We waren nog niet zo lang op vanmorgen toen er weer een groot luchtalarm over het meer klonk. Naar buiten gekeken en er reden een hoop brandweerwagens en ziekenwagens langs het meer voorbij. Het weer was echter fraai. Blauwe lucht en wat lage wolken tussen de bergen. Het bleek echter om een noodlottig ongeval op de rails te zijn, iets wat we via radio Karnten vernamen.

We gingen weer vroeg op pad en het was nog fris toen we aankwamen in Arnoldstein, het Vaals van Oostenrijk. Daar gekomen met de lange stoeltjeslift stijl omhoog van 500 naar ruim 1500 meter. Boven schijnt de zon heerlijk. Als we uit de kabelbaan stappen, staan we gelijk aan de rand van een mooie Alm waarover een grote kudde koeien al grazend een weg zoekt. Een idyllisch plaatje, zodat de eerste foto al snel weer is gemaakt. Bij het bergrestaurant nemen we maar gelijk een bakkie koffie. Krachten opdoen voor wat ons te wachten staat, een gigantisch steile klim van bijna 100 meter naar het drielandenpunt van Oostenrijk, Italië en Slovenië. Vanaf de weg gaan we nu naar links op een afscheiding af. Het hekwerk houdt de Italiaanse, Oostenrijkse en Sloveense koeien allemaal in hun eigen land. Via een houten poortje nemen we deze hindernis en zonder grenswachten of controles kunnen we hier dan toch een stapje in Slovenië doen. Kransjka Gora is echter toch net iets te ver om naar toe te lopen. Het uitzicht is hier groots. Naar links kijken we in het Triglavski Narodni National Park, het grootste natuurgebied van Slovenië en rechts de bergen van de Italiaanse Kärnische Alpen, daar Cärnia genoemd.

Het klimmen is even voorbij en blij dat het met Trudie ook goed ging (de metalen gewrichten rammelde niet ). Hier, bij het drielandenpunt, op de top van de berg de Peč, genieten we van onze meegenomen lunch en een gesprekje met dochterlief. Het uitzicht is hier zo fraai, dat is niet te beschrijven.
Uitgerust lopen we een stukje Italië in, maar daar gaat het mis, Bert valt languit op het slechte pad. De schade valt echter mee en - na geholpen te zijn door medetoeristen die desinfectie bij zich hadden - vervolgen we onze weg. De route proberen we zoveel mogelijk over het gras af te leggen om de vervelende steentjes te ontwijken, maar dat is ook het pad van de vele koeien, en die zijn niet allemaal gesteld op die toeristen met hun camera's. Kom te dichtbij en ze komen boos op je af.
Na nog even rondgewandeld te hebben nabij het bergstation gaan we weer met de stoeltjeslift naar beneden. Meestal is een kabelbaan het leukst op de terugweg. Dit geldt ook zeker voor deze. Het uitzicht in het dal met daarboven aan de overzijde de Dobratsch is indrukwekkend.

Via de rustige route rijden we naar het aan de Ossiachersee gelegen Sattendorf, waar zich de Finsterbach Wasserfalle bevindt. In de boeken vergeleken met de Krimml Wasserfalle, echter in praktijk een leuk watervalletje waar we er meer van gezen hebben. We lopen terug naar de wagen en besluiten in Bodensdorf nog even rond te lopen langs het meer. We belanden dan, hoe kan het anders, op een terrasje van een camping waar het best leuk toeven is met de bootjes op de achtergrond.

Het is inmiddels al 5 uur geweest en we gaan even naar het appartement om ons op te frissen en om te kleden voor een avondmaal bij ........ tja, we dachten in de bergen met uitzicht op het meer. Maar helaas moet dan van tevoren gereserveerd zijn en zo belanden we weer op een campingterras, nu bij Annenheim. En daar is het goed, goedkoop en snel eten.
De temperatuur is inmiddels weer onder de 20 graden gedaald en het begint te schemeren. Zonder de zon wordt het fris, dus tijd om ons appartement maar weer eens op te zoeken.

Geschreven door Trubeno