Wanneer we over Lombok Bli terug naar Java (Jakarta) vliegen, komen mijn herinneringen van de afgelopen weken voorbij. Ik zie de Gili eilanden er mooi bij liggen, de vulkaan van Lombok, de kust van Bali en vervolgens over Java noord tot Jakarta.
Paps is nog steeds niet echt lekker vanwege darmproblemen en wil wederom naar het ziekenhuis. Bij aankomst gaat zijn achternicht met ons mee.
Terwijl we wachten heb ik mooie gesprekken met de oudste dochter die notarieel recht studeert. In Indonesie is een notaris dagelijks nodig. Waar ook maar een contract bij komt kijken; kopen van een auto, leningen, arbeidscontract, huwelijk. Men schijnt zelfs een huwelijkse voorwaarden te kunnen opstellen als 1 partij vreemd gaat deze een boete aan de ander moet betalen. Je kan dus rijk worden tijdens je huwelijk! 🤣
Paps wordt binnen geroepen en we gaan met 3 vrouwen achter hem aan naar binnen. Zelfs als hij onderzocht wordt achter het gordijn zitten we er vlak naast. Ik zie het al bij ons gebeuren!
Ze gaan paps helpen en hij krijgt nieuwe medicijnen mee. Ik heb het wel met hem te doen. En het maakt me niets uit als we de laatste dagen alleen in een hotel zouden blijven. Maar hij geeft aan dat het wel gaat. Ik vind het wel lastig om besluiten te nemen voor oms beiden en afhankelijk van de familie te zijn Enerzijds heeft de man van zijn achternicht S. plannen gemaakt om ons Bandung te laten zien en anderzijds wil ik bewaken dat paps niet over zijn grens gaat..maar hijzelf geeft ook niet echt een beslissing aan dus voel ik me een beetje een troela die haar paps betutteld en hun plannen in de war schopt. Ik begrijp dat S. heel erg zijn best doet om als onze tourgids te fungeren maar hij is ook niet erg sensitief wanneer het gaat om onze wensen merk ik. Dat irriteert me wel en ben dan soms kortaf.

We vertrekken per auto met een chauffeur naar Bandung om 17uur. Wat normaal een rit van 2,5 uur zou moeten zijn, doen we er nu 5 uur over. Het verkeer weet met gemak van 2 baanswegen 3 baans verkeer te maken en ik durf vaak niet te kijken. Onze chauffeur is ook een waaghals. Bij tolwegen waar we stilstaan zien we de (overwegend) jonge mensen smekend de ramen in kijken om producten te verkopen of een gitaarspel aan te bieden. We stoppen 1 keer bij Starbucks waar paps nog wel van een pandancake geniet (anders dan hoe hij ze bakt).
Rond 23uur, na een tijdje Owken en vragen, komen we in een B&B ergens in een subwijk terecht. Het is een vieze oude kamer en ik schrik van een beest in de wasbak. Paps red me natuurlijk maar ik voel daarna overal kriebela en heb een gevoel van vlooien op mijn lijf. We voelen ons allebei niet prettig in deze 2 sterren kamer en ik ga met kleren slapen onder het laken. We besluiten om voor de 2e nacht in Bandung een eigen hotel uit te zoeken en zelf te betalen, ook voor hen (al vraag ik me af of de chauffeur wel in het hotel slaapt). Misschien beledig ik hem wel maar ik wil paps in een redelijk hotel hebben. Het is 1.15uur wanneer ik het licht uit doe. Om niet te veel hun keuze te overtreffen heb ik eerst een 3 sterren hotel voor morgen geboekt die net voldoende is.

We hebben om 8 uur afgesproken om naar de krater en hete waterbronnen te gaan. Maar paps voelt zich echt niet goed en ik whatsapp dit alvast aan S die vervolgens denkt al te kunnen vertrekken. Ook meld ik dat we de B&B gaan verlaten en bedabk hem voor de moeite.
Na overleg met paps wil hij het toch proberen om te gaan dus we gaan de berg op. De tocht duurt ruim een uur en valt me tegen qua afstand. Maar nu heb ik zelf maar 4 uur geslapen dus vrolijk ben ik zowiezo niet. Ik hoop snel bij de krater te komen maar ineens stoppen we ergens. Bij een kerk en bidplaats. S vraagt ons mee te komen maar eerst moet ik met hem mee bloemen kopen. Ik " you make wish", zegt hij. Paps en ik lopen achter hem aan en komen bij een soort mini amfi theater met Moeder Maria in een rots. Paps blijft boven zitten terwijl ik naar beneden loop en de bloemen in het standaard onder Moeder Maria plaats. Ik ben niet gelovig maar wens toch iedereen veel gezondheid toe. S zit naast paps te bidden lijkt het. Ik ga nog even bij paps zitten. Wanneer paps iets tegen me zegt komt S in actie, wetende dat we niet (meer) bidden en nadat we nog even langs Jezus en zijn kruisiging lopen, hop hop (adhd S)..we mogen de auto weer in. Wanneer hij vraagt of ik Rooms ben zeg ik maar dat ik Boeddhist ben. Te moe om een en ander uit te leggen.

Bij de krater aangekomen is het weer een gekrioel van jonge mensen, kleine paardjes, auto's en verkopers. Paps blijft in de auto half ingezakt slapen terwijl ik snel de krater ontmoet. Het is best indrukwekkend en ruikt er licht naar zwavel maar mijn bewondering is matig door onze situatie. Ik maak snel wat foto's terwijl ik S met plezier allerlei prullaria zie kopen. Ik vraag me af of hij zich iets kan indenken hoe paps zich voelt. Wanneer ik ook maar even stilsta komt er een verkoper en ik moet me inhouden niet uit te vallen. Maar dat is puur mijn eigen frustratie en zij zorgen voor hun boterham.
S zegt dat de hete waterbron dichtbij is wanneer ik aangeef naar het nieuwe hotel te willen. Ok..vooruit dan maar. 30 Minuten later komen we op een vakantiepark waar een 2tal zwembaden met heet bronwater is. Ik ga er even op de rand zitten met de voeten in het hete water. Het is heerlijk en bijna te heet. Maar rustig ben ik niet, denkend aan paps die in de auto scheefhangend slaapt. Terug in te auto voel ik mijn voeten nog tintelen. Ik had er best helemaal in willen zitten. Dat zou best goed voor mijn lijf zijn. Ik herinner me nog de baden van Esalen in Californie, mei 2016 en verlang ernaar terug.

De terugweg volg ik op google maps omdat S en de chauffeur met regelmaat zoekenden zijn. Ik zie hoe zij telkens een rechte lijn volgen maar ook de meeste opstoppingen kent. Zo nu en dan geniet ik van de berg waarover we rijden en ingericht is met terrassen theeplanten. Bijna 2 uur later komen we aan bij mijn geboekte hotel. Diep van binnen hoop ik maar dat het naar ieders wens is. Ik raak geirriteert dat S met de receptionist alles regelt en ik er niets van versta. Paps komt later binnen gestrompeld en lijkt nu wcht een oude man. Inmiddels ook last van zijn nek na de lange rit en lichte verhoging. Voorzichtig loopt hij de lift in. Op de kamer moet ik hem nog een paar keer vragen te gaan liggen maar besluit hem te laten zitten op de ongemakkelijke houten stoel terwijl hij de medicijnen neemt. Eten wil hij niet.

Hij gaat liggen slapen terwijl ik in de mooie sfeervolle restaurant naast het binnenzwembad een salade met frietjes neem. S en de chauffeur zijn ergens buiten gaan lunchen. Zij eten liever aan de straat. Ondertussen schrijf ik mijn Lombok blog, want daar was ik nog niet aan toe gekomen. Een uur later ga ik naar de kamer waar paps nog slaap inhaalt gelukkig. Hij is alleen nog niet lekker en ik laat hem maar even met rust terwijl ik op mijn bed met de volgende blog begin. Ik voel me machteloos dat ik niet kan helpen. Nu wou ik dat ik in Nederland was, hij denk ik ook. Ik merk ook dat ik voor het eerst weer naar thuis verlang.

We hebben nog 3 nachten te gaan. Vivi wil ons nog even veel comfort bieden en als we in Jakarta terug zijn morgen, wij in een goed hotel komen dicht bij haar huis. Het is zo'n, lieve vrouw die ons zo goed opvangt en regelt. Tegelijkertijd voel ik me schuldig dat zij zich zo zorgen maakt om ons.

Geschreven door Leonesie