De vorige keer na men voedselvergiftiging fietste ik twee dagen later 140 km. Deze keer, opnieuw twee dagen na men voedselvergiftiging, beklom ik 1000 hoogtemeters. the intermittant fasting church is on to something. Wellicht is het wel nog steeds beter om je darmflora te behouden. Voor mij deed weinig eten kennelijk ook iets met men energie als ik dan wel erna at. Ik denk dat het terug op de fiets zijn en af en toe een slokje wodka mij mentaal en fysiek(maag) genoeg kracht gaven om deze uitdaging aan te gaan. Toegegeven, mijn nogwat zwakke maag draaide dubbel toen ik de Oezbeekse scheet van de himalayas aan zag komen. Van 700 naar 1650 m. Maar slow en steady geraakte ik boven. Een veel te korte/stijle afdaling met prachtige landschappen was de beloning. Beneden aangekomen men buik vol pillau gegeten en men tent opgezet naast een vijver. Al snel werd ik vergezeld door een hoop kinderen. Wat lachen en samen zwemmen. Ze hebben hier pet flessen als zwembandjes, wat leuk. Toen ze na een tijd echter bleven rondhangen en njah doen wat kinderen doen vond ik ze steeds minder gezelschap. ik wou rustig men boekje lezen. Een lokale ouder kwam ze voor mij wegjagen. Helaas waren er in totaal vier groepen bengels, de laatste kwam langs toen ik bena ging slapen.

Geschreven door Nickgrootjans