Oh wauw, ik dacht dat ik al moeilijke stukken gehad had. Maar hier hadden zelfs de woorden en verhalen van fietsers mij niet op voorbereid. Stukken los zand van enkele honderden meters, de fiets duwen is dan sterk verschillend tussen 3700 m hoog of 2700 m hoog. Je begint bij zo een strook meteen te hyperventileren, je hart gaat tekeer als een gek en als gevolg wordt je van dit alles veel sneller moe. De wakhan vallei had mij ook na 6 nachten op haver in de morgen, bookes me choco in de middag en rijst of noodles in de avond en alle koeken en suikers da je kan eten daartussen toch best ondervoed gemaakt. Men energielevel was laag, men humeur na 120 km stenen en zand stond ook onder serieuze druk. Murphys law begon het op de pas vanaf 4100 m hoogte af te koelen tot 5 graden c met een hagelstorm als gratis extra. Ik begon in mijn hoofd te koken van woede op men eige en op de weg. Ik riep in men hoofd dat enkel ne koppigen ezel hier ner bove wilt rijden tot 4321 m hoogte. Uiteindelijk kiezen de meeste fietsers immers voor de gemakkelijke asfalt van de m41. Maar niet ik, ik wou weer de moeilijke weg kiezen. Blegh. Toen ik eindelijk boven aankwam en daar vijftien ezels zag grazen kon ik enkel lachen met de ironie en mijn eige miserie. Derna was het gelukkig een easy twintig km naar beneden. Vol hoop keek ik uit naar de asfalt van m41, alsook de beruchte rugwind tot murghab waar iedereen het over had. Alichur lag nog 20 km verder op de m41, met de rugwind die iedereen tot eenmoped aan 30 km per uur maakt kan ik dat wel halen dacht ik. Een warm bed en eten in een guesthouse, daar watertande ik naar. Aangekomen op de m41, kreeg ik uiteraard de volle kopwind. Na 6 km, om 18 uur smeet ik de handdoek in de ring. Het zou snel donker worden. Kzette men tent op en kookte noodles. Morgen wil ik in murghab zijn. Tzat ni mee vandaag. Oh en ahjah voor ik het vergeet de Wakhan was mooi op de momenten dat je niet naar de stenen op de weg kijkt

Geschreven door Nickgrootjans