De ochtend begon vroeg en koud, na een al even koude nacht. Wel een nacht waarin we rond 4 uur ‘s nachts een paar beesten onder ons hoorde voorbij schuifelen. Knabbelend, knorrend, poepend en plassend.

We moeten duidelijk nog wat oefening krijgen in het ochtendritueel van opstaan, ontbijten, opruimen en tenten inklappen. Vanmorgen hadden we drie uur nodig. Ten eerste door onze puber die graag nog een half uurtje in zijn eigen ruften wilde warm worden. 😜 En ten tweede door het spontane bezoek van een struisvogel! Die kwam van heel ver af steeds dichterbij en bleef tenslotte op een paar meter van ons staan om de boel eens goed te inspecteren.

O, en dan was er nog het incident met onze gasfles. Terwijl Corinne was gaan douchen wilde ik voortvarend met ons ontbijt aan de slag gaan en een kop thee zetten. Gasfles uit de auto, kop erop schroeven, fik erin en water erop. Alles ok. Maar toch bleef ik een gasluchtje ruiken. Even voelen langs de verbinding. Leek ook wat te lekken. Of niet? Dit overpeinzende sloeg ineens de vlam in de pijp. De hele kop van de gasfles in een grote steekvlam. Ik stond een seconde aan de grond genageld, wellicht wachtend op een mega ontploffing (ik zag mijn leven nog niet aan me voorbij flitsen, dus dodelijk was het kennelijk nog niet geweest). Daarna rende ik naar de auto, op weg naar de speciale brandblusser, terwijl ik hard Corinne riep. Die liep stomtoevallig net de hoek van ons eigen toiletgebouwtje om, zag de steekvlam en... moest een beetje lachen. De wind blies ineens de vlam uit (of is het een beveiliging van een doorsnee gasfles), en Corinne draaide gedecideerd het gas uit. Held. Een stuk koeler dan ik in elk geval!

Na een laatste potje voetbal met Panda bij de receptie van de lodge, volgde een heeeeeeeele lange (en tikkeltje saaie) weg naar de Canyon Roadhouse (waar we twee nachten gaan kamperen), echt in de Middle of Fucking Nowhere... Na 4,5 uur asfalt was het nog zeker een uur over een hele stoffige gravel weg. Een echte reisdag dus.

Onderweg nog wel een spannend moment, toen in een bocht een grote vrachtwagen op een wat smalle tweebaans weg iets de bocht afsnee. Ik week uit, maar kwam daarbij biiijjjjna met twee wielen naast de weg. Ik hield de auto nog op de weg en trok hem langzaam weer naar het midden van de weg. De auto reageerde met een slinger, waarbij het duidelijk werd hoe topzwaar de auto is. Zwaar slingerend, kreeg ik de auto maar met moeite weer onder controle. Kortom, het blijft opletten. En met gecontroleerde snelheid.

De plek waar we zitten is vlak bij de ingang naar de canyon, die we morgen gaan ontdekken... Vanavond hebben we in no time onze tenten op gezet (we gaan vooruit), en terwijl de jongens lekker gingen voetballen, maakte Corinne en ik de maaltijd klaar op ons eigen kampvuurtje slash bbq. De zon ging onder, de jassen aan, de fles open. Het leven was goed...

Geschreven door Willem-hendriks.wereldreizen