Vanmorgen begonnen met een lekker bakkie leut met Coco in de geweldige bar van de Canyon Roadhouse. De eerste eigenaar wilde zijn Roadhouse wat kleur geven en bood - bij gebrek aan kapitaal - de omringende boeren gratis bier aan als ze de oude autowrakken op hun erven naar zijn terrein zouden slepen. En zo ontstond een bizarre verzameling die inmiddels via aankoop op veilingen is uitgegroeid tot een klein museum. De bar is behangen met kentekenplaten van over de hele wereld en de muur hangt vol met oude autoreclames. Corinne maakte uiteraard kennis met Mowgli, de plaatselijke huiskat. De rest van de hele lodge en het kampeerterrein is overigens wederom mooi, netjes, schoon en met veel, vriendelijk en vaak vrolijk personeel weer (met de prachtigste glimlachen van de wereld). Een verademing vergeleken met veel vakantieplekken in Europa.

Vanwege het flinke aantal kilometers van gisteren en morgen, besloten we vandaag een rustige start te maken. Wel gewoon rond 7 uur wakker en zonsopgang kijken vanuit de tent. Na een half uurtje opstaan, kinderen wakker maken en ontbijten. Zij op het scherm, ik in de hangmat. Wasje doen samen met Coco, etc.

Pas in de middag reden we weg naar Fish River Canyon, de op 1 na grootste canyon in de wereld (na de Grand Canyon) maar door velen als meer spectaculair beoordeeld. Ik kan het niet vergelijken, maar allejezus wat maakt dat een indruk. Hét grote verschil met een dergelijke topattractie in Europa of de VS, is dat hier gewoon verder NIKS is. Geen bussen vol Japanners, geen restaurantje of giftshop. Zelfs geen hekjes! Of waarschuwingsborden, met in de kleine lettertjes dat áls je te pletter slaat, je geen recht op uitkering meer hebt. Of iets dergelijks. En dan zit je daar, als ENIGE!!! Pas een uur of twee later kwamen er weer wat andere toeristen. Een bizar fenomeen hier: zo mooi, zo ongerept, en zo verlaten. We reden eerst een tijd langs de canyon, reden toen terug naar een plek waar een hiking trail begint en eindigde tenslotte bij de main viewpoint.

Vlak voor zonsondergang reden we terug naar de camping. Corinne achter het stuur en ik tuurde om me heen. En precies toen Corinne zei: ‘Vandaag hebben we alleen Mowgli als dier gezien, en de mooi gekleurde vogeltjes die ons ontbijt opfleurde!’ zag ik ze: een hele groep springbokken een eindje naast de weg. We remde langzaam af, waar ze toch van schrokken en op hun kenmerkende ‘poing-poing-poing’ manier (alsof ze drie springveren in hun kont hebben zitten) maakte ze zich een eind uit de voeten. Wij pakten de verrekijkers erbij en keken ze na. Ik pakte de camera, om nog een laatste foto van veraf te maken, en toen zag ik ineens uit de verte vier gedaanten aankomen: zebra’s! Drie volwassenen met een kleintje. En daardoor vier stuiterballen in een Toyota... 😄

Vanavond weer avondeten klaargemaakt op onze eigen braai. Morgen vroeg op want een hele lange reisdag voor de boeg!

Ps. Na zonsondergang is het trouwens serieus koud. Kijken of we morgen een extra trui kunnen scoren...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen