Voor de tweede keer op rij had de grenscontrole moeite om mij te herkennen op men paspoort. Dit keer riepen ze mij zelfs apart om enkele lange ogenblikken afwisselend naar mij en men paspoort te kijken. Uiteindelijk mocht ik dan toch Uzbekistan binnen. Niet voor niks zolang op men visum gewacht. De 1000 km woestijn die ik met de trein heb afgesneden had ik op tien minuten al bekeken. Een niet stimulerend landschap waarbij de hele horizon uit zand en struiken bestaat. Het heeft niet veel nut om hier door te fietsen. Maar morgen ga ik toch proberen om een ochtendstond ettape naar Nukus te rijden als een soort test. Wie weet valt het nog mee als je om vijf uur snachts een uurtje in het donker rijden en de rest door het ochtendgloren. Dan zou ik de hitte moeten voorblijven.

Geschreven door Nickgrootjans