We reden vandaag naar White Lady Lodge in de buurt van Brandberg (hoogste berg in Namibië, die rood kleurt als de zon ondergaat). White Lady komt van een rotsschildering die onterecht door een ontdekkingsreiziger werd betiteld als ‘witte dame’. Het is waarschijnlijk een krijger die een ontgroeningsritueel ondergaat, maar toevallig met witte ‘verf’ is geschilderd. Toch is de (foutieve) naam blijven bestaan...

In het Brandberg-massief zijn heel veel kristallen te vinden. Jarenlang was de enige bron van inkomsten van de lokale bevolking het uithakken van kristallen die ze langs de kant van de weg dan weer verkochten. Dat bestaat nog steeds (zie foto, een van de ca vele uitstallingen van de meest mooie kristallen die we voorbij reden - in dit geval met een oma en haar kleinzoon, die de hele dag langs de weg zitten, hopend dat een van de voorbij razende witte trucks gaat stoppen). We kochten een paar hele mooie kristallen en gaven oma een rol koekjes, een paar appels en een fles drinkwater. Oma blij, de aanhouder wint. In dit gebied is de armoede meer zichtbaar. Ook bij de afslag naar de lodge stonden kinderen te vragen om water. Ze vroegen of we de leftovers uit de lodge mee terug wilden nemen... Terug naar de verkopers langs de weg: het bestaat dus nog steeds, maar steeds meer mensen werken in het natuur-toerisme, zoals op onze lodge. Zo kijken de boeren inmiddels ook anders aan tegen de wilde dieren; ze zien ze meer als bron van inkomsten voor de familie, in plaats van een bedreiging ervan.

De lodge is weer een pareltje. Midden in de natuur, ver van de bewoonde wereld. Nadat we de spullen hadden uitgeladen, konden we met een groep en een gids mee op zoek naar de zeldzame woestijn-olifanten die hier leven in het gebied van de bedding van de drooggevallen rivier. Omdat het water ondergronds nog steeds tussen de rotsformaties doorstroomt, is het hier relatief groen. Op bepaalde plaatsen komt het grondwater omhoog en kunnen de olifanten drinken. Op twee andere plaatsen hebben de mensen water holes aangelegd om de olifanten te helpen. Toch hebben de laatste vijf jaar de jonkies het niet overleefd door de droogte. In de groep van 25 olifanten die in dit gebied leeft, is het jongste olifantje nu dus vijf jaar oud. Men hoopt hier dus hartgrondig op een paar goede regenbuien gedurende het regenseizoen straks.

We moesten een heel eind rijden dwars door de natuur, in een krakkemikkige grote truck, waarin we van links naar rechts werden gesmeten. Maar wat was het de moeite waard... helemaal achter in hun leefgebied zagen we ze uiteindelijk: een groep van ca 15 olifanten... gaaf gaaf gaaf!!! Wat indrukwekkend om ze in hun eigen leefomgeving te zien. Rustig etend, schuifelend, knuffelend... Deze olifanten zijn kleiner dan de savanne soort, met voorpoten die langer zijn dan hun achterpoten en met bredere kussentjes onder hun poten voor het lopen in het zachte, hete zand; zo zijn ze aangepast aan het leven in de woestijn.

Terug in de lodge sloten we de hele warme, lange dag af met een duik in het zwembad, een uitzicht op de prachtige zonsondergang en een koud drankje van de bar in de hand. De mooiste dingen van het leven gecombineerd...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen