Goedenavond,

Deze ochtend mijn ontbijt goed doorstaan, maar voor het grote werk wacht ik nog tot morgen.
Na het ontbijt zocht ik het massagesalon op waar ik twee weken geleden was geweest. Toen waren ze om 10u nog niet open en vandaag zelfs om 10u20 nog niet.
Tja, dan geen centjes verdienen, hé, en ga ik gewoon naar een ander. In de buurt vond ik nog een salon, dat een score van 5/5 had, al waren er maar vijf reviews. Ik stapte binnen en koos voor een Thaise oliemassage van één uur.
Heel even overwoog ik anderhalf uur te nemen, omdat het mijn laatste massage zou zijn, maar achteraf was ik blij dat ik dat niet had gedaan.

Het was een stevig uit de kluiten gewassen dame die alles uit de kast haalde om mij te behandelen. Dit was misschien wel mijn stevigste massage ooit, vaak tot op de grens van het pijnlijke.
Ik ben dan ook iemand die niet snel plooit (figuurlijk dan) en niet snel vraagt om het wat minder hard te doen. Maar anderhalf uur had ik denk ik écht niet overleefd.
Ik betaalde 400 baht en zette koers richting het drukke Siam. Daar zijn talloze shopping malls, waaronder het MBK (fake till you make it) en het sjieke Siam Paragon.

Na een tijdje begon mijn maag te knorren en bestelde ik een pad krapow. Hij was niet te pikant, en misschien maar goed ook.

Niet ver van het hotel ligt de Wat Traimit-tempel, met daarin de beroemde Gouden Boeddha.

De Gouden Boeddha (officieel: Phra Phuttha Maha Suwana Patimakon) staat in Wat Traimit, in Chinatown, Bangkok. Op het eerste gezicht lijkt het misschien gewoon een mooi Boeddhabeeld, maar het is bijzonder om een aantal redenen:

Materiaal: Het beeld is volledig gemaakt van massief goud naar schatting zo’n 5,5 ton puur goud!

Grootte: Ongeveer 3 meter hoog.

Waarde: Puur materieel is het letterlijk honderden miljoenen dollars waard – een prijskaartje plakken is bijna onmogelijk.

Verhaal: Eeuwenlang wist niemand dat het beeld van goud was. Tijdens de Ayutthaya-periode (14e–18e eeuw) bedekten monniken het beeld met een dikke laag gips en stukjes gekleurd glas om het te verbergen voor Birmese invallers. Zo leek het een simpel, weinig waardevol beeld.
En zo bleef het... eeuwenlang! Tot ergens in de jaren ’50, toen men het beeld wilde verplaatsen naar Wat Traimit. Tijdens de verhuizing lieten ze het per ongeluk vallen – het gips brak af en tot ieders verbazing kwam het schitterende goud tevoorschijn.

Symboliek: Veel mensen zien het verhaal als een metafoor: dat er in ieder van ons een verborgen "gouden kern" zit, die soms pas na tegenslag zichtbaar wordt.

Je betaalt 100 baht om het beeld te bekijken. Je moet naar de vierde verdieping, schoenen uit, en je krijgt te horen dat je foto's mag nemen, maar niet mag filmen.
En ja, daar staat hij dan: 5,5 ton goud. Ik stond erbij en keek ernaar, want veel meer kan je niet doen.
Ik dacht nog: zouden ze met de waarde van al dat goud niet betere dingen kunnen doen voor de bevolking? Maar ja, dat zal Boeddha natuurlijk niet graag horen.
Ik stond daar precies alsof ik naar de EuroMillions zat te kijken, maar er niks mee kon doen, triestig, hé.

Zo, mijn laatste normale dag zit erop, want morgen wordt speciaal. Ik ga me wagen aan mijn laatste buffet, en daarna wat rondlopen op de Chatuchak Market om de tijd te doden.

Mijn vlucht vertrekt pas maandagochtend om 6u50, en ik moet rond 4u op de luchthaven zijn. De Airport Link rijdt maar tot middernacht, dus zal ik veel te vroeg op de luchthaven zijn.
Ik had besloten geen extra nacht bij te boeken, want ik moet sowieso al voor 23u vertrekken naar de luchthaven.

Probleempje: ik zal wakker zijn vanaf zondagochtend (meestal rond 7u) tot ik maandagavond thuis eindelijk in mijn bedje kan kruipen plus nog eens 5 uur tijdsverschil erbovenop.
Ik ben sowieso al geen slaper op vliegtuigen, dus het ziet er niet zo goed uit.

Ik land normaal gezien om 17u50 op Zaventem, en ik lees dat de treinstaking om 22u begint. Hopelijk geen vertraging met het vliegtuig, anders zou ik nog eens "in de prijzen kunnen vallen".

Zo, slaapwel voor straks, en morgen schrijf ik nog iets vanaf de luchthaven, tijd genoeg daar!

Geschreven door TheBaldadventurer