Goeieavond

Deze morgen dus naar Hellfire pass maar eerst een stop houden bij Sai Yok Noi waterfall.
Ze hebben dit hier goed gezien, deels natuur, deels aangelegd zodat het toeristen maar ook de Thaise bevolking aantrekt. Het is zondag en er was wel wat volk. De Thaise bevolking komt hier met familie picknicken en aten hier al pad krapow van 's morgensvroeg en waar volk is, zijn er winkeltjes en dit is hier niet anders. Ik zette mijn weg verder en een half uurtje later kwam ik aan Hellfire pass. Eerst stond ik voor de bareel en een thaise man sprak mij in goed Engels aan dat ik aan Hellfire pass was en dat ik mocht doorrijden via links. Eerst het museum binnen waar een jonge dame mij in het Engels aansprak met wat ik mocht verwachten en dat ik eerst door het kleine museum kon lopen om mijn weg verder te zetten om het pad te volgen.
Daar vroeg een dame of ik een audio guide wou en in welke taal, Engels of het Nederland? Ja doe maar Nederlands. Ga je het pad volgen tot het einde, dit is 5 km of neem je de korte weg, die is 2 km? Ik ga de 5 km nemen en ik kreeg er nog een walkie talkie mee. Ik kreeg nummer 14 mee en ze zouden mij om het uur oproepen met de vraag of alles oké is en wat mijn positie is. Ik vroeg wat ik moest betalen en ze zij dat het gratis is maar dat je een donatie mag doen en ik heb dit dan ook gedaan. Je zou dit eens bij ons moeten bezoeken, je bent een pak centen kwijt. Hier was zelfs de oortjes gratis die je nodig had om de audio guide te beluisteren. Op het pad staan op bepaalde plaatsen nummers die je dan op je audio guide moet ingeven en dan krijg je uitleg van personen die als krijgsgevangene er bij waren. De Nederlandse voice over neemt het dan over. De verhalen blijven je pakken, de manier van werken, soms tot 20u per dag. Eten, 1 bordje rijst per dag en als er maden inzaten dan was dit een andere smaak. De tropische ziektes die de ronde deden. De arts die moest beslissen wie klaar was voor dienst die soms slaag kreeg omdat hij volgens de Jappen de krijgsgevangene beschermde. Soms hangt het af van hoeveel bloed er in je stoelgang zat. Een koker van bamboe of glas staken ze in je achterweg en maakten ze schoon met bladeren om dan bij iemand anders te controleren. Iemand zei dat de voorkeur ging naar de glazen koker dat dit gemakkelijk binnen ging. Aan het eindpunt aan het bordje completion was het waar de 2 lijnen samenkwamen. Die andere lijn kwam van de richting Birma en dan er een klein feestje. Ze kregen er nieuwe kledij en voedsel voor op de foto en na de plechtigheid namen ze alles terug af.
Ik zou het een uur kunnen schrijven welke verhalen ik te horen kreeg maar toen de overlevende weer thuis waren konden ze niet meer in een bed slapen. Ze waren jaren gewoon van op de harde grond te slapen en ook vlees kregen ze niet meer binnen. Vele van de Jappen zijn achteraf veroordeeld geweest voor oorlogsmisdaden maar voor allen die daar het leven lieten is dit een kleine troost. De man die het meest sprak was een Australiër die zei nog dat nooit niemand alleen is gestorven, dat er altijd iemand bij was en dat de samenhorigheid hun de kracht gaf om er te overleven want het was een harde tijd. Zonder kledij, amper eten, de hitte, de moessonregen, het slaag die ze kregen omdat ze 1 seconde te laat waren. Soms hadden ze hulp van olifanten om het zware werk te doen maar zij hadden de beste vakbond zei die man. Die werkten 2u per dag en dan rusten ze. Je kreeg ze niet meer aan het werk en dan moesten ze zelf de zware stammen dragen en kregen slaag omdat ze die met 6 man namen, met 4 hadden ze gezegd, het was een wrede wereld.
Ik ben hier wel een lange tijd geweest om tot het eindpunt te gaan en dan terug. Het was niet altijd gemakkelijk stappen maar wie ben ik om te klagen, ik had goeie wandelschoenen aan, die mannen hebben het gedaan op hun blote voeten. Op de terugweg zag ik nog 2 aapjes op de route maar toen ze mij zagen kropen ze terug het groen in.
Bij mijn aankomst nam ik nog een drankje vooraleer ik mijn terugweg aanvatte.
Zo dit was dan een kleine beschrijving over mijn dag in hellfire pass. Je kan het nooit zo schrijven zoals ik het heb gehoord maar je zal wel snappen hoe erg het was toen men de spoorlijn Thailand - Birma wou leggen die trouwens amper in gebruik was want tegen dat ze af was, waren de geallieerden al volop aan het bombarderen.
Mensen, het doet mij iets. Dit was in 2018 ook zo en vandaag nog steeds. Als je ooit naar Kanchanaburi komt is dit een must.
Morgen laatste dag Kanchanaburi en de plannen zijn om het rustig te houden. Morgen horen jullie of dit is gelukt.
Slaapwel voor straks.

Geschreven door TheBaldadventurer