Amai wat een verschil. In deslze trein konden de ramen open waardoor het een grootteorde aangenamer was. Tussen 13 uur en 22 uur heb ik verschillende groepen mensen op de trein als gezelschap gehad. Velen wouden weten waar ik vandaan kwam, wat ik aan het doen was, mijn naam etc. Bovenalles wouden ze weten of ik getrouwd was. Toen ik zei dat ik hier wellicht niet met men fiets zou zijn moest ik getrouwd zijn kreeg ik de meeste mensen aan het lachen. Deze trein had zelf een restaurant. Leker handig. De hele caravan leurders uit kazachstan die vorige keer mijn onverzadigbare dorst bevoorraden maar door hun continu passeren toch ook best irritant waren zijn in uzbekistan verdwenen. Wat een verschil in treinervaring. Rust at last. En dit is normaal men laatste trein. Twas kiezen tussen Uzbekistan of Pamir Highway. De zanderige leegte en temperaturen van 40-55 graden in de woestijn lieten me snel door uzbekistan reizen per trein. Morgen fiets ik richting dushanbe, onderlangs.

Geschreven door Nickgrootjans