In Khalai khum zagen we de eerste zieke fietsers in een hostel recupereren. Van de vele fietsers achter ons was ook het merendeel aan het kampen met ziekte. Door men verblijf in the greenhouse hostel in Dushanbe heb ik een heel netwerk fietsers op men gsm staan waar vooral de whereabouts en gezondheid gedeeld worden. Bij mij is het voorlopig enkel platte stoelgang, ik mag mezelf dus gelukkig prijzen. We reden met zen driejen verder richting Khorog. Ik, Joschi en Fransesca. We stopten na 20 km even langs een markt op de grens waar Afghanen hun spullen komen verkopen. Toen ik hun outfits zag met de gewaden, hoedjes en lange baarden dacht ik "wauw, net echt". Het moest nog even doordringen dat dit de grens met afghanistan is die ik 550 km ga affietsen. In deze canyon is echter weinig open ruimte om te kamperen. Soms liggen stukjes vlak gras, dat niet tot een dorpcentrum hoort 10-20 km uit elkaar. Dat is zoveel als een uur of twee fietsen. Gelukkig bestaat er de maps.me app waaraan mensen kunnen bijdragen door kampeerplekjes aan te duiden op de kaart. Ik hou op zich van at random kamperen maar gezien de regio is dit best een handig ding. Op zo een plekje aangekomen begon Fransesca een heel gerecht klaar te maken. Linzen met curry en boekwijt. Tis eens wat anders als de rijst me blikbonen die Joshi en ik de voorbije dagen dagelijks aten. Super lekker, alleen als ik zelf had gefietst was ik wellicht al vroeger gestopt. Nu was het tent opzetten om half zeven, dan eten maken, en je kan het opeten in het donker. Vervolgens zo kapot dat we om 21:00 al gaan slapen om om 6:00 weer van de partij te zijn.

Geschreven door Nickgrootjans