Hoewel we gisterenavond al afscheid van Bert hadden genomen, omdat zijn trein uitverkocht was, namen ik en Maria vandaag opnieuw afscheid. De twee overblijvers gingen naar BaNa mountains. Niet wetende wat te verwachten. Tot onze verbazing was dit een pretpark sunworld genaamd. de hond van Maria, een 8 maand geleden geadopteerde straatpup uit India, mocht niet mee binnen. De vestiaire nam Shanti echter gratis van ons over. Met de kabelbaan gingen we over de jungle naar een kasteel bovenop de berg dat aan zweinstijn deed denken. Een replika van de franse saint denis kerk gaf het een best gezellig doch nep gevoel. Ik en maria amuseerden ons rot in de speelhallen, 3d en 4d films, een roedelbaan, super grote buddhabeelden. Kortom het was af. Snel sloeg de stemming echter om toen we om 17:30 telefoon kregen van de vestiaire dat Shanti weggelopen was. We lieten ons amusementsparkdure maaltijd staan, kapten ons bier snel snel naar achter en we sprintten naar de kabelbaan. Die kabelbaan van 15 minuten duurde gezien onze stresslevels enorm lang. Gek hoe ik op 10 dagen mij zo verbonden voelde met haar hond. Beneden pikte het personeel ons op met brommertjes. We kwamen aan op de plek waar Shanti het laatst gezien was. Hup, ik klom de berg op en bevond me op de rand van de jungle. Gelukkig volgde twee man in jeans me. Met twee vietnamesen en drie gsm zaklampen gingen we op handen en voeten al klungelend met lianen en doornen door de jungle. Al een geluk liet shanti soms een blaf. Zo wist ik dat ze in de buurt was. Ik was in elk geval op de juiste plaats aant zoeken. We kwamen soms heel dichtbij en konden haar vacht door het groen soms zien. Maar naar mijn gefluit en stem luisterde ze in elk geval niet. Ik hoorde Maria plots langs de kant van het bos fluiten en roepen, met shanti tussen ons blaffend. Haha ik dacht op dit moment dat we ze hadden, hondje insluiten en klaar. Nope, shanti blafte vijf minuten later plots van een heel andere richting. Ik stond door men korte broek al helemaal vol scharen, mieren en muggenbeten en de sport van door de jungle te klauteren in den donker maakte me zijknat vant zweet. Na een goed uur int bos kreeg ik plots een ingeving, shanti als getraumatiseerd hondje heeft teveel schrik van alle lampen. De vierde keer dat ik haar zag, gebaarde ik men twee padvinders te stoppen met schijnen. Ik scheen met men gsm niet langer op shanti maar op mezelf. Ik riep haar, ze herkende mijn gezicht en kwam op me afgelopen. Ik pakte haar op, een beetje in distress kreeg ik haar met wat tegengespartel uit het regenwoud. Men handen kon ik hiervoor niet meer gebruiken, die droegen de hond. gelukkig hielden de twee padvinders mij mee overeind toen ik verschillende malen dreigde te struikelen, ze knoopte zelfs men schoenen tweemaal. In elk geval zou ik de hond niet loslaten, niet hier. Beneden aangekomen. Ik, maria en het parkpersoneel waren dolgelukkig. Vele knuffels en biertjes werden gedeeld. Eind goed al goed.

Geschreven door Nickgrootjans