ons zong, ging hier echt op. De complete melkweg lichtte op en eromheen was bijna de hele hemel bedekt met sterren. Ik heb met Milan een stoeltje gepakt en we hebben ons hoofd in de nek gelegd en naar boven zitten staren... totdat een vallende ster voorbij flitste en Milan ineens ALLES wilde weten over vallende sterren. Daarna kwam de maan op zoals een zonsopgang eruit ziet: de maan was eerst rood, oranje en toen donkergeel. Uiteindelijk verlichtte de maan als een zaklamp de hele aarde op!

Vanmorgen stond ik vroeg op om de zonsopgang vanuit het uitkijkpunt te gaan bekijken. Daar aangekomen ontdekte ik Corinne voor één van de open ramen. Die kon om half zes niet meer slapen en was maar lekker gaan kijken. En alhoewel er bar weinig dieren waren geweest, was de vredigheid van haar gezicht te lezen. Of was het de slaap? Later kwam ook Milan erbij. En net na zonsopgang zagen we vanuit de verte een stofwolk ontstaan. Turend door onze verrekijkers bleek dat ging om een gigantische stoet Blue wildebeast (gnoes), voorop gegaan door een stel springbokken als afleidingsmanoeuvre voor roofdieren ;-)

Van het lijstje met diersoorten die je vanuit de water hole bij Olifantsrus kan spotten hebben we er inmiddels 19 gezien (na vandaag). Lijkt wel een plakplaatjes verzameling!

We deden vandaag rustig aan met opstarten en de tent opbreken. Omdat we daar zin in hadden en een prachtig waterpunt nabij, en omdat de route vandaag niet al te lang was en over het park zelf gaat.

Over de belevenissen van het grootste deel van de rest van de dag kan ik alleen maar vertellen, want alle foto’s zijn gemaakt met de betere camera’s. Hoe dan ook: de weg over het enorme park is een stoffige gravel road waar je max 60 km/uur mag rijden. Uit veiligheid voor de dieren en om het effect van het stof te beperken. Want de neerdwarrelende stof blijft liggen op de blaadjes van de omliggende planten, tot de volgende regenbui (voor een eeuwigheid dus). En dat beperkt de fotosynthese en dus de verdere groei van de vegetatie.

We probeerden weer bij elke plek met water te stoppen omdat je daar de meeste kans hebt om dieren te spotten. Vooral bij een grote water hole op het midden van de dagreis hadden we geluk: een hele grote groep olifanten kwam net aan om te drinken en zich te wassen. Wat een mooi ritueel. Eerst komt de grote bull om de boel te inspecteren en met veel bombarie de water hole vrij te maken voor de groep (je ziet oryxen letterlijk sprinten door het water om zich uit te voeten te maken). Daarna volgt de rest om zich tegoed te doen, te spelen met water en flink wat modder en zand over zichzelf te gooien. Je hoort het volzuigen van de slurf en het volgieten van de maag (alsof het in een grot verdwijnt). En daar omheen overal groepen zebra’s, gnoes, hartebeesten, struisvogels, en vooral veeel springbokken. Sommige staan, sommige liggen. Allemaal verspreid over een grote ruimte rondom de poel. Wel slim van al die beesten: mochten er roofdieren aankomen dan worden die altijd gehoord en gezien, uit welke richting ze ook komen.

Maar ook tijdens het rijden kun je wild zien als je goed oplet: een ‘grazende’ groep giraffen, oryxen of springbokken - soms ook gewoon midden op de weg geparkeerd. Ook renden er op een gegeven moment vier struisvogels naast de auto en even later schuin voor ons langs, met echt een flinke snelheid!

Na weinig kilometers maar toch heel wat uur achter de kiezen, kwamen we aan bij Okaukuejo, onze plek voor vannacht. Het is ook onze laatste nacht in een lodge. De komende laatste dagen is steeds kamperen. Nog even genieten dus van deze extra luxe.

Lucca en Corinne besloten na de douche meteen naar het restaurant te gaan, Milan en ik wilden nog even de schijnbaar erg mooie waterhole op het terrein van de lodge bekijken. En wat een geluk hadden we: in het licht van de ondergaande zon kwam net een groep van maar liefst 31 olifanten aan!! Met deze keer echt een paar hele kleine olifantjes in de groep, die zelfs nog dronken bij hun moeder. Een ervaring om niet snel meer te vergeten... Met een lijf vol adrenaline en opwinding (en twee camera met bij elkaar ca 140 foto’s meer erop) schoven we alsnog aan tafel. Dat dit overigens een mooie, tikkeltje luxe, maar vooral veel grotere en populaire locatie is, bleek wel uit het feit dat Milan en ik eerst met ca 15 anderen naar de aankomst van de olifanten zaten te kijken, maar toen het nieuws de ronde deed over het kamp werden dat er al snel meer. Uiteindelijk stond het twee of soms drie rijen dik langs de omheining. En toch voelde het heel speciaal en intiem (want behalve het gefluister van de mensen en het klikken van de camera’s, hoor je vooral de dieren zelf, het gegrom en getrompetter van de olifanten, het rauwe lage raspen, het gesplash van het water, het stampen van de enorme poten).

Na het eten besloten we nog een keer samen te gaan. De waterpoel wordt goed verlicht en de avond was nog lekker zacht qua temperatuur. Daar zit je dan een beetje nogal te genieten van een paar olifanten, een jakhals of een vogeltje. Roept Milan ineens: kijk daar, een neushoorn!! We wisten dat ze in deze streek voorkomen, de zeldzame zwarte neushoorn (die kleiner is dan zijn broertje de witte neushoorn), maar dat we er eentje zouden zien was wel heel speciaal. Op een gegeven moment gingen Milan en Coco alvast terug naar de kamers en Lucca en ik besloten nog even te blijven hangen. En wat een geluk: langzaam druppelde er andere neushoorns binnen, totdat we uiteindelijk maar liefst ZES neushoorns tegelijkertijd rond de plas waren... Het grappige is dat deze dieren overdag een heel solitair leven leiden, maar elkaar ‘s nachts dus juist opzoeken op dit soort plekken. En dan volgt een heel knuffelritueel bij elke begroeting, waarbij de hoorns kruislings langs elkaar heen worden gelegd en de snuiten zachtjes tegen elkaar worden gewreven. Ik weet niet, iets als een man met een paar dikke tattoos die met een heel klein hartje over zijn kat praat ofzo; het heeft iets ontwapenend ontroerends.

Moe maar voldaan nu op bed, morgen weer een lange dag op het park, onderweg naar de oostkant nu. Daar overnachten we twee keer, voordat we langzaam gaan afdalen terug naar Windhoek...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen