Vandaag weinig goed geslapen. Het is een stuk benauwder hier aan de zuidwestkust van Bali.
Na ons redelijke ontbijt met live muziek van een getekende indonesische man in de tuin naast ons op een bamboe xylofoon, melden we ons voor een tour met chauffeur voor een glasbodem boot, turtle-island en een tempel. Raymond de tourguide weet het in ieder geval goed te brengen.

Raymond en de chauffeur brengen ons in zuid oost Bali waar de glasbodemboot naar Turtle island ligt te wachten op nog meer toeristen. We komen een drukke 'kantine in waar ik Raymond wat zie mompelen met een man die ons vervolgens de prijzen laat zien voor een uurtje glasbodem met turtle island. Ik ben met paps in gesprek en al gauw daalt de prijs naar de helft. Na een betaling van €86 in een achterkamertje met 5 kantoordames worden we naar de boot begeleid. Het wemelt van de bootjes, tussen de banana-boats, jetski's, parasailers. Wat een hectiek. Paps heeft niet echt kleding mee voor strand en gaat nooit het water is, laat staan dat hij op zijn blote voeten buiten komt. Dus gaat hij met zijn gympen en spijkerbroek tot zijn enkels het water in de boot op.

In de boot zit een smal raampje op de bodem met wat witbrood in zakjes klaar voor de vissen.
We hebben grote verwachtingen maar na 5 minuten varen stoppen we naast 10 andere boten waar de man zegt dat we brood in het water moeten gooien. Ik kijk door de bodem en zie alleen gruis, steen, en een paar visjes. Soms een grauwe koraal of een felgroene vis. Soms alleen ziewier. We voelen ons beetgenomen.

Vervolgens varen we naar turtle island. Ik vrees al het ergste als we het eilandje naast de haven met roestige boten zie liggen. En weer mag ik met paps door het water 30 meter. Hier zijn langerekte ondiepe stukken. Ik blijf dicht bij hem mocht hij toch struikelen want dat gaat snel met schoenen aan.
Op het strand aangekomen zie ik een kleine op leeftijd zijnde vrouw ons opwachten om ons rond te geleiden. Om ons heen wemelt het van de Japanse toeristen die vol enthousiasme overal foto's van maken. We lopen een poort door en dan zie ik schilpadden van 6 jaar en 70cm groot van de 1 naar de andere persoon over gebracht om selfies te maken. Paps wordt er ook 1 in de handen gedrukt en ik maak snel een foto. Ik vraag haar de schildpad weer terug te doen. Ik kijk om me heen en voel een brok in mijn keel. Bij de 'bejaarden' poel liggen ze in een laag vies plasje water hun laatse jaren door te brengen. Vol afschuw kijk ik ernaar. Paps besluit ergens te zitten als de vrouw me verder begeleid. Dan komt ze met een enorme vogel aanzetten die ze op mijn arm plaatst. En als ze me later een vleerhond wil aanrijken heb ik er genoeg van. Terwijl de Japanse toeristen met veel gelach en ruwheid de dieren benaderen en trots op de foto gaan. Twee kleine aapjes worden ruw verstoort door gebonk op hun tralies en andere boomklimmers en vogels ook. Een leguaan-achtige zit op een plankje, precies zijn grootte, klaar op te poseren en zich te laten aanraken door de mens. Stilzwijgend loop ik alles te bekijken en zie dat de vrouw achter mij aanloopt en geen poging meer doet om mij te vermaken. Wanneer ik bij paps aankom en hem wil vertellen wat ik gezien hem begin ik te huilen. Ik vind dit verschrikkelijk. Paps zegt dat Indonesie weinig respect voor dieren kent maar ik wil hier nooit meer aan mee werken.

Terug naar de strandkantine lijkt het of de schippers ons zo snel mogelijk af wil zetten. Op naar de volgende onwetende toerist die mooi gekleurde koraal en vissen verwacht en schildpadden vrij op een mooi strand te gaan zien.
Ik gebaar de schipper dat hij rustiger aan mag doen omdat we met behoorlijke klappen op het water komen en ik aan paps zie dat hij zich niet echt prettig voelt.

Terug in de auto vertel ik Raymond mijn teleurstelling en dat we een verdere trip skippen en naar het hotel willen. We hebben geen vertrouwen in onze nieuwe gids en paps is de hitte zat. We besluiten vandaag en morgen in het hotel te blijven en te relaxen. Ze rijden voor mij nog even langs de Starbucks. Even een capu en havermoutbroodje, zin in.

Na enige fijne tijd op onze veranda te hebben gezeten, een vliegticket naar Lombok te hebben gekocht, gaan we een hapje eten. Er is een live zangeres en de Aussies zingen en dansen naast hun tafels beleefd mee. Het is vermakelijk om te zien en we genieten met ze mee.

Nog even een wasje ophangen en lekker vroeg op bed met thuis kletsen.

Geschreven door Leonesie